Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 66

290
NÁGRANNAR
eimrbidin
„Langar þig kannske til að fara sömu leið og selurinn!“ sagði
hann.
„Við skulum fara heim“, sagði Torfi og reyndi að láta sem
ekkert væri.
„Við áttum ekkert erindi að heiman“, sagði Oddur. Hann hafði
gleymt því, að hann var uppliafsmaðurinn að þessari för.
„En nú förum við að minnsta kosti heim“.
„Nei, ég fer ekki fet“.
„Við getum ekki verið hér í nótt. Við mundum ekki lifa það af“-
„Hvað gerir það til?“
„Flestir hafa líf sitt kært!“
„Maður drepst úr hungri lieima“, sagði Oddur og stundi við.
„Komdu nú, vinur“, sagði Torfi og tók í liandlegginn á Oddi.
„Við skulum ekki vera að þessari lieimsku lengur“.
En Oddur streyttist á móti af öllum kröftum.
„Slepptu mér, lielvítis hundurinn þinn!“ öskraði hann.
Torfi lirökk í ofboði frá lionum. Þannig liafði vinur hans og
nágranni aldrei talað áður. Hvað átti hann að gera? Réttast væri
að skilja Odd einan eftir úti á ísnum. Þá fengi hann tækifæri til
að hugsa um hlutina, ef hann á annað borð gæti hugsað.
En honum gazt ekki að þeirri hugsun. Hann varS að bjarga
Oddi, hvað sem það kostaði. Hann Zia/ði þó verið vinur hans.
„Komdu sæll, gamli vinur!“ sagði liann.
„Nei“.
Odddur sneri sér undan. Torfi sá ekki betur en að liann væri
að gráta. í öll þau ár, sem þeir liöfðu þekkzt, hafði liann aldrei
séð Odd gráta. Hann varð svo forviða, að hann gat ekki annað
en einblínt á herðarnar á Oddi, sem gengu upp og niður í áköfum
gráthviðum.
Var það öfundin yfir veiði Torfa, sem liafði farið svona i»eð
hann? Torfi velti því fyrir sér langa stund. En er liann for a
hugsa um það nánar, fannst honum það ekki svo mikil fjarstæða
sem í fyrstu. Hann vissi dæmi til slíks. Oft gat öfundin gert beztu
menn að hreinum og beinum þorpurum. En livað átti liann þa
að taka til bragðs. Hann klóraði sér bak við eyrað. Þetta vor»
meiri bölvuð vandræðin!
Torfi var maður atliafnanna. Aftur á móti gat hann koini15* 1