Eimreiðin - 01.05.1965, Síða 78

182
EIMREIÐIN
alefli við að niðurbrjóta þá tvo máttarstólpa kristindómsins, fesú guð-
dóm og friðþægingu. Gegn þeirri banvænu drepsótt, sem þessir vantrú-
arinnar stríðsmenn höfðu al stað hrundið — og birtist í margvíslegum
myndum, á innihald smáritanna að vera nokkurs konar andleg mótgift.“
með þ\í að vekja mannanna sofandi hjörtu, til að lntgsa um þann sál-
arvoða, í hvöru þeir hrapaðir voru. En nær þeir hugsjúkir yrðu, þá að
vísa þeim til hins eina sanna hjálparmeðals, — nefnilega trúarinnar á
Jesúm, og þó undireins sýna þeim þeirrar trúar ósvikulu kenniteikn, í
því falin: Að afneita öllu óguðligu athæli og veraldargirndum, en liía
réttvísliga, guðliga og sparliga í heimi þessum."
Freistandi væri að ræða nokkru nánar um efni smáritanna og þá guð-
lræði, sem þar er boðuð. En tíniinn leyfir það því miður ekki nema að
litlu leyti. Aðeins skal á það bent, að boðun trúarinnar situr þar ávallt
í íremsta rúmi, eins og í upphafi var fyrir heitið. T. d. flytja þau gagn-
merkar skýrnigar á Ágsborgarjátningunni. Einnig er þar merkileg tilraun
til alþýðlegrar útleggingar á Kólossubréfinu, ásamt skýringum yfir það.
Þá er þar lögð mikil áherzla á sakramentin og bænarlíf. Kvöldmáltíðar-
sakramentið virðist hala skipað sérstaklega háan sess í trúarvitund síra
fóns. Þar, sem annars staðar er hann glöggskyggn á mestu verðmætin,
innsta kjarna hins trúarlega lífs, — lifandi persónulegt samfélag við
mannkynsins niikla Frelsara og Drottin.
Eins og áður er sagt, var síra Jón mikill og einlægur bænarinnar nrað-
ur. Segir sagan, að hann hafi jafnan rætt við Drottin sinn í einkabænum
á latínumáli. Um bænina segir hann sjálfur þessi eftirtektarverðu og
sígildu orð í niðurlagi 46. smáritsins: „Enginn getur iðrast án bænar,
— enginn varðveitt trúna, nema hann iðuliga biðji. — Bænin er sem and-
ardráttur trúarinnar. Tapi hún þessum andardrætti, missir hún lífið, og
verður dauð trú, sem ónýt er til sáluhjálpar. Bænin helgar öll þau ytri
góðverk mannsins, þar hún hreinsar lijartað, sem á að vera þeirra upp-
spretta.“ — Ekkert starf skyldi hefja án bænar. „Vel beðið er hálf stúder-
að.“
Annað meginefni smáritanna er afturhvarfssögur og ýmiss konat
fróðleikur um kristilegt sjálfboðastarf úti í löndum, — einkum þó kristni-
boð. Kallar hann það „gíeðileg tíðindi um útbreiðslu Guðsríkis í heim-
inum,“ — og telur slíkar fregnir „sálarfögnuð," hverjum sannkristnum
manni. Varð hinni brennandi kristniboðsáhugi síra Jóns til þess að
kveikja þann eld, sem aldrei kulnaði upp frá því í hjörtum landsins
barna. Það íslenzka kristniboð, sent við þekkjum í ilag og blessum, —
á uppruna sinn að rekja til neista frá þeim eldi, sem tendraður var t
trúarhjarta klerksins í Möðrufelli.
Um önnur áhrif smáritanna mætti flytja langt mál, því þau hafa orðið
ntikil og blessunarrík, bæði fyrir samtíð útgefandans og þær kynslóðir,