Kirkjuritið - 01.04.1956, Side 24

166
KIRKJURITIÐ
sem ætla sér að skýra upprisufrásagnimar eingöngu á huglægan
hátt, verða sér aðeins til aðhláturs.
Vangaveltur nútíðar sjálfspekinga koma hér að engu haldi.
Heimildirnar eru alveg ótvíræðar um það, hvernig postularnir
og fjölmargir aðrir litu á upprisuna: Þeir sáu Krist upprisinn.
Þeir meira að segja töluðu við hann. Þeir neyttu jafnvel með hon-
um matar.
Vel getur verið, að mörgum af oss þyki þetta ótrúlegt. En það
eru ekki skoðanir vorar, sem ráða staðreyndum, heldur verða
skoðanir vorar að laga sig eftir staðreyndunum. Og er upprisan
raunar nokkuð ótrúlegri en mörg undur daglegs lífs, sem vér
teljum sjálfgefin, af því að vér sjáum þau og þreifum á þeim? T. d.
að rafurmagnið breytist í Ijós, og sáðkornið verður að fagurri jurt.
Hvað sem öllu líður, er þetta ekki aðeins hornsteinn kirkjunn-
ar, heldur lífsspursmál hennar: Er Kristur upprisinn? Og öryggi
og lífsafl kristindómsins, að Kristur er upprisinn.
Raunar varðar oss líka einna mestu að vita, livort vér lifum,
þótt vér deyjum. Því að sá, sem bíður morgunsins, er vongóð-
ur og á sér markmið. Hér er líka ekkert í hættu, því að „Krist-
ur er upprisinn, sem frumgróði þeirra, sem sofnaðir eru“.
Hann er enn að
birtast.
Kunnur enskur blaðamaður, A. J. Russel, hefir m. a. ritað tvær
bækur, sem vakið hafa mikla athygli. For Sinners Only. (Aðeins
fyrir syndara) og One Thing I Know. (Eitt veit ég.) Ég ætla að
segja hér frá einu atviki, sem höf. lýsir í lok hinnar síðarnefndu.
Séra Elias Jenkins, vinur hans, hafði boðið Russel að koma
og prédika fyrir sig í Bideford. Sunnudaginn 8. janúar 1933
talaði Russel þar við fjölmenna guðsþjónustu. Nú hefir liann
sjálfur orðið:
„Hann kom pennan morgun. Söfnuðurinn var að syngja í Háa-
strætiskirkjunni í Bideford, og ég stóð í stólnum. Þetta er stór
kirkja með fallegum glugga yfir innganginum á vesturstafni-