Búnaðarrit - 01.01.1895, Blaðsíða 147

143
hvora taug, sem gengi í lykkju í gegnum bæði götin,
því opt er áríðandi, að maður sá, er stýrir ýtunni, geti
hæglega breytt lcgu hennar, frá því, er hún dregst lóð-
rjett á röndinni, eptir því sem fastar þarf að halda
henni niður. Aptan á ýtuborðinu, sem snýr frá hcstin-
um, eru höfð tvö sköpt, sitt hvoru megin fyrir utan
götin, sem aktaugarnar eru festar í, og eru þau um 2
ál. að lengd; með þeim er ýtunni stýrt og haldið niður
eptir þörfum. Bezt er að sköptin standi töluvert upp
— myndi nál. 30—40 gr. horn við ýtuborðið, þegar
það liggur lóðrjett á röndinni, til þess stjórnarinn geti
gengið upprjettur, þegar hann heldur um þau. Sköptin
verða að vera traustlega sett á ýtuborðið, því mikið
getur reynt á þau, og er bezt að hafa þverslá milli
þeirra neðantil við miðju, því bæði styrkir hún mikið,
og opt getur verið þægilegt að taka um hana, þegar
þarf að bera ýtuna til. Ovíða munu vera til svo vanir
akhestar, að ekki þuríi að teyma þá, en til þess má
hafa ungling, ef hesturinn er ekki fælinn.
3. Hcykvíslir.
Bg hefi vanalega heyrt menn kvarta sáran undan
því verki, að breiða blautt hey með höndunum einum,
og eru það engin undur, því að taka hverja heytuggu
rennandi blauta og þunga upp í fangið, og bera hana
út um flekkstæðið, er mjög vont verk ef fljótt á að
ganga, og ekki sízt þegar veður er kalt, og sá er breið-
ir, er orðinn gagndrepa að framan af blauta heyinu.
Fyrir stuttu var hjer farið að breiða hey moð kvíslum,
en sú aðferð hefir ekki þurft langan tíma til að sýna,
að hún hefir mjög mikinn flýtisauka og hægð í förmeð
sjer. Fólk, sem er orðið vant við að breiða hey með
kvíslum, kann ekki við að breiða öðru vísi, því finst