Jazzblaðið - 01.04.1950, Blaðsíða 15

þeir eru alveg sér í hópi. Þar sem við
leikum ekki aðeins fyrir peninga, höld-
um við okkur frá böndum eins og Guy
Lombardo og Wayne King. Til að leika
jazz, lilýða köllun sinni, verður maður
að fórna einhverju. Borða ekki reglu-
lega og oftast nær ekki of mikið, svo
að ekki sé nú minnst á klæðaburðinn.
Ég man enn eftir, þegar ég sá Gene
Krupa í fyrsta sinn, í siðbuxum sínum
full stuttum.
Maður varð ósjálfrátt nokkurs konar
hornreka, ef maður lagði lag sitt við þá
,,heitu“ og ekki var hægt að reikna
með mikilli vinnu.
Jazzleikarar fóru illa út úr því. Það
sem kreppunni ekki heppnaðist, full-
komnuðu kvikmynirnar og útvarpið. —
Árið 1931 lék ég í fjögurra manna
hljómsveit og fengum við skitna tíu
dollara í kaup á viku. Litlar jazzhljóm-
sveitir voru duaðadæmdar. Sjálfspil-
andi píanóið hvarf af sjónarsviðinu. Ég
man hversu gaman ég hafði af að láta
„tuttugu og fimmeyring“ í eitthvert
þeirr og heyra svo blues koma út.
Eitt sinn var smáknæpa í State-
stræti í Chicago. Kvöld nokkurt fór
Louis Armstrong með mig og Wingy
Mannone þangað, og upp frá því fórum
við Wingy með hinum — Krupa, Free-
man, Tsechemacher og restinni.
Ég vandist aldrei alveg af að koma
þangað. Fór þangað oft einn. Staðurinn
sjálfur var timburhjallur, sem sannar-
lega þarfnaðist vigðeröar og var allt
annað en fallegur á að líta, en í mínum
augum gat hann ekki litið betur út.
Hann var allt, sem ég framast gat óskað
mér, því að staðurinn og fólkið, sem
þar var, kenndi mér blues.
Sjálfspilandi píanóið hafði mikið að
segja í sögu jazzins. Margur víðfrægur
negra-píanóleikari lék inn á píanókefl-
in. — Earl Hines og James P. Johnson
og Fats Waller skyldu eftir merki sín
á þessum pappírsrúllum, sem tóku allan
hug manns, er þær voru leiknar.
Á hverju kvöldi, sem ég hafði frí og
átti einhvern pening, fór ég niður eftir,
fékk mér matarbita og sat svo inni
látandi „tuttugu og fimmeyringa11 í
píanóið. Ekki leið á löngu unz allir
negrarnir þekktu mig. Oft báðu þeir
mig að leika. Það var sannarlega gert
grín að mér. Einhver kallaði kannski.
„Spilaðu blues, Art“, og þá tók annar
við og skellihló. Þetta særði, en ég gat
ekki ásakað þá. Ég hafði enn ekki
lært mállýzku þeirra. Ég var hrifinn af
tungu þeirra en hafði ekki lært að tala
hana. En ekkert aftraði mér.
Næsta kvöld var ég kominn aftur
stingandi „tuttugu og fimmeyringum“
í píanóið.
Þessi músík hafði einhvers konar
áhrif á mig, sem ég ekki get skýrt út.
Ég varð að hlusta á hana. Er árin liðu
hættu þeir að hæðast að mér og stóðu
grafkyrrir, meðan ég lék.
Það voru engir skólar, þar sem hægt
var að læra jazzleik. Þetta fólk var
kennarar mínir. Ég var með því, hélt
til hjá því og drakk í mig músik þess
og kom aftur endurfæddur.
Ég ætla að segja þér frá Jackson.
Kvöld nokkurt á leið minni niður eftir
heyrði ég þriggja manna hljómsveit
leika. Það hljómaði prýðis vel. Saxa-
fónn, píanó og tromma. Ég kom mér
strax í kynni við þá. Nafn eins þeirra
var Papa Couch, ég man ekki nafn
saxafónleikarans. Pianóleikarinn var
Jackson. (Niðurl. í næsta hefti).
15