Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 72

296
ÞEGAR ÉG BAUÐ MIG FRAM TIL ÞINGS eimreiðiN
sterkur liðsmaður, Árni Jónsson frá Múla, og var liann efsti maður
á listanum. Fékk listinn í þetta sinn helmingi fleiri atkvæði en
áður um vorið, en kom þó ekki manni inn á þing, og lýkur hér
þessari sögu. -—1 bæði skiftin var kosningabaráttan lieit og Iiörð.
1 bæði skiftin var barizt með eitruðum vopnum, og alltaf sann-
færðist ég um það betur og betur, hve akur stjórnmálanna með
oss Islendingum er ógróin eða illa gróin jörð, og bve fáir þeir eru
enn, sem bafa nægilega opin augu fyrir þeirri staðreynd. En
hvernig á öðru vísi að vera? Það lítur út fyrir, að stjórnmálamenn-
irnir sumir líti á stjórnmálin fyrst og fremst sem orustuvöll, —
ekki sem akur, er þurfi að rækta. Afleiðingin verður auðvitað sú,
að góður gróður treðst niður, og liöfuðáherzlan er ekki lögð á
raunverulega sáðmannaliæfileika, lieldur slagsmálagetu! Ég lief
oft furðað mig á því, þegar ég lief hlýtt á útvarpsumræður
um stjórnmál eða lesið blöð flokkanna, hve innilega sannfærðir
sumir stjórnmálamennirnir virðast vera um það, að andstæðingar
þeirra séu annaðbvort þorparar eða flón — eða bvort tveggja í
senn! Hér virðist vera um eins konar sjálfsdáleiðslu að ræða.
Reyndar eiga stóryrði stjómmálamannanna sér ekki alltaf djúpar
rætur, og má stundum segja um viðureign þeirra, „að í góðsemi
vegur þar hver annan.“ — En þreytandi og liarla ófrjór verður
8á leikur til lengdar.
VI.
Eitt af binu merkilegasta við stefnu þjóðveldismanna var í mín-
um augum það, að liún var lifandi stefna, sem batt sig við „tíma-
bundin“ form, en vildi fyrst og fremst lúta þeim grundvallarlög-
málum, sem sígibl em, eins og t. d. „þriðja aðila“ lögmálinu, eða
lögmáli hinnar hærri einingar, sem lyftir andstæðunum upp í
liærra veldi og sættir og samræmir þær þar. Lífið sjálft eða
reynslan viðurkennir aldrei neinar eilífar skorður, enda væri þá
enginn vöxtur mögulegur. Það var táknrænt fyrir andstöðuna gegn
þjóðveldisstefnunni, að það skyldi vera bomobófcaböfundur, sem
mestum óbróðri jós yfir mig og aðra þjóðveldismenn. Því að það
er eitt af höfuðainkennum andlegrar bernsku, að þykjast bafa
bimin böndum tekið í einni af tveimur andstæðum, en hamast
gegn allri viðleitni til þess að sigra andstæðurnar og ná þeirri
jafnvægisaðstöðu, sem er liinn eini öruggi grundvöllur varan-
legrar hamingju.