Vikan - 12.08.1982, Blaðsíða 43

Framhaldssaga
til að fá sér matarbita. En hvað
ertu með undir hendinni, Tessa?
— Ekkert sérstakt, sagði hún
hljómlaust. — Bara drasl!
— Nei, en kæra vinkona, hvað
amar nú að? Það er eins og þú
berir allar heimsins áhyggjur á
herðum þér.
Hún tók upp vasaklútinn og
þurrkaði tár, sem leitaði útrásar.
— Æ, það er ekkert. Ég hafði
bara gert mér of miklar vonir.
— Við skulum koma inn í vagn-
inn. Mér líst ekki á þetta fólk
hérna.
Hann hjálpaði henni upp í vagn-
inn, og þegar hún sneri sér að hon-
um til að þakka honum hjálpina,
sá hún eitt andartak andlit hans
nakið og grímulaust, áður en hann
náði aftur valdi á svipbrigðum sín-
um. En Tessu hitnaði af fögnuði,
því ef henni skjátlaöist ekki því
meira, þá var sú ljóshærða honum
ekki jafnmikils virði og hún hafði
haldið!
— Nú? sagði höfuðsmaðurinn.
— Segðu mér nú allt af létta!
Tessa andvarpaði, hún hefði
heldur viljað dvelja hugann viö
heitar tilfinningar en blákaldan
veruleikann.
— Ég var víst ósköp barnaleg.
En mig langaði svo til að hjálpa
yöur. Eg tók því með mér nokkrar
af myndunum mínum og ímyndaði
mér, að ég gæti selt þær, svo að
þér gætuð greitt skuldina, sem þér
minntust á. En listaverkasalinn
leit varla á myndirnar mínar, rétt
gaut augunum á þær efstu í
bunkanum og hristi svo höfuðið.
— Til hvaða listaverkasala
fórstu?
Tessa nefndi nafnið.
— Æ, hann! sagði höfuðsmaður-
inn. — Hann kaupir bara nöfn. Sé
um frægan málara að ræða,
kaupir hann allt, hvort sem það er
gott eða vont, en óþekktum lista-
mönnum lítur hann ekki við. Má
ég sjá myndirnar þínar?
— Helst ekki. Þetta eru
viðvaningsverk af versta tagi.
— Leyfðu mér að mynda mína
eigin skoðun á því.
Án frekari vífilengja tók hann
pakkann af henni og vafði utan af
myndunum. Hann virti þær fyrir
sér eina af annarri, án þess að
segja eitt einasta orð. Svo vafði
hann pappírnum aftur utan um
þær. Svo strauk hann vanga
hennar, en þá var Tessu allri
lokið. Hún kveið því sárlega að
heyra hann fella sinn dóm, en
jafnframt þráði hún að leita
trausts við öxl hans.
Svarti
engillinri
— Hvar hefurðu faliö þetta?
spurði hann hljómlaust.
— I skúrnum, sem er fullur af
tómum flöskum.
— Jæja, innan um tómu
vínflöskurnar hennar Lydíu!
— Lydíaaf Ilmendrakkekki.
— Ekki það? Hún drakk bæði
með syni sínum og ráðsmannin-
um, og það var hreint ekki lítið,
sem henni tókst að innbyrða um
ævina. Það var Lydía, sem eyði-
lagði Kristján með því að hafa
fyrir honum ósiðina og reyna ekki
hið minnsta að halda aftur af hon-
um.
— En Kristján sagði, að móðir
hans væri bindindispostuli.
— Þá hefur hann logið. Þá nafn-
bót verðskuldaði hins vegar móðir
mín.
Oljós minning bæri á sér í huga
Tessu, en lagðist aftur til hvíldar,
þegar höfuðsmaðurinn hóf máls á
nýjan leik.
— Það var fallegt af þér að vilja
hjálpa mér, en ég hefði ekki undir
nokkrum kringumstæðum getað
tekiö við peningum frá þér.
Þessar myndir eru líka alltof
góðar til að selja þær. Ég mundi
vilja eiga þær, allar með tölu.
— Enéghefþegartekiðfrá...O,
þetta hefði ég ekki átt að segja!
Hann brosti. — Jólagjöf? Ég
hlakka til.
— Finnst yður þær virkilega
góðar? spurði hún vantrúuð.
— Mjöggóðar!
Hún ljómaði.
— Er þá einhver annar lista-
verkasali, sem ég get snúið mér
til?
— Já, égþekkieinn,semverður
yfir sig hrifinn. En þú mátt ekki...
— Leyfið mér að ráða þessu.
Viljið þér vera svo vænn að vísa
mér veginn?
Hann hélt aftur af henni.
— Tessa, varðandi það, sem
gerðistígærkvöldi..
— Segið ekki meira, greip hún
fram í fyrir honum. — Ég var
örvingluð af þreytu, það var allt
ogsumt.
Hann greip um axlir hennar og
þrýsti henni niður í sætiö.
— Jú, nú skaltu hlusta á mig,
litla púðurtunna! Hefur þér nokk-
urn tíma dottið í hug, hvað ég má
halda aftur af mér til að snerta þig
ekki?
Jú, hún hafði reyndar haft
hugboö um það.
— Hvers vegna má ég ekki sýna
þér, hvað mér þykir vænt um þig?
sagði hann lágt.
Tessa lokaði augunum, svo aö
hann sæi ekki, hversu mikla
hamingju þessi orð hans færðu
henni.
— Þaö hef ég þegar skýrt fyrir
yður. Kristján er dáinn og ég elsk-
aði hann. Eg er hins vegar of
raunsæ til að eyða tilfinningum mín-
um í vonlausa ást um aldur og
ævi, ást til látins manns. En
stúlkan yðar lifir, og þar gegnir
því öðru máli. Ég get ekki barist
við skugga.
— Berst ég þá ekki lengur við
skugga frænda míns? spurði hann
vantrúaður. — Þrátt fyrir tal þitt
um raunsæi.
— Höfuðsmaður af Ilmen!
Þetta þjónar engum tilgangi. Nú
skulum við koma.
I þetta sinn lét hann undan, treg-
lega þó. Þau fylgdust þegjandi að
til listaverkasalans.
Og í þetta skipti hafði hún
heppnina með sér. Listaverkasal-
inn keypti mikinn hluta myndanna
hennar og greiddi henni vel fyrir.
Ef til vill hafði það sín áhrif, að
hann þekkti höfuðsmanninn, því
það var hingað, sem hann hafði
komið með hin verðmætu málverk
á Hedinge. En ef til vill gerði hann
sér einnig grein fyrir því, að
þessar litlu myndir yrði auðvelt aö
selja.
— Getið þér kannski borgað ein-
hvern hluta skuldarinnar núna?
spurði hún stolt, þegar þau voru á
leiðinni til lögfræðingsins.
— Einhvern hluta? Ég get
greitt hana alla. Því eins og ég
sagði, þá er hér ekki um stóra upp-
hæð að ræða, þaö var aðeins
FYRIRTÆKI -
ATVINNUREKENDUR -
Samkvæmt fjölmiðlakönnun
Hagvangs er langhagstæð-
ast að auglýsa í VIKUNNI
af íslenskum tímaritum. -
Kostnaður auglýsenda við
að ná til hvers lesanda er
lægstur hjá VIKUNNI.
Auglýsingasími
VIKUNNAR er
85320.
3«. tbl. Vlkan 43