Samtíðin - 01.02.1939, Page 12

8
SAM-TÍÐIN
GRÍMNIR:
Hún hvarf mér
[Höfundur, sem ekki vill láta nafns síns getið, hefir leyfl
Samtíðinni að birta þessa snjöllu smásögu].
Tveggja ára skeið var ég vinnu-
maður í sjúkrahúsinu í Firði. Mátti
með sanni segja, að ég væri allra
gagn þarna i sjúkrahúsinu. Ég dró
í búið fyrir ráðskonuna, gætli mið-
stöðvarketilsins og var í sífeldum
sendiferðum fyrir lækna og hjúkr-
unarkonurnar. Alla snúninga fyrir
hjúkrunarkonurnar gerði ég með
hjartans ánægju, einkum fyrir eina
ljóshærða, sem imér leist sannasl
að segja nokkuð vel á. Þáð var
einnig hlutverk niilt, að aðstoða
sjúklingana við burtför þeirra af
sjúkrahúsinu, hæði þá, sem sneru
þaðan út í þennan lieim, og þá, sem
lentu yfir um lil hinna heimanna.
Mér var í fyrstu, og reyndar allaf,
lítið um það gefið, að þurfa að
hjálpa þeim síðarnefndu út í lik-
húsið. Þó fór það i vana, eins og
;flest annað. Líkliúsið var þannig
bygt, að vagni varð ekki ekið inn
i það. Varð ég því ætið að taka
likin í fangið úti fyrir dyrunum og
hera þau þannig inn á líkbörurn-
ar. Gerði ég það æfinlega hjálpar-
laust, því að ég vildi gjarnan lála
hjúkrunarkonurnar sjá, að ég væri
sæmilega að manni.
Það var farið að líða að lokum
síðara ársins, sem ég dvaldi þarna
í sjúkrahúsinu, þegar það atvik
gerðist, sem ég ætla að skýra hér
frá. Ég var orðinn alveg lieimavan-
ur jiarna og líkaði lífið og starfið
að öllu samanlögðu í hetra lagi.
Sú ljóshærða sendi mér öðru livoru
hýrt auga, svo að vonir mínar gagn-
vart henni glæddust frekar en dofn
uðu. Það stakk mig þó öðru livoru
dálitið, að hún legði óþarflega mikla
alúð við að hjúkra langa slánan-
um á númer 7, þeim með skömm-
ina i ristarbeinunum. Ég hafði séð
hana fara þangað inn nokkrum
sinnum, án þess að þar væri hringt.
En sannanir fyrir því, að liún ætti
vingott við slánann, vissi ég eng-
ar. Þó var ég fullur andúðar gagn-
vart manninum, en ekki þó meir
en svo, að ég hefði með glöðu geði
aðstoðað hann burt af hjúkrahús-
inu, meira að segja út í líkhúsið,
ef liann hefði farið þá leiðina.
Sjúkrastofa nr. 7 var aðeins fyr-
ir tvo menn. í öðru rúminu lá, eins
og áður er sagt, sá langi, en i hinu
lá Brandur, sextugur drykkjuber-
serkur, Iieljarmikill lieljaki með
brennivínsístru. Rösk 100 kíló hafði
hann vegið, meðan liann var heill
heilsu, og hann mun frekar liafa
bætt við þyngdina en ])að gagn-
stæða, eftir að hann kom i sjúkra-
húsið, þvi að bjúgur. sótti stöðugt
á skrokkinn á honum.
Það var strax á allra vitorði, þeg-