Eimreiðin - 01.05.1965, Síða 99

EIMREIÐIN
203
Hinn maðurinn var og er læknir norðan lands, Guðm. T. Hall-
grímsson. Á læknaskólaárum sínum bjó hann hjá móður sinni,
•nerkiskonunni frú Ástu Hallgrímsson, ekkju Tótnasar heitins lækn-
ts. Bj«) i'rú Ásta um tug ára á neðri hæð luiss föður míns. Hann
nunntist á við mig, að hann hefði oft dáðst að gleðibrosinu á andliti
töður rníns, þegar hann var að hlúa að einhverju í garðinum. ,,Og
þá,“ bætti Guðmundur læknir við, ,,þá, þegar hann var að hlúa að
þessum unga gróðri, reyna að hjálpa honum til þess að ná upp í I jós-
‘ð og sólina, fannst tnér Steingrímur Thorsteinsson fallegur maður.
Kannske fallegri en í lallegustu ljóðum sínum.“
Silfurhærðu öldungarnir, sem ég minntist á í upphali máls rníns
°g fleiri, sem ég ekki nefndi. töldu það sitt hlutverk, „að lyfta J^ess-
unt unga gróðri upp í Ijósið og sólina," eins og hann faðir minn lieit-
nin gerði í garðinum sínum — og í garði andnas. Verk þeirra var
golugt. ()g gnð blessaði J)á með fallegum silfurhærum, blessaði þá
með þeim sem tákni um fagra sál. Guð hefir verið góður íslandi. —
Mér linnst ég sjá föður minn heitinn í garðinum sínum, eins og
eg sá hann svo oft áður, sjá hann lyfta grænu liminu upp í sólskinið.
Mér finnst égsjá aðra menn, heila legíó af íslenzkum, silfurhærðum
öldungum. Og við hlið hvers þeirra finnst mér ég sjá konu standa.
Konur, konurnar, sem Jieir sóttu til kraftinn, trúna, viljann, ástina,
se»i til Jaess þarf, að lyfta íslands andlega gróðri, upp í ljósið og
sólina.
Hg mér l innst eins mikið til um silfurhærurnar þeirra, um fegurð
þeirra. Því að Jrær voru allar miðlar, sem náðu í samband við guð
lyiir alla okkar beztu menn.
Náðu í það — og héldu Jrví.