Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 49

MENNTAMÁL
111
sálfræðingarnir höfðu eftirlit með bekkjum þessum og
sögðu fyrir um meðferð hvers barns. Oft voru vandræði
með að útvega börnum þessum viðunandi lesefni, og fyrir
sum þeirra fannst ekkert, sem þau virtust geta ráðið við.
Kennarar þessir höfðu gert afar mikið að því að leita að
lesefni fyrir mörg þessi börn og endurskrifað og klippt úr
blöðum og bókum æði mikið til þeirra nota. Voru þeir með
talsvert af samanheftum, vélrituðum bókum, sem höfðu
orðið þann veg til, eða þá að saga hafði verið límd inn í
þessar bækur og klippt úr blaði eða bók. Einn hafði fengið
nokkur lélegus.tu börnin til þess að segja sér frá einhverju,
sem þeim þótti merkilegt, skrifað það orðrétt upp jafn-
óðum og vélritað síðan. Sagði hann, að þetta hefði orðið
albezta lesbókin fyrir þá og á henni hefðu þeir bókstaflega
lært að lesa. Þetta voru börn, sem hann sagði að hefðu átt
erfiðara með lestrarnámið en nokkur önnur.
Barnið verður að hafa lesefni við sitt hæfi. Það liggur í
hlutarins eðli, að þegar aðrar eins bókaþjóðir og Nórður-
landaþjóðirnar kvarta sáran yfir of einhæfu lesefni, muni
ástandið vera slæmt fyrir okkur, jafnfámennir og við er-
um. Þó er ekki svo að skilja, að við eigum ekki margt ágætra
barnabóka og mikið af góðu lesefni. En lesefni og lestrar-
tæki okkar eru mikils til of fábreytt, og úr því þurfum við
að bæta með tíð og tíma. I dönskum skólum sá ég jafnan
mjög mikið af lesefni, sem var þannig útbúið, að öðrum
megin á fletinum, sem ýmist var úr þykkum pappa eða
þunnum við, voru stafir og þó eftir vissum reglum, orð,
setningar eða stuttar frásagnir. En á hinn flötinn var
prentuð mynd, og var þetta þann veg útbúið, að væri stöf-
um, orðum eða frásögn rétt raðað, þurfti ekki annað en
snúa því við, þá var myndin á baki spjaldsins rétt. Gat
barnið þannig séð sjálft, hvort það hafði leyst verkefnið
rétt af hendi eða ekki. Alltaf urðu þau að sýna kennaranum,
að þau höfðu unnið verkið rétt, áður en þau fengu að
skipta um áhald. Margir kennarar gerðu talsvert að því