Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 124
120
lega — mikil í samanburði við holdgjafalausu cfnin. í
öðru lagi kemr mjólkurkúm nijög illa að tapa fóðurfyll-
inni til muna, þeim finst þá að þær sje hungraðar,
efnaskiptin í líkamanum minka, og það framleiðist minni
mjólk.
Sömuleiðis getur líka — eins og áður er sýnt
verið mjög gagnlegt að gefa sauðfje dálítið af mjölinu,
einkum þegar það verður annars að lifa á ljelegu heyi,
eða með útibeit, þar sem hún cr svo létt, að fjeð hclzt
ekki í holdum þó það fái daglega fylli sína. Sjerstak-
lega myndi þó mjög hentugt að gefa lambám það, þeg-
ar illa vorar, og ekki er til gott úthey eða taða til
að ala þær á.
Pá væri synd að segja að veslings hrossunum kæmi
ekki vel að fá ögn af fóðurmjöli, sem uppbót við frosnu
hnjótana, moðið og mygluðu rekjurnar. Þar á móti' er
ekki ráðlegt að gefa þoim hestum það til muna, sem
aldir eru á bezta útheyi eða töðu, eins og vanalegt er
um reiðhesta; fóðrið verður þá of kostmikið, hestarnir
safna fitu um of og þrótturinn minkar, nema þeir hafi
svo inikla hreyfingu að fita safnist ekki fyrir að mun.
Hvað ungviðið snertir, þá er okki ólíklegt að mjöl
það sem búið er til úr hvalkjöti ásamt litlum hluta af
beinum reyndist vel, þar eð það fyrir utan hin áður-
nefndu organisku efni og fosfórssýru, sem er í fóður-
injölinu, inniheldur mikið af kalki, en ungviðin þurfa
mikið af hallti og fosförsyru til beinmyndunarinnar.
Þetta mjöl er líka nokkru ódýrara en fóðurmjölið.
Ráðlcgra mun að gefa skepnum ekki mikið af fóð-
urmjölinu, sízt á meðan þær eru óvanar við það, sje
inaður ekki neyddur til þess vegna fóðurskorts; það
gerir þær daufar og drungalegar, getur valdið hlessingi,
að minsta kosti á sauðfje, og cf til vill stuðlað að fleiri