Vikan - 12.08.1982, Blaðsíða 23

Framhaldssaga
nokkuð um að vita. Stundum sá
hann hana sitja aftan á mótor-
hjólum.
Hún skrifaði nú, stutt bréf full af
upphrópunum. Hann skrifaði löng
bréf og hann skrifaði líka oftar og
undir stóð „með ástarkveðjum”,
nákvæmlega eins og hún hafði
skrifað undir sín bréf. Hann fór aö
hitta hana í London. Hún var
byrjuð að snyrta sig og ganga í
síðbuxum. Hann fór með hana í
Festival Hall og þau töluðu
saman. Hún fór í nýjan háskóla
þar sem voru braggar og upprifið
land og fáeinir stúdentar sem allir
þekktust innbyrðis.
Eina helgi þoldi hann þetta ekki
lengur. Hann fór til Warwick og
svaf hjá henni. Fram til þess tíma
hafði hann í huganum vaiið þessum
atburði viðeigandi staði — úti í
sandflákunum eða við lækinn
skammt frá ströndinni þar sem
hægt var að heyra niðinn í öldun-
um. — I raunveruleikanum
gerðist það á mjóum bekknum í
heimavistarherberginu hennar á
lognmollulegu sunnudagssíðdegi.
Það var verið að leika tíu vinsæl-
ustu lögin í útvarpinu hinum
megin við vegginn og einhver kom
og bankaði á hurðina þegar þau
voru bara hálfnuð. Þau höfðu
þrýst sér hvort að öðru en síðan
hafði fótatakið fjarlægst.
Hann var síður en svo sá fyrsti.
Hún lét í það skína að hún væri
með einhverjum öðrum. En hver
annar hafði þekkt Christine áður
en hún fór að reykja? Hver hafði
séð hana í gegnum þrjá sundboli?
Hann átti í fórum sínum margra
ára minningar um Christine áður
en hún fór að flétta hárið í örlitlar
fléttur og draga í efa allt í
kringum sig. Hún gat ekki blekkt
hann. Bernska hennar var þeirra
sameiginlega leyndarmál.
Fjögur ár liðu þangað til þau
giftu sig. Hún hélt áfram að
hverfa á brott með hinum og
þessum en alltaf kom hún aftur til
hans. Hann gerði ekki að jafnaði
slíkt hið sama sjálfur. En svo dó
faðir hennar. Fljótlega eftir það
giftu þau sig. Þau sameinuðust
eins og systkini sem höfðu villst í
skógi. Þau skildu hvort annað svo
óendanlega vel, eða það héldu þau
aðminnstakosti.
Svo keyptu þau íbúðina í Crouch
End. Hún var á annarri hæð, ekk-
ert sérstök, en þau áttu hana þó
sjálf. Hún var að búa sig undir að
verða kennari en fór þó aldrei út í
kennslu.
Hvenær var það svo sem allt
hafði farið að breytast? Var það
þegar hún klippti af sér yndislega,
þykka, ljósa hárið og fékk í það
lambakruUumar, vildi láta kalla
sig Chris og komst að þeirri niður-
stöðu að það væri þvingandi að
láta eiginmanninn sjá fyrir sér?
Fyrir kom að honum fannst hann
vera að glata henni í sjöunda ára-
tuginn og allt sem honum fylgdi.
Henni fannst hann vera sá sem
fylgdi straumnum en í rauninni
var það hún sem lét berast með
vindinum. Hann gat þó ekki kennt
áratugnum um þetta allt, hversu
mjög sem hann langaði til. Hann
gat ekki komið orðum að þessu.
Hér í Pakistan gæti hann ef til vill
unnið aftur hina gömlu Christine
og löngu liðinn tíma þegar allt
virtist mögulegt.
En svo voru líka hin vandræðin.
Þau töluðu reyndar ekki mikið um
þau. Enda þótt Christine talaði
blátt áfram um stöðu sína sem
konu var hún sem betur fór heldur
fáorð um þetta vandamál. Það
gæti varla breytt miklu þótt þau
flyttust frá einni heimsálfunni til
annarrar. Þau væru hvað sem öllu
leið sama fólkið og áður. En hann
gat ekki lengur verið raunsær
varðandi þetta atriði.
Um hádegisbilið varð Christine
að viðurkenna að hún hefði beðið
ósigur. Hún flutti kvenlega fylgi-
hluti sína — Nivea olíu, sígarettur
og rakt, hálfskrifað flugbréf til
Heitavatnsmaðurinn
Nu kamast allirmed
AKMBORG
Tvö skip í ferðum
T/öföld akrein yfir flóann
Nú hefur þjónusta í ferðum milli Akraness og
Reykjavíkur verið stóraukin yfir háannatímann.
Með tilkomu nýju Akraborgarinnar og fjölgun
ferða hefurflutningsgetan aukistúr40 í WObíla.
Þetta þýðirað ferjurnarflytja um 900 fólksbíla og
vöruflutningabíla, stóra sem smáa, á dag.
Ferðin á milli tekur aðeins 55 mínútur. Á meðan
njótið þér sjávarloftsins á útsýnisþilfari og þjón-
ustunnarumborð, ífarþega og veitingasölum.
Kynnið ykkur áætlun Akraborgar.
Góða ferð.
KALIAGRIMUR.
Akntborv þjónusta milli hafrn'Simar: Reyki3vík 9,;'6ð5íl;Síms™9'-16420
° J Akranes: 93-2275 - Sknfstofa: 93-1095
32. tbl. Vlkan 23