Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Síða 33

IÐUNN|
Tvö kvæði.
191
II.
Hvort drúpir enn dalur og víkin
frá dögunum fornu, er sárast þér hneit
að hefna og heimta að þér líkin,
frá höggstokknum danska í landráðasveit?
Hvort er hún ei gengin sú ganga
— svo göfug en harmsamleg — fjörðurinn minn!
sem gerði þín líkfylgdin langa
í lpgreit til Hóla með biskupinn þinn1).
En gestmildur víst muntu vera,
og velkomustaður þeim farmóðu enn,
og rausn yfir þjóðarbraut þvera
mun þekja og nesta þar langferðamenn2 3 * *).
Svo óglögt þú oft hefir talið,
hvort aílagsfé þínu þú kæmir í verð,
og hjá þér var hjartað það alið,
sem hafð’ aldrei skilning á reikninga-gerð8).
III.
Þó sízt skyidi rifja upp og ræða
um raunir, þú beztgengis-sveit mín, við þig,
né sæmi þér kveinstafir kvæða —
mér klöknar í hug, hvað þú varst fyrir mig.
Og lá ei, að bernskustöð borinn,
þó beygðari gangi, þar keikur ég lék,
og felli í fölskvuðu sporin
nú fáeina ljóðstafi, er slóð þessá rek!
í litklæðum, ljósgeislum skotið,
mig lokkar enn fjall upp í brekku til sin.
1) Jón biskup Arason.
2) Sbr. söguna um skálann, bygðan yíir almannaveg, með mat á
0rðum handa hverjum sem liafa vildi.
3) Svo kvað Gr. Thomsen um Skagíirðing — Brynj. Pétursson:
»Hverja réð hann rún, sem vildi.
En reikning hjartans aldrei skildia.