Morgunn - 01.12.1946, Síða 25

MORGUNN
95
dýrið gat náð sama valdi yfir manninum, fullkomnasta dýri
jarðarinnar. Strickland hafði verið dásvæfður,. á því lék
enginn vafi. Hann hafði hvorki heyrt köll mín né skotin.
Þó var hann aðeins í hundrað metra fjarlægð frá mér all-
an tímann.
Ég fór að hugsa um hæfileika móðurbróður míns, fóstru
mína og vörturnar. Maðurinn dásvæfði dýrið. Dýrið dá-
svæfði manninn. Maður dásvæfði mann. Því gat þetta ekki
átt sér stað? Beittu þessir aðiljar allir sama hæfileikan-
um? Hvaða afl var þarna að verki? Hvernig var unnt að
öðlast þekkingu á því? Var hægt að þjálfa þennan hæfi-
leika? Þetta skýrðist bráðum fyrir mér.
Strickland átti systur. Hún var þá 17 ára að aldri, ein-
staklega viðfeldin stúlka og okkur féll ágætlega saman.
Ég man það, eins og það hefði skeð í gær, þegar hún sat
andspænis mér í stofunni meðan ég var að segja henni frá
ævintýri okkar Stricklands í skóginum, ég held í tuttugasta
sinni. Ég horfði fast á hana meðan ég sagði henni söguna
og vaggaði höfðinu til að líkja eftir hreyfingum slöngunn-
ar. Ég hafði augun ekki af henni á meðan. Allt í einu tók
ég eftir, að svipur hennar breyttist. Einhver sljóleikakennd
virtist hafa færst yfir hana. Hún andaði djúpt en rólega.
Á einu augabragði varð mér ljóst, að hún svaf. Rólega en
ákveðið sagði ég: sofðu, sofðu, sofðu. Eins og hlýðið barn
lokaði hún augunum, hallaði sér upp að hægindinu og lá
Þar hreyfingarlaus. Hún virtist ekki hafa neina vitund um
sjálfa sig eða umhverfið. Rólegur andardráttur hennar bar
vott um, að hún svaf.
Mér varð ónotalega við og geigblandinn kviði greip mig.
Hvað hafði ég gert? Var mér hægt að vekja hana af blundi?
Myndi henni verða meint af þessu? Til allrar hamingju
uáði ég fullu valdi á sjálfum mér. Ég hugsaði um, hve hóg-
lega móðurbróðir minn hafði vakið fuglana af höfga þeim,
sem þeir höfðu fallið í við augnaráð hans. Rólega og á-
kveðið mælti ég til hinnar sofandi stúlku: vaknaðu, vakn-
uðu, vaknaðu. Aldrei held ég, að ég hafi þakkað guði af