Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 63

menntamál
125
sál sinni. Hann kom í ræktunarhug, en slíkt hugarfar er
hverjum kennara hollt og drjúgt til dáða í kennslustarfinu.
Kristján stundaði nám í gagnfræðaskólanum á Akur-
eyri veturna 1904—1906 og lauk þaðan ágætis prófi. Næstu
tvo vetur var hann heimiliskennari hjá Stefáni Stefáns-
syni, alþingismanni í Fagraskógi. Haustið 1908 settist
hann í 3. bekk Kennaraskólans og lauk þaðan ágætu prófi
vorið eftir. Næsta haust, haustið, 1909, réðst hann stunda-
kennari að Barnaskóla Akureyrar, en haustið 1913 fékk
hann fasta stöðu við skólann og starfaði síðan við þá
stofnun til ársins 1946, en þá gerðist hann fastur kenn-
ari við Gagnfræðaskóla Akureyrar. Veturna 1917—1920,
eða á styrjaldarárunum fyrri, þegar draga varð saman
skólahald á Akureyri, vegna styrjaldarinnar, varð það að
samkomulagi milli Kristjáns og skólanefndar barnaskól-
ans, að hann hyrfi frá skólanum og að búi sínu. Kom þetta
sér vel fyrir báða, því að ekki var unnt fyrir Kristján að
lifa af kennaralaunum sínum á Akureyri. Hvarf hann svo
aftur að skólanum haustið 1920. Kristján kenndi jafnan
efstu bekkjum skólans, og einkum þó þeirri deild, sem
hugsaði til framhaldsnáms, og þótti jafnan gott að taka
við þeim börnum af Kristjáni, því að hann var bæði dug-
legur og samvizkusamur kennari og auk þess mjög vel
að sér.
Veturna, sem Kristján var heima á Dagverðareyri,
tók hann unga pilta til kennslu, og kenndi þeim gagnfræða-
greinar. Las hann með þeim allar námsgreinar 1. bekkjar,
svo að þeir gátu tekið próf upp í 2. bekk. Margir þessara
manna eru nú orðnir þjóðkunnir menn, svo og margir
nemendur hans úr barnaskólanum. Það má mæla húsa-
bæturnar og nýræktina á Dagverðareyri og meta þær til
fjár, en hin andlegu uppfræðingar- og ræktunarstörf
verða ekki mæld með sama mælikvarða. Þar er stundum
skrifað í sandinn, stundum sáð í óvissu og oft langt að
bíða uppskerunnar. En biðlundin og þolinmæðin er aðall