Jazzblaðið - 01.04.1950, Blaðsíða 14

RÖDD JAZZLEIKARANS
e^tir ^y4rt ^JiocleS
Art Hodes notar or‘5in ,,rödd jazzleikarans“, sem einkunnar-
or5 fyrir blað sitt ,,The Jazz Record“. Var því grein þessi,
sem er lauslegar þýdd, látin heita það. I frumálinu heitir
hún ,,Portrait of a jazzman“. — Hodes er fceddur og upp-
alinn í Chicago, en flutti til New York fyrir tíu árum og hefur
dvalið þar síðan. Hann hefur stuðlað að útbreiðslu jazzins af
lífi og sál. Stjórnað jazzkonsertum, séð um útvarpsprógröm
og ritað fjölda greina í blöð og bcekur um jazz. — Hodes
er einhver allra fcerasti blues-píanóleikari, sem nú er uppi.
Sú var tíðin að ég vissi ekkert um
jazz, en svo heyrði ég hann, og þá rann
upp fyrir mér hvers ég hafði farizt á
mis.
Fyrsta fasta staðan mín sem píanó-
leikari var 1925 í næturklúbb í Chicago,
sem hafði miður gott orð á sér. Verk
mitt var að halda mannskapnum við
efnið, ef svo mætti segja. Ég lék alla
þessa þrautleiðinlegu slagara eins og
t. d. „I wonder what became of Sally“.
Verk mitt var að sjá um að kúnnarnir
færu ekki eitthvað annað. Ég man, að
eigandinn sagðist skyldi reyra löppina
á mér niður, ef ég hætti ekki að sparka
í píanóið hans. Rhythmi var mér í blóð
borinn og hefi ég frá upphafi elskað
tempó. Ég lék einn og hafði ekki einu
sinni trommara mér til aðstoðar.
Ég hætti sem einleikari og byrjaði
með hljómsveitum, nánar sagt litlum
hljómsveitum. Mörg voru þau „society“-
böndin, sem ég lék með. Nokkur orð um
„society“-hljómsveitir. Ríkari klassinn
virðist elska að hafa músíkina í fullum
gangi meðan það snæðir og skvaldrar
í veizlum sínum.
Hópar manna hafa risið upp víðs-
vegar um landið, sem hafa það að at-
vinnu sinni að útvega fólki þessu hljóm-
sveitir. Mennirnir í hljómsveitum þess-
um geta leikið nærri því hvert einasta
revíulag, sem samið hefur verið. Starf
þeirra er að leika lögin rólega, þannig
að melódían skeri sig vel úr, svo að
fólkið geti áttað sig á laginu og sagt:
„Ó, ég man eftir þessu lagi, það var í
revíunni 1930“. Þetta var allur gaumur-
inn, sem músíkinni eða músíköntunum
var gefinn. Þetta var alls ekki staður
fyrir músíkant með framtíðardrauma.
Ég reyndi að leggja lag mitt við ná-
ungana á ráðningarstofunni, sem léku
póker, meðan þeir biðu eftir smá-jobbi.
Þótt ég oft og tíðum tapaði í spilum,
hafði ég samt sæmilegt upp úr mér við
að leika í gyðinga- og ítala-brúðkaups-
veizlum. í þeim fyrri fékk maður nóg
að éta og hinum síðari nóg að drekka.
Ég var þekktur sem „hot-man“, en
14