Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 19

MENNTAMÁL
81
neyta hvers færis, sem gefst, til þess að láta það fá notið
sín. Slík færi gefast mörg í sambúð nemenda og kennara,
ef þeim er gaumur gefinn, um fram allt í greinum eins og
teikningu, söng og handavinnu, en auðvitað einnig í les-
greinunum — ef til vill sér í lagi í átthagafræði, móður-
máli og sögu. Ef námið er reist, sem auðið er, á áhugaefn-
um barnanna og reynslu þeirra, stuðlar það mjög að því,
að skólastarfið sé blandið glaðværð. Að veita barni örv-
un, að hrósa því ekki einungis fyrir mjög vel unnið verk,
heldur einnig fyrir framfarir, þótt þær geti virzt lítilfjör-
legar er eigi allsjaldan það, sem til þess þarfnast, að barnið
geti sigrazt, á þeim örðugleikum, sem það á við að etja í
skólanum.
En oft nægir þetta ekki. Ef barn getur alls ekki fylgzt
með öðrum börnum í skóla, verður að rannsaka málefni
þess nánar. Foreldrar og kennarar verða þá að bera saman
ráð sín og leitast við að grafa fyrir ástæðurnar. Siðapré-
dikanir koma að litlu gagni. Eitthvert þróttleysi getur
amað að því um stundar sakir eða um langvinnan sjúk-
leika getur verið að ræða. Ósjaldan eiga börn við tauga-
veiklun að stríða, sem hægt er að rekja til aðstæðna þess
heima eða í skólanum. ótti getur hafa gripið það, og það
situr viðutan í bekknum og getur ekki fest hugann við það,
sem fram fer. Stundum getur verið að ræða um bráðgáfað
barn, sem eigi hefur fundið athafnaþrá sinni fullnægingu,
vegna þess að vinnuhraði bekkjarins er hægari en þess
sjálfs. En hver svo sem ástæðan kann að vera til þess, að
barn á ekki samleið með félögum sínum í skólanum, þá
er heilhuga samvinna milli skóla og heimila fyrsta skrefið
til þess, að bugur verði unninn á örðugleikunum.
Líður okkur vel?
Markmið uppeldisins er að ala upp hamingjusama menn,
menn, sem kosta kapps um að gera þjóðfélag sitt eins gott
og auðið er og færir eru um að koma því til æ meiri þroska,