Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 39

pi
Konan, sem átti búðina, náði í Laufeyju, sýndi ein-
hverri konu hana og sagði, að þetta væri svo Ijómandi
la9leg brúða. ,,Við höfum selt margar svona brúður",
sagði hún.
..Hún er svo lítil. Og hún er bara í léreftskjól. Ég vil
stóra brúðu. Og hún á að vera í fallegri kjól en þetta",
sagði aðkomukonan.
..En svo höfum við allavega leikföng", sagði búðar-
konan. „Hérna er reglúlega laglegur hestur. Það er alltaf
Venð að spyrja eftir svona hestum. Því miður er bara einn
eftir".
Búðarkonan teygði sig aftur út í gluggann og náði í
Glófaxa.
..Æ, þetta er ósköp ómerkilegur hestur. Hann kostar
éara tvær krónur", sagði ókunna konan og henni
9ramdist, að iáta bjóðasér þetta drasl.
Búðarkonan tók Laufeyju og Glófaxa og setti þau aftur
út í gluggann.
Skammt frá húsinu, þar sem Sigrún átti heima, bjó
kona, sem hét Anna. Hún átti svolitla stelpu, sem var svo
óÞæg, að veslings Anna komst ekki fet frá henni, og hún
stóð á orgunum, ef hún fékk ekki allt, sem hún vildi. Anna
Þurfti að fara út í bæ og kaupa margt fyrir jólin og átti
fjarskalega annríkt.
Bá bað hún Sigrúnu stundum aó vera hjá krakkanum.
Bún gerði það, og Anna var fjarskalega þakklát. Á að-
,angadag þakkaði hún Sigrúnu ósköp vel fyrir og gaf
^nni tvær krónur.
Sigrún hljóp strax af stað og stansaði ekki fyrr en hún
^om að búðarglugganum, þar sem Glófaxi og Laufey
voru. Þau voru enn á sama stað.
Sigrún staðnæmdist við gluggann og var að hugsa um
tað, hvað það væri leiðinlegt, að Margrét skyldi ekki geta
,engið Glófaxa, því að hún gat eignast brúðuna.
Sigrún stóð hugsandi, lengi, lengi, utan viö gluggann.
^einast fór hún inn í búðina. Og hvað haldið þið að hún
^afi keypt? Hún keypti Glófaxa.
— — Margrét átti tvær krónur í aurabauknum sínum.
Bún bað mömmu sína ósköp vel aó lofa sér að eyða
Þeim fyrir jólin. En mamma sagði, að börn ættu ekki að
Venja sig á að eyða sínum síðasta eyri, það væri meira
9aman að safna aurum.
^argrét sagðist ætla að kaupa dálítið.
Mamma spurði, hvað það væri og sagðist vera hrædd
Ufn, að það væri einhver óþarfi.
Margrét sagði, að það væri leyndarmál, sem enginn í
^iminum mætti vita fyrr en á aðfangadag, en það væri
ekki hesturinn.
þegar hún var búin að biðja oft og vel og vera ákaflega
^ogleg, fékk hún að eyða úr aurabauknum.
— — Á aðfangadagskvöld kom Sigrún og mætti Mar-
9réti í stiganum. Sigrún var svo móð, að hún gat varla
'alaö.

Jólagjöf í hættu, það er að segja, ef jólasveinninn
kemst ekki að húsinu. Getið þið hjálpað honum?
,,Hérna er jólagjöf handa þér. Það er hann Glófaxi. Mig
langaði ekkert til að eiga brúðuna".
Hún rétti Margréti hestinn, en Margrét fór að hágráta.
„Langar þig ekki til að eiga brúðuna? Ég er búin að
kaupa hana handa þér. Og þetta voru einu peningarnir,
sem ég átti".
,,Nei, elsku, elsku. — — Ég sagði þetta bara. Keypt-
irðu hana Laufeyju? Ég ætla að eiga hana þangað til ég
verð stór og gefa börnunum mínum hana og segja, að
hún sé frá þér. Já, og svo ætla ég ekki að kalla hana
Laufeyju, heldur Margréti, í höfuðið á þér", sagði Sigrún.
Margrét hætti að gráta: „Þakka þér ósköp vel fyrir
hestinn. Ég ætla að eiga hann þangað til ég verð stór og
gefa börnunum mínum hann. — En ég get, held ég, ekki
kallað hann Sigrúnu".
'B
il

J