Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 84

ég, því hann segir, að engan beri að ásaka nema þig og Rokoff;
— við höfum aðeins verið verkfæri. Svo er nú það.“
I hálfa stund ýmist bað eða hótaði Rússinn. Stundum lá
honum við gráti, og hann lofaði stórfé eða hótaði verstu
kvölum, en sjóarinn lét ekki undan. Hann sýndi Rússanum
fram á, að annaðhvort varð hann að sætta sig við það að verða
afhentur Englendingnum samstundis, eða hann varð að láta
af hendi við sjómanninn alla fjármuni sína, er hann bar á sér
eða hafði í klefa sínum, til þess að sleppa ómeiddur í land
aftur.
„Og þér er best að hugsa þig ekki lengi um,“ urraði sjó-
maðurinn, „því ég ætla að fara að leggja mig. Jæja, kjóstu —
lávarðinn eða myrkviðinn?“
„Þig mun iðra þessa,“ muldraði Rússinn.
„Þegiðu!“ skipaði sjóarinn. „Ef þú nöldrar, skipti ég
kannski um skoðun og held þér kyrrum.“
Paulvitch langaði síst til þess að lenda í höndum Tarzans
apafóstra, ef undankomu var auðið; hann óttaðist skóginn að
vísu, en þó var honum, dauðinn ekki eins vís og í höndum
apamannsins. „Sefur enginn í klefa mínum?“ spurði hann.
'Sjómaðurinn hristi höfuðið. „Nei,“ sagði hann; „hjónin
sofa í skipstjóraklefanum. Stýrimaðurinn er í sínum klefa, og
enginn er í þínum.“
„Ég fer og sæki þangað eigur mínar handa þéfi sa®
Paulvitch. j.
„Eg fer með þér til þess að passa, að þú gerir enga bölvun
þér,“ og hann fór upp á þiljur á eftir Rússanum. Við k e ^
dyrnar nam sjómaðurinn staðar og lét Paulvitch fara mn,
sá síðarnefndi allt það, er hann skyldi greiða í lausnargjal^’
safnaði því saman á borðinu. Er það var gert, fór hann ^
hugsa um ráð annaðhvort til þess að sleppa eða til þeSS ,
hefna sín. Allt í einu datt honum í hug ofurlítill svartur kass
sem falinn var í leynihólfi í borðinu, sem hann studdi höndun
á.
Illgirnisglampa brá fyrir í svip Rússans, er hann ^
niðpr og þuklaði undir borðplötuna. Augnabliki síðar
hann hlutinn, sem hann leitaði að, upp úr felustaðnurn. Han
hafði kveikt á lampa og hélt nú hlutnum upp gegn ljósinu,
leið og hann lyfti lokinu. Undir iokinu var kassanum s^'P*
tvennt. I öðrum hlutanum var vél, er líktist mjög stu ^ ^
klukku. Þar voru líka tvö þurr rafmagnshólf. Vír la
klukkunni í skaut annars hólfs, oe frá hinu skautinu geSn°
x 1' í hinu
skilrúmið lá annar vír í klukkuna. Ekki varð séð, hvao la ‘
hólfinu, því lok var yfir því og vandlega um búið með jaro
Lykill var hjá klukkunni og tók Paulvitch hann og vatt upP
klukkufjöðrina. ,
Hann setti fatahrúgu yfir kassann, svo að ekkert J
heyrðist. Meðan hann var að verki, hlustaði hann vandh?
hvort enginn kæmi. En hann var látinn í friði. . ^
Þegar hann hafði lokið verki þessu, stillti hann V1S1
klukkunni, setti kassann í leynihólfið og lokaði því. Djotu
glott lék um varir mannsins, er hann tók saman pjönkur sína j
slökkti ljósið og fór út til sjómannsins. „Hér eru eignir mínar’
sagði Rússinn. „Lof mér nú að fara.“ .,
„Fyrst gæti ég í vasa þína,“ svaraði sjómaðurinn. „
getur, að þú hafir hlaupið yfir smávegis, sem þér yrði að enS^
gagni í myrkviðinum, en væri stórvægilegt í höndum fatt
sjómanns í Lundúnum. Ójá, grunaði mig ekki!“ hrópaði ha>
upp, er hann dró seðlabunka upp úr vasa Paulvitch.
Rússinn yggldi sig, en það stoðaði ekki; hann sætti sig
við þá hugsun, að sjómaðurinn kæmist aldrei til Lunduna-
beygði sig
Ævintýri
GOSA