Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Síða 22

180
Gunnar Gunnarsson:
1IÐUNN
geisli höfðu kepst um að færa honum fögnuð —
þessi heimur lagðist nú á hann sem þungt farg.
Fergði liann undir sig með alveldis-lífsmagni sínu,
er yfirskygði alt, og óskeikulli rás sinni að sköpuðu
marki. Nú fékk það honum eigi lengur neins fagn-
aðar að vera smáögn, að eins leiftrandi smáögn,
skjótlega tendruð, skjótlega slökt — í neistamergð
lífsins. Og sízt var það furða. Því að hann var þegar
kulnaður. Kulnaður — án þess þó að vera kulnaður
út — — —.
Af hverju ertu að gráta, pabbi?
Ég er ekki að gráta, drengur minn.
Nei, það var óbærilegt. Með hverjum deginum
sem leið, hverri stundinni varð tómlegra kringum
hann. Og tómlegra í sálu hans. Síðustu vikurnar
var hann gersamlega hættur að hafa nokkra glögga
meðvitund um sjálfan sig. — Var hann til? — Var
hann yfirleitt til í raun og veru? . . . Eða var það
alt draumur? — Var hann lifandi? — Nei, svo
mikið var þó víst, hann var ekki lifandi . . . En
hann þjáðist. Éjáðist, og fann þó ekki að það var
sjálfur hann, er þjáðist. — Myndi nokkur maður
geta orðið meiri einstæðingur? . . .
Af bverju ertu að gráta, pabbi?
Ég er eklci að gráta, drengur minn.
— — — í*egar hún dó, hafði liún tekið of mikið
með sér yfir á ókunna landið. Of mikið af því, sem
var hans eign. Eða þeirra. Því að, frá því er hann
kyntist henni, hafði hann átt alt með henni — alt.
Eftir að hún dó, var ekkert það til, er hann í
raun réttri gæti talið silt. Þeirra í millum hafði
aldrei verið um »mitt« eða »þitt« að ræða. Alt höfðu