Morgunn - 01.12.1946, Blaðsíða 50

120
MORGUNN
hversdagslega. Vissi, að enginn var á miðhæðinni nema
ég og hugsaði um það eitt að ganga til dyra og opna fyr-
ir þeim, sem væri að berja.
Þegar ég opnaði útidyrnar, var Andrea Bjarnadóttir
frá Akurey á Breiðafirði, sem þá var á skrifstofu minni,
rétt að koma að húsinu. Það var glaða tunglskin úti.
Spurði ég hana þá um, hvort hún hefði verið að berja
að dyrum, en vissi þó um leið, að þetta hefði ekki getaö
átt sér stað, þar sem hún þá hefði orðið að hverfa aftur
frá húsinu eftir að hafa barið. Auk þess var hurðin ólæst
og henni því óþarft að berja. Andrea svaraði spurningu
minni neitandi. Spurði ég hana þá, hvort hún hefði séð
nokkum rétt nú hjá húsinu, sem hefði verið að berja að
dyrum þarna. Það hefði hún hlotið að sjá, ef svo hefði
verið — staðhættir eru þannig. Þessu neitaði hún einn-
ig og kvað alls engan hafa verið þarna við húsið.
Siðan gengum við inn og ég fór upp á loft. Mætti ég
þá elzta drengnum í stiganum, sem sagði: „Það var bar-
ið, pabbi“. En er ég kom inn í svefnherbergið til konu
minnar, sem lá þar í rúminu, kvaðst hún einnig hafa heyrt
mörg högg, í runu, eins og ég. En hcnni virtust þau koma
frá miðhæðinni og hélt, að ég hefði verið að setja upp
myndir, eins og ég hafði verið að tala um, og hefði ver-
ið að reka í nagla. Hún setti einnig þessi högg, ósjálf-
rátt, í samband við eitthvað venjulegt, úr daglega lífinu.
Enda fann ég, þegar hún sagði það, að höggin vom miklu
líkari því, sem hún hélt, en hinu, að bafið væri að dyrum.
Við heyrðum því þrjú (sem vorum vakandi í húsinu)
þessi högg, sem mér og konu minni kom saman um, að
hefðu verið mörg (milli tíu og tuttugu), í samfelldri runu
og allhá.
Faðir Andreu hafði andazt 12. desember næstan á und-
an. Lík hans mun hafa staðið uppi þegar höggin heyrð-
ust. Við settum höggin í samband við hann, og að hann,
eða réttara sagt ,,hugur“ hans, hefði komið þannig „á
undan“ dóttur sinni. Hann lagði stund á bátasmíðar. —