Morgunn - 01.12.1946, Qupperneq 75

MORGUNN
145
og hvern annan vandræðapilt og ólánsgemling. Þetta heft-
ir hann á ýmsa vegu og gerir hann ennþá meira viðund-
ur veraldar en ella, en hefur samt aldrei, svo að ég hafi
sögur af, megnað að vekja í honum beiskju, hefndarþorsta
eða blekkingatilhneigingu. Þegar hann svo kemst burt úr
átthögunum, þá fyrst fer að rofa til.
Ég hef áður minnzt nokkuð á gerð bókarinnar og hið
mikla starf, sem höfundur hennar hefur innt af hendi,
en meðal annars vottfestingarnar benda ljósast á það. Ég
hef ennfremur vikið að því, hve efninu sé skipulega fyr-
ir komið og hve hóflegur blær sé á bókinni allri. En auk
þess er bókin vel skrifuð í öllu sínu látleysi. Ég tel, að frú
Elínborg hafi með þessari bók sýnt það jafn greinilega og
bezt hefur verið gert áður, hvernig má halda á þessum
málum án öfga og ofsa, og hvað sem öllu líður, þá sýnir
hún okkur í bókinni, hvert gildi spíritisminn hefur haft
fyrir fólk, sem vinnur sín daglegu störf með prýði í þessu
þjóðfélagi, og þá um leið gefur okkur hugmynd um, hver
áhrif vissan um annað líf getur haft og hvers megnug slík
almenn vissa, gæti oröið um líf og lífshætti. En þó er margt
til einmitt um þessi efni, sem ekki verður sagt, allt það,
sem snertir hin viðkvæmustu einkamál, en um þau hefur
fjölmargt komið fram — og mörgum sinnum tekizt að
hjálpa, þannig, að sá er nú lifandi, sem ella væri dauð-
ur, að sá eða þau eru heilbrigðar manneskjur og góðir
borgarar, sem ella mundu hafa orðið illa leikin reköld.
Frú Elínborg rétt aðeins drepur á pessar sögur, sem aldrei
verði skráðar. Hún vill ekki koma við kvikuna. En ein-
mitt þarna eru djúptækustu sannanirnar fyrir því lífs-
gildi, sem spíritisminn hefur þegar haft.
Loks tel ég, að án þess að þessi bók leiði til nokkurra
öfga, sé ekki ólíklegt, að hún veki margan til mjög náinn-
ar umhugsunar um það málefni, sem hún fjallar um. En
ég hef jafnframt því að skrifa um hana og það málefni,
sem hún greinir frá, notað tækifærið til að benda á hina
ia