Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 41

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
39
Hér er hann aftur á móti á skrifstofu sinni. Jón býr fremur að hætti Englendinga en
ísiendinga um stærð eigin skrifstofu. Hann hefur líklega lært það af karii föður sínum,
að meira væri um vert að reka traust fyrirtæki, en sitja í stórri skrifstofu með
fyrirtækið undir hamrinum.
Árið 1960 yfirtók Rossgrúppan
Renovia fyrirtæki föður míns og fé-
laga hans og Renovia var rekið sem
sér fyrirtæki innan „grúbbunnar“
vegna umboða sem fyrirtækið hafði
og voru bundin föður mínum. Ég
vann við þetta fyrirtæki.
Ég fór til Kanada eitt ár, 1967, á
vegum Rossfyrirtækisins, sem rak í
félagi við kanadískt fyrirtæki í St.
John, frystihús, saltverkun og fiski-
mjölsvinnslu. Ross skaffaði fiski-
skipin í þennan sameiginlega rekst-
ur, og ég var sendur út í sambandi við
rekstur á þeim.
Þetta fyrirtæki vestra var lagt nið-
ur eftir eitt ár. Það var árið sem
þorskblokkin lækkaði úr 23 centum
pundið niður í 16 cent; þá var ekki
lengur unnt að láta dæmið ganga
upp, og ég flutti aftur til Englands og
fór að starfa hjá Boston Deepsea
Fisheries og þá hjá Páli Aðalsteins-
syni, sem hafði yfirumsjón með
rekstri togara þessa mikla fyrirtækis.
Það var haustið 1968, minnir mig,
sem þeir byrjuðu að sigla Vestfirð-
ingarnir með kola. Þetta voru allt
nótaskip, svo sem Guðbjörgin,
Sléttanesið, Sóley, Guðrún Guð-
laugsdóttir, Guðrún Jónsdóttir,
Guðbjartur Kristján. Skipin stund-
uðu þessar togveiðar til að hafa eitt-
hvað að gera fyrir skipin að haustinu.
Þau fóru oftast eina eða tvær ferðir.
Það höfðu opnast tvö hólf upp að
sex mílum, annað út af Dýrafirðinum
og hitt út af Aðalvíkinni. Vestfirð-
ingarnir höfðu þennan háttinn á 1968
og alveg þangað til landhelgisdeilan
hófst 1972.
Þetta voru fyrstu árin sem maður
komst virkilega í kynni við Vestfirð-
inga, aðra en Pál Aðalsteinsson, sem
var Hnífsdælingur og þau hafa hald-
ist síðan.
Haustið 1970 fórst Páll Aðalsteins-
son í bílslysi, en ég hélt áfram að
starfa fyrir Boston Deepsea 1971, en
1972 þegar landhelgin var færð út í 50
mílur 1. september, þá var Fylkisfyr-
irtækið stofnað og mér ætlað að reka
það, Ég átti það ekki, eigandinn var
einn af Parkerfjölskyldunni, sem átti
Boston Deepsea. Ég rak það eins og
það væri mitt eigið fyrirtæki. Tveim-
ur árum seinna eignaðist ég fyrirtæk-
ið allt. Og hef rekið það allan tímann
sjálfur.
Já, já, það hefur vaxið mikið. Það
varð náttúrlega hálfgerð bylting eftir
lok fiskveiðideilunnar með Oslóar-
samningnum í júní 1976. Siglingar
byrjuðu þá að ráði í marz 1978, fyrsti
báturinn sem sigldi til Hull var Val-
þór, í byrjun marz 1978.
Við þurftum að funda með þeim
tvisvar, fiskkaupendum og verka-
lýðsforingjum í Hull til að fá því
framgengt að íslenzkt skip mættu
selja afla sinn á Humber-svæðinu og
þar var ég, með þeim Kristjáni Ragn-
arssyni, Vilhelmi Þorsteinssyni og
Ágústi Einarssyni.
Ég var skipaður vararæðismaður
1972, og aðalræðismaður 1975, og þá
héldu margir að ég væri kominn í
slæma klípu, annar eins og hitinn var
í mönnum og ég búsettur þar sem
eldurinn brann heitast. En það bjarg-
aðist allt.
— Nei, nei, ég varð ekki fyrir
neinum teljandi leiðindum. Égþurfti
að vísu að breyta um símanúmer einu
sinni, en það var nú bara til að spara
Fylkisbflar á leið í langferð.