Morgunn - 01.12.1946, Qupperneq 30

100
MORGUNN
vissi ekki þá, það sem ég veit nú. Mig sundlaði við þær
kröfur, sem til mín voru gerðar, mér fannst stundum, að
af mér væri vænzt hins ómögulega, en ég hafði borið fram
ákveðnar kenningar og staðhæfingar, ég varð að gera allt
sem unnt var til að sanna, að þær væru byggðar á stað-
reyndum".
Ein af aðferðum hans til að afla dáleiðsluvísindunum við-
urkenningar var flutningur fyrirlestra á ýmsum stöðum,
einkum í félögum lækna og sérfræðinga. 1 félögum þeirra
skýrði hann kenningar sínar og rökstuddi skoðanir sínar
og ályktanir, og að erindunum loknum gaf hann þeim kost
á að bera fram spurningar og bauðst til að sanna þeim gildi
skoðana sinna með því að gera tilraunir þar á staðnum, að
þeim viðstöddum og sýna þeim aðferðir þær, er hann notaði.
Ein hin merkasta samkoma þessarar tegundar að dómi
Erskines var sú, er hann hélt í London Pavillon árið 1905.
Um átta hundruð læknar voru viðstaddir og af þeim voru
margir nafnkunnir sérfræðingar í læknavísindunum. Þeg-
ar hann hafði lokið máli sínu, æskti hann tækifæris til að
sanna áheyrendum sínum gildi þeirra kenninga, er hann
hafði flutt í erindi sínu. Einn úr hópi viðstaddra kvaðst
fús til að láta hann sanna þetta á sér. Læknir þessi hafði
hvað eftir annað gripið fram í ræðu Erskines og var einn
af ákveðnustu andstæðingum hans í áheyrendahópnum.
Hann dásvæfði þennan mann þegar, og í dásvefninum taldi
hann honum ýmist trú um, að hann þjáðist af tannpínu,
hlustarverk, magakvöl og taugaverkjum, og stundum að
hann liði af öllu þessu, en jafnframt skýrði hann áheyrend-
um orsakir þessara fyrirbrigða. Hinn dásvæfði maður vein-
aði af sársauka, engdist sundur og tárin runnu niður kinnar
hans. „Geti hann gert eitthvað af þessu, skal ég trúa hon-
um, en ég veit, að hann getur ekkert af því, eins og ég
skal sanna yður“, hafði hann sagt við kunningja sína áður
en hann gekk upp á pallinn til Erskines. 1 fyrstu virtist
áheyrendum hans skemmt, en ýmsum fór nú að þykja nóg
um, jafnvel ákveðnustu rengingamönnunum, unz þeir að