Æskan - 01.11.1980, Qupperneq 18

láta gera sér ónæöi svo snemma, og gættu nú að þér að
fara ekki á fætur fyrir klukkan tvö.“
,,Nú, er það bara álfurinn", sagði Karen, hún lét sér nú
ekki allt fyrir brjósti brenna. ,,Mig varðar ekkert um
þenna álf, og komi hann til mín, þá skal ég svei mér koma
honum út aftur."
Fólkið sagði að hún skyldi vara sig, en hún skeytti því
engu, og þegar klukkan var rúmlega eitt um nóttina, fór
hún á fætur og kveikti upp undir bruggkatlinum, sem
stóð á hlóðunum. En hún hafði bara ekki við að kveikja
upp, eldurinn slokknaði jafnharðan aftur, en hver það var,
sem eldinn slökkti, gat hún ekki séð. Að lokum varð hún
reið og tók eldibrand og barði innan með honum allt
eldhúsið og sagði. ,,Reyndu að koma þér burtu, hver
sem þú ert, heldurðu að þú getir hrætt mig.“
,,0, svei þér," var svarað úr einu dimmasta skotinu.
,,Ég hef klófest sjö sálir hér í húsinu, og hélt að ég gæti
náð í eina í viðbót".
Síðan hefir enginn séð eða heyrt til húsálfsins í Skíða-
garði.
,,Æ, við verðum hrædd við svona sögur," sögðu
börnin, „seg þú heldur frá, liðsforingi, þá verðum við
aldrei hrædd, þú segir svo skemmtilegar sögur". Þau
vildu fá að heyra söguna af stúlkunni, sem dansaði við
húsálfinn.
Ég kærði mig nú ekki mikið um að segja þá sögu, því
að í henni þurfti að syngja og ég er lítill söngmaður. En
frú Skau kom mér til hjálpar og sagði. „Verið þið nú ekki
svona hávær, börnin góð, þá skal ég segja ykkur nokkrar
sögur." Þá hljóðnaði í stofunni, og frúin tók til orða:
„Það eru sagðar svo margar af þessum álfa- og
huldufólkssögum, en ég trúi nú ekki miklu af þeim. Ég
hef nú ekki ferðast mikið um dagana, og held að þær séu
flestar tilbúningur, þessar sögur, en Stína gamla elda-
buska, hún hefur séð húsálfinn, að því er hún segir. Þegar
ég var um fermingu, var hún hjá foreldrum mínum, og til
þeirra kom hún frá gömlum skipstjóra, sem var hættur
siglingum. Það var ósköp rólegt og kyrrlátt þar, og skip-
stjórinn fór aldrei lengra en niður á bryggjuna, ég man
vel eftir honum, hann gekk á inniskóm og með hvíta
nátthúfu og í síðum bláum frakka með fægðum stál-
hnöppum. Hann fór alltaf snemma að hátta, og sagt var
að húsálfur væri þar í húsinu. En svo var það eitt kvöld,
sagði Stína, að ég og önnur stúlka sem var þar, sátum
uppi hjá okkur og vorum að sauma, og leið að háttatíma,
og næturvörðurinn hafði þegar hrópað, að klukkan væri
orðin 10. Við vorum orðnar syfjaðar, sagði Stína, og
vorum farnar að draga ýsur. En allt í einu hrukkum við
upp við óskaplegan gauragang niðri í eldhúsinu og þá
æpti eldabuskan upp yfir sig: Þetta er húsálfurinn. Og ég
varð svo hrædd, að ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að fara
niður í eldhúsið. Eldabuskunni varð heldur ekki um sel,
en hún tók kjark í sig og læddist niður, og þegar við
komum niður í eldhúsdyrnar, sáum við alla diska, bolla
og föt, skálar og glös, liggja á gólfinu, en ekkert var
brotið, og húsálfurinn stóð uppi á borðinu og skellihló.
En nú hafði hún heyrt, að stundum væri hægt að gabba
húsálfinn til þess að flytja sig, þegar einhver bæði hann
um það og segði honum, aó það væri betra að vera á
öðrum stað, og svo sagði hún honum, dálítið skjálfrödd-
uð var hún reyndar, að hann ætti að flytja til kopar-
smiðsins hinumegin við götuna, þar væri enn rólegra, því
aö þar væri farið að hátta klukkan 9 á hverju kvöldi. Það
var líka satt, en þeir voru líka á fótum allan daginn,
koparsmiðurinn og sveinar hans og hömruðu og börðu
án afláts frá því klukkan þrjú á morgnana. En síðan sást
ekki húsálfurinn í húsinu skipstjórans. Honum hefur víst
liðið vel hjá koparsmiðnum, þó hávaðinn væri nokkuð
mikill, því grautur var settur uþþ á loft handa honum á
hverju föstudagskvöldi, og þá var nú engin furða, þótt
16
ÆSKAN — Dyggðin er heilbrigði og fríðleiki sálarinnar