Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 10

72
MENNTAMÁL
sér. Það athugar allt og hefur ánægju af að ata sig út.
Oft getur það ekki setið kyrrt stundinni lengur og t. d.
byggt úr kubbum, fyrr en það er orðið 4—5 ára. Það stafar
m. a. af því, að ekki er hægt að byggja, setja saman, fyrr
en það leyfist að taka hlutina sundur og rannsaka þá.
Lítil börn þurfa að vera á eilífu iði við leiki sína, og at-
hafnasemi þeirra getur beðið varanlegan hnekki, ef þau
verða að dveljast mestallan daginn í miklum þrengslum t. d.
grindum.
Smátt og smátt fer barnið að leika ímyndunarleiki, og
þá getur það oft ekki greint á milli ímyndunar og veruleika
um nokkurt skeið. Þá kemur þrásinnis fram hið svo
nefnda ímyndunarskrök, sem hverfur aftur af sjálfu sér
að nokkurum tíma liðnum.
ímyndunarleikurinn verður síðar að svo nefndum hlut-
verkaleik, pabba- og mömmuleik, sporvagnaleik o. s. frv.
Þá fer barnið fyrst að hafa reglulega þörf á leikfélögum á
sama reki. Þau þarfnast samstarfs þeirra, og að vissu
leyti verður hver að semja sig að öðrum, svo að leikurinn
geti orðið skemmtilegur og allt geti farið vel fram. Oft
er engin þörf á því að kenna börnunum, hvernig þau
skuli koma sér saman, — en gefa þeim aðeins kost á
ánægjulegum samvistum eins oft og hægt er. Ákj ósanlegast
er, að börn á aldrinum 4—6 ára eigi aðgang að barnaleik-
velli, þar sem þau geta leikið sér nokkurar stundir á dag.
Og mörg börn í bæjum eru þannig sett.
Svo hefur verið að orði komizt, að leikur barns sé at-
vinna þess. Því er einnig þann veg háttað, að leikir barna
breytast smám saman og eðlilega í það, sem nefnt er raun-
verulega vinna.
Óþæg börn eru vansæl börn.
Nú má auðvitað segja: „Þetta um þarfirnar er allt gott
og blessað, en börn eiga þó ekki alltaf að fá vilja sínum
framgengt og gera allt, sem þau lystir“. Við þessu viljum