Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Blaðsíða 25

H E I M I R
21
varið, sem báðir hafa aukið hróður Leipzigar sem mús-
ikborgar. En það er þó vitað með vissu, að Mendelsolm
minnist livergi i hréfum sínum á Schumann, eins og
liann væri ekki til, en Schumann aftur á móti lmást
reiður við, ef hann heyrði nokkurn hallmæla tónverk-
um Mendelsohns i sinni áheyrn. Þetta tómlæti Mendel-
sohns liefir verið lagt honum til lasts. Menn liafa kennt
um öfund og afbrýðissemi og vilnað um leið í það, að
hann var af gyðingakyni. En sennilegt er, að Mendel-
solm liafi ekki kunnað að meta hinar frumlegu tón-
smíðar Schumanns sem skyldi, því hann var annars
kunnur að því að greiða götu ungra og el'nilegra tón-
skálda, með því að láta hljómsveit sina spila verkin
þeirra, eins og t. d. danska tónskáldsins Gade. Eklci
sýndi hann tónverkum Schumanns algerl tómlæti, því
hann lét liljómsveit sína t. d. spila tvisvar sinnum h-dúr
symfóníuna eftir hann, af því að honum fannst verlc-
ið ekki fá eins góðar undirtektir á fyrri hljómleikun-
um og það átli skilið. Ennfrenmr hlýtur það að hafa
vakið hlýjan hug hjá honum til Schumanns, er liann
varð var við, að list hans hafði áhrif á tónlagasmíði
hans. Menn liafa ávallt furðað sig á þessari algerðu
þögn Mendelsolms í hréfum lians um jafn merkilegt
tónskáld og Schumann, sem auk þess var honum per-
sónulega kunnugur, svo og því, hve tillölulega sjaldan
hann lætur uppfæra verk eftir hann, og undrun manna
á þessu verður ekki minni fyrir það, að háðir voru þeir
helztu og merkilegustu hrautryðjendur nýrrar tónlist-
arstefnu, liinnar svonefndu dreymistefnu eða róman-
tísku tónlistarstefnunnar.
Um þessar mundir gerðist Schumann lcennari við Tón-
listarskólann i Leipzig, sem Mendelsohn hafði stofnað.
Hann þótti ekki góður kennari. Hann var að eðlisfari
fámáll og bitnaði það á kennslunni. — Út frá þessu
vil ég segja frá því, þegar þeir liittust tónskáldin, hann