Morgunn - 01.12.1946, Qupperneq 31

MORGUNN
101
lokum báðu hann um að hætta. „Þú gerir hann brjálað-
an“, kallaði einn þeirra til Erskines. „Nei, langt frá því,
svaraði Erskine. „Ég læt hann ekki muna eftir neinu af
þessu, er hann vaknar. En það skal játað, að vorkunnsemi
mín kom mér til að gera alvarlegt glappaskot að þessu
sinni“, bætir Erskine við. „Ég bað nú einn af læknunum
að þerra tár hans, og að því loknu iofaði ég honum að jafna
sig um stund í dásvefninum, síðan bauð ég honum að
vakna“. Þegar liann vaknaði, leit hann sigri hrósandi
til viðstaddra. „Hvað sagði ég yður ekki? Eintómar
blekkingar. Honum hefir ekki einu sinni tekizt að láta
mig sofna, hvað þá heldur að honum hafi tekizt að gera
nokkuð af því, er hann taldi sér unnt“. Glymjandi hlátur
kvað við í salnum, og stéttarbræður hans hentu óspart háð
að staðhæfingum hans. „Að hverju eruð þið eiginlega að
hlæja?“ spurði læknirinn undrandi. En ekki bætti þetta úr
skák. Sumir báðu mig um að dásvæfa hann aftur og láta
hann þá muna eftir því, er gerzt hefði, en ég neitaði því.
Þeir lýstu því nú fyrir honum, hvernig hann hefði hagað
'sér, en hann rengdi þá vitanlega. Þeir ertu hann og stríddu
honum og að lokum fór hann burt, enda var honum naum-
ast vært lengur í hópi þeirra, en þér getið hugsað ýður,
hvernig honum muni hafa verið innanbrjósts, er hann gekk
brott með háðglósur og hæðnishlátur stéttarbræðra sinna
í eyrunum".
Smátt og smátt fór læknastéttin brezka að veita starf-
semi og kenningum Erskines meiri athygli, en það var hið
mesta áhugamál hans. „Ég var ævinlega reiðubúinn til að
fullnægja óskum þeirra og gera þær tilraunir, er þeir
æsktu, enda var mér ljóst, að með því einu móti var mér
unnt að vekja athygli þeirra á hagnýtu og fræðilegu gildi
dáleiðslunnar, en geta skal ég þess, að þeir höfðu iðulega
orð á því við ýms tækifæri, að enda þótt tilraunirnar yrðu
neikvæðar og án árangurs, afsannaði það ekki að neinu
leyti gildi kenninga minna, því að fyrirfram væri víst, að
tilraun sú, er til hafði verið stofnað, hlyti að verða nei-