Morgunblaðið - 27.02.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2009
✝ Hilmar ÁrniRagnarsson
fæddist 9. júní 1955.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 20.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ásdís Sigurð-
ardóttir, f. 29. októ-
ber 1920, d. 3. októ-
ber 1998, og Ragnar
Jónsson, f. 28. júní
1921, d. 10. maí 2000.
Hilmar var annar í
röð fjögurra alsystk-
ina. Hin eru: Ingveldur, f. 26. mars
1953, Stefanía Kolbrún, f. 17. ágúst
1959, og Sigurður, f. 16. september
1962. Hálfbróðir Hilmars er Guðni,
sonur Ásdísar og Kolbeins Gríms-
lenskan ríkisborgararétt. Börn
Hilmars og Guðrúnar eru: 1)
Ragnar Viktor, f. 8. ágúst 1977,
kvæntur Hallfríði Snorradóttur.
Sonur þeirra Hilmar Elís, f. 4.
apríl 2007. 2) Vilhjálmur Árni, f.
2. september 1980. 3) Jóhannes
Ívar, f. 11. júní 1983. 4) Dórothea
Ruth, f. 16. janúar 1990. 5) El-
ísabet Olga, f. 28. maí 1992.
Hilmar nam vélsmíði við Iðn-
skólann í Reykjavík, vann lengi
hjá Vélsmiðjunni Héðni, svo í
Fálkanum, varð þá forstöðumaður
Prentstofu Reykjavíkur sem þá
var í eigu Reykjavíkurborgar,
keypti síðan fyrirtækið og rak
það í allmörg ár. Síðustu árin
vann hann einkum við smíðar.
Hilmar hafði mikinn áhuga á
skotfimi og var kjörinn í stjórn
Skotfélags Reykjavíkur 1993 og
var formaður þess frá 1994 þar til
í nóvember sl. er hann baðst
lausnar af heilsufarsástæðum
Útför Hilmars fer fram frá Fíla-
delfíu í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
sonar, f. 28. maí
1946. Hilmar ólst upp
í Hólabrekku í Laug-
ardal í Árnessýslu
fram til 15 ára ald-
urs en fluttist þá með
foreldrum sínum til
Reykjavíkur.
Hinn 3. júlí 1976
kvæntist Hilmar Guð-
rúnu Langfeldt, f. 25.
janúar 1955. Hún er
dóttir hjónanna Jörg-
ens Jóhannessonar, f.
31. mars 1925, d. 3.
febrúar 1999, og Að-
alheiðar Eiríksdóttur, f. 23. sept-
ember 1923, d. 18. október 1986.
Þau hjón fluttu til Íslands frá
Þýskalandi og báru ættarnafnið
Langfeldt þar til þau fengu ís-
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi.
Það er erfitt að kveðja þig. Við viss-
um að þessi stund væri framundan,
en samt er maður aldrei viðbúinn.
Á stund sem þessari fer maður
óhjákvæmilega að rifja upp í hugan-
um góðu stundirnar sem við áttum
saman. Ég man þegar þú tókst mig
með þér í veiði, ætli ég hafi ekki verið
5-6 ára og ég hlakkaði eiginlega mest
til að fá kók að drekka í kaffitíman-
um, en á þeim tíma var það algjör
lúxus að fá þannig drykk. Einnig er
mér minnisstætt þegar ég lá á
sjúkrahúsi 9 ára gamall, að þú komst
í heimsókn á hverjum degi með app-
elsín og prinspóló. Það eru svona litl-
ar minningar sem koma upp í hug-
ann, það eru þessi litlu brot sem sitja
fast í huga manns.
Þú varst mikill klettur í lífi mínu,
við töluðum saman á hverjum degi og
ég gat leitað ráða hjá þér um nánast
hvað sem er. Hvernig á ég að skipta
um bremsuklossa á bílnum, flísa-
leggja eldhúsið og hvernig á að elda
lambalæri þannig að það bragðast al-
veg eins og þú gerðir það. Það eru
margar ráðleggingarnar sem koma
til með að nýtast mér í framtíðinni.
Ég kom í fjölskylduna fyrir næst-
um fjórum árum, þú og Guðrún tók-
uð mér opnum örmum og ég varð
strax hluti af fjölskyldunni. Þú varst
frægur fyrir eldamennsku þína og
alltaf hlakkaði ég til að koma í mat
hjá tengdaforeldrunum. Hilmar lagði
einstakan metnað í að krydda lamba-
lærið á sérstakan hátt og nostraði við
matargerðina af mikilli innlifun. Ég
held að ég hafi smakkað besta lamba-
lærið þitt á páskadag 2007 þegar ég
kom heim af fæðingardeildinni með
frumburðinn. Þá var læri í álpappír á
borðinu heima, tilbúið fyrir okkur að
snæða.
Fyrir tæplega tveimur árum
varstu loks afi, þá fæddist nafni þinn
hann Hilmar Elis. Þú varst hrærður
yfir þeirri gjöf að fá nafna og frá
fyrsta degi áttuð þið alveg einstakt
samband. Hann var strax hændur að
þér og þótti gott að hvíla í afafangi.
Svo þegar hann varð aðeins eldri þá
teymdi hann þig um alla íbúðina til að
sýna þér ljósin, bílana og fleiri leik-
föng og svo fóruð þið að leika saman
og gleymduð stað og stund. Það var
yndislegt að fylgjast með ykkur.
Það var einstök stund að þú gast
verið viðstaddur brúðkaup okkar
fyrir þremur vikum. Við þökkum
Guði fyrir að hafa gefið okkur þína
nærveru þennan dag.
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi,
hvíldu í friði.
Ragnar Viktor, Hallfríður og
Hilmar Elis.
Um kvöldmatarleytið á föstudegi
tekur bíllinn völdin af ökumanninum
og stefnir út af veginum. Sem betur
fer tekst að stöðva hann í vegkant-
inum áður en illa fer. Við höfðum ætl-
að að komast eitthvað upp í Borg-
arfjörð og tjalda þar en það er ljóst
að við förum ekki lengra í bili. Hvað
er til ráða? Við verðum vitaskuld að
hringja í Hilmar. Hann er hjálpar-
hella okkar í bílamálum, eins og
fleiru. Þetta er fyrir daga bílsíma og
gemsa svo að fjölskyldufaðirinn
gengur að Hálsi í Kjós og fær að
hringja í Hilmar sem merkilegt nokk
er kominn heim úr vinnu.
„Og hvað bilaði?“ spyr Hilmar.
Það verður fátt um svör hjá ís-
lenskumanninum langskólagengna,
bílar eru ekki hans sérgrein.
„Ég kem þá og lít á þetta.“
Og Hilmar kemur, sér fljótt hvað
er að og segist koma daginn eftir með
nauðsynlega varahluti. Fjölskyldan
tjaldar þar sem hún er komin og bíð-
ur komu bróðurins trausta sem öllu
bjargar. Daginn eftir er laugardagur
og varahlutaverslanir lokaðar. En
Hilmar ræsir út mann, kaupir það
sem til þarf, kemur upp eftir og gerir
við bílinn. Eigandinn fylgist áhuga-
samur með, þykist hjálpa til en gerir
vitaskuld lítið gagn. Svo getur fjöl-
skyldan haldið áfram ferð sinni vest-
ur á firði, glöð og ánægð. Að vísu svo-
lítið sakbitin yfir því að hafa bara
fengið að borga varahlutina en ekk-
ert fyrir alla vinnuna og snúningana,
ekki einu sinni bensínið á ameríska
tryllitækið sem Hilmar ók um þessar
mundir.
Sögur á borð við þessa gætum við
sagt margar. Hilmar var ávallt boð-
inn og búinn að hjálpa til með allt
sem hann gat. Og það var ekki fátt.
Hann gat nánast allt sem honum datt
í hug að reyna, hvort sem um var að
ræða smíði á málm eða tré, bílavið-
gerðir, uppsetningu loftljósa, ísetn-
ingu útvarps og hátalara í fjölskyldu-
bílinn eða að lagfæra bilaða vaska.
Allt lék í höndunum á honum og hann
var frábærlega vandvirkur. – Það er
gott að eiga slíkan bróður og mág.
Húsmóðurinni á heimilinu er
minnisstætt að í kaffipásum var iðu-
lega verið að þrífa karbúratora (eins
og þeir hétu þá) við eldhúsborðið.
Hún spurði þá gjarna hvort búið væri
að finna bilunina og fékk langan fyr-
irlestur um hvað væri að og hvernig
ætti að bæta meinsemdina. Vitaskuld
botnaði hún ekki neitt í neinu en
kinkaði samt kolli annað veifið, eins
og til heyrir við slíkar kringumstæð-
ur. Þegar karbúrator lá svo næst á
eldhúsborðinu spurði hún á ný – og
sagan endurtók sig.
Hilmar var dæmigerður Íslend-
ingur að því leyti að hann var kapp-
samur við vinnu, vann alla tíð mjög
mikið og sjálfsagt oft meira en hon-
um var hollt. En samt hafði hann æv-
inlega tíma fyrir fjölskylduna, börn
sín, systkin og tengdafólk. Síðustu
árin var hann límið í systkinahópi
sínum, fylgdist með þeim öllum og
börnum þeirra og gat miðlað upplýs-
ingum til hinna sem minna sinntu
slíku. Hans verður sárt saknað.
Elsku Guðrún og fjölskylda, megi
góður Guð styrkja ykkur í sorginni
og hjálpa til við að rifja upp góðar
minningar ykkur til huggunar.
Guðni og Lilja.
Mig langar til að kveðja elskulegan
frænda minn og vin með nokkrum
orðum. Þegar ég lít til baka finnst
mér svo sérstakt hvað það var Hilm-
ari föðurbróður mínum mikið í mun
síðustu árin að sameina fjölskylduna
og eiga góðar stundir með sínum
nánustu. Þá hafði hann ekki hug-
mynd um að tíminn hans væri að
styttast jafn hratt og raun bar vitni.
Hilmar og Guðrún konan hans héldu
höfðingleg matarboð fyrir stórfjöl-
skylduna á aðventunni og Hilmar tal-
aði mikið um það við mig að það
skipti hann máli að nýta tímann vel
og verja honum í það sem raunveru-
lega skiptir máli í þessu lífi þ.e. fjöl-
skylduna. Ég er svo sannarlega
þakklát fyrir það og þær stundir sem
við áttum saman síðustu árin.
Segja má að ég hafi kynnst frænda
mínum almennilega í kjölfar þess að
hann fékk þá stórgóðu hugmynd að
koma bróður sínum, föður mínum, á
óvart á 60 ára afmælinu hans vorið
2006. Ég hjálpaði honum að undirbúa
óvissuferð fyrir pabba og ég mun
aldrei gleyma hversu gaman Hilmar
hafði af að undirbúa þann dag. Kær-
leikurinn streymdi frá honum og
hann ljómaði allur af gleði. Hann
sagði við ættum að nýta hvert tilefni
sem gæfist til að hittast og gleðja
hvert annað. Lífið væri svo stutt og
við ættum að nýta það vel. Óvissu-
ferðin tókst vonum framar og var hin
veglegasta og skemmtilegasta í alla
staði. Dagur sem mun alltaf verða
ljóslifandi í minningunni. Við töluð-
um saman í síma oft á dag í undirbún-
ingnum og um leið ræddum við um
lífið og tilveruna, fjölskylduna, sorg
og gleði. Eftir óvissuferðina miklu
hafði tekist svo góð vinátta með okk-
ur að við vorum í reglulegu sambandi
upp frá því og til hinsta dags.
Hilmar hafði frá mörgu skemmti-
legu að segja og hafði einlægan
áhuga á mér og mínu fólki og velferð
okkar allra. Ég fékk að kynnast því
að hann reyndist mér og mínum vin-
ur í raun og fyrir það verð ég honum
ævinlega þakklát. Því miður þarf ég
nú að kveðja Hilmar frænda og syrgi
það mjög að fá aldrei aftur símtal frá
honum á miðjum degi og ræða við
hann um hluti sem skipta máli. Ég
hélt að við hefðum nægan tíma til að
hittast og heyrast. Hélt að ef til vill
fengi ég að hjálpa til við að undirbúa
sextugsafmælið hans. Ég ætla að
geyma í hjartanu fallegar minningar
um góðar stundir og öll góðu og
löngu samtölin í síma og minnast
þannig frænda míns.
Ég mun geyma minninguna um
síðasta skiptið sem við hittumst
kvöldið áður en hann lést, þar sem
hann kveið engu og óttaðist ekkert.
Ótímabært lát Hilmars undirstrikar í
raun mikilvægi þess sem honum var
svo í mun að lifa eftir síðustu árin. Að
nýta tímann vel og nýta hann í það
sem raunverulega skiptir máli. Elsku
Guðrún og fjölskylda, guð veri með
ykkur og gefi ykkur styrk í sorginni.
Kristín Berta og fjölskylda.
Ég sit í eldhúsinu hjá ömmu á
Holtsgötunni. Ég er bara sex ára og
ég fékk skólaföt og svo einn mesta
dýrgrip sem ég hef á ævinni fengið:
Lykil að Holtsgötunni. Og ég fæ
lyklakippu með sem er fest í buxna-
strenginn og svo er keðja sem passar
að lykillinn haldist fastur við mig. Ég
hef aldrei fengið svona ótrúlega
flotta gjöf. Amma er nú yfirleitt
heima þegar ég kem til hennar í há-
deginu á einhverjum dögum sem ég
man ekki enn hverjir voru eða vegna
hvers ég átti að fara á Holtsgötuna,
en ég man hvað keðjan var falleg og
hvað lykillinn var dýrmætur í vas-
anum á rifflaflauelsbuxunum.
Og ég man að einhverja dagana fór
ég til ömmu í hádeginu og fékk að
borða. Mig minnir að það hafi verið
ákveðin vonbrigði að lykillinn sem
skein svona skært niðri í buxnavas-
anum var aldrei notaður. En ég man
hádegin. Að fá steikta ýsu og masa
við ömmu og svo var dyrabjöllunni
hringt. Afi svarar og ég veit að það er
Hilmar frændi. Stuttu seinna stend-
ur hann þarna eftir að hafa smellt
kossi á kinnina á ömmu og nær sér í
eitt af litlu þykku glösunum í eldhús-
skápnum og í það hellir hann kaffinu
og mjólkinni. Svo glottir hann skelm-
islega til mín og segir: „Æ, það er
ekki hægt að drekka kaffi úr bollum,
það er ekkert eins gott og kaffi úr
glasi.“ Svo fær Hilmar sér af ýsunni,
spjallar við foreldra sína og spyr mig
frétta úr Miðstrætinu. Ég segi hon-
um fréttirnar og hann segir mér sín-
ar og við spjöllum bara yfir ýsunni
við eldhúsborð afa og ömmu. Það var
alltaf svo notalegt þegar Hilmar
hringdi bjöllunni, arkaði inn og fékk
sér kaffið í glasið.
Hilmar kom líka oft og lagaði bíl-
inn hans pabba þegar sá fór allt í einu
að hósta og stynja og það var alveg
sama hvar á landinu bíllinn sá arna
var þá og þá stundina, Hilmar keyrði
bara þangað sem bíllinn var þegar
pabbi hringdi.
Og það var gaman þegar Hilmar
og Guðrún fóru að eignast börnin. Ég
man best þegar Ragnar Viktor var
lítill og ég var ekki miklu stærri. Stór
og stæðilegur strákur og þegar hann
og Villi, bróðir númer tvö, komu í
heimsókn í Miðstrætið, þá var
kannski ekki mikið eftir af penum
barbídúkkum á eftir, en það var gam-
an að krafmiklum strákum sem voru
meira að segja enn betri í að rusla til
en við systur. Það lá við að við gætum
sett upp svip.
Börnin urðu fleiri, þrjú í viðbót,
einn strákur og tvær stelpur. Fimm
börn í allt. Hilmar og Guðrún náðu að
slá met pabba og mömmu. Það er
gott að vita að þau systkinin eiga
hvert annað að núna.
Hilmar hélt áfram að drekka kaffi
úr glasi á Holtsgötunni svo lengi sem
afi og amma lifðu og hann hélt áfram
að spyrja mig frétta, hvort sem við
hittumst þar eða á prentstofunni, þar
sem stóri bróðir minn vann stoltur
sem unglingur og sýndi mér hand-
tökin, eða heima í Miðstræti eða í
jólaboðunum heima hjá honum sjálf-
um. Mér þótti vænt um ættræknina
og spurningarnar um hvernig við
hefðum það, ég og mínir. Mér þótti
alltaf vænt um þær því þær komu
alltaf frá hjartanu.
Ég votta Guðrúnu, Ragnari, Vil-
hjálmi, Jóhannesi, Dórotheu og El-
ísabetu samúð mína beint frá hjart-
anu.
Ásdís Mjöll Guðnadóttir.
Hilmar Árni Ragnarsson formað-
ur Skotfélags Reykjavíkur er látinn.
Góður félagi og vinur er horfinn á
svið móðunnar miklu. Það er tæpast
að maður trúi því að þessi stóri mað-
ur hafi orðið að lúta höfði í baráttunni
við hið óumflýjanlega.
Snemma árs 1995 komu að máli við
mig tveir forsvarsmenn úr Skotfélagi
Reykjavíkur. Það voru þeir Jóhann-
es Christensen og Hilmar Árni
Ragnarsson. Hilmar var þá formaður
félagsins og voru þeir að leita að
ódýrum rifflum til nota í félagsstarf-
inu.
Seinna það ár ákvað ég að áeggjan
Hilmars að gefa kost á mér til stjórn-
arsetu í félaginu. Hilmar rak þá
Prentstofu Reykjavíkur. Alla tíð eftir
það áttum við afar náið samstarf og
var alltaf ánægjulegt að koma við á
fundi í Prentstofunni í Tjarnargötu.
Fljótlega eftir að við kynntumst
barst okkur bréf frá Reykjavíkur-
borg, líklega í maí 1996, þar sem fé-
laginu var sagt upp svæði þess í Leir-
dal. Hófst þá barátta okkar við að
finna lausnir fyrir framtíðarstarf fé-
lagsins. Árið eftir var félaginu úthýst
úr Baldurshaga með innistarfið og
félagið því algjörlega aðstöðulaust til
framtíðar. Leiða má getum að því að
margir formenn íþróttafélaga sem
lenda í slíkum hremmingum hefðu
lagt árar í bát og skundað á önnur
mið. En nei, nú skyldi bretta upp
ermar og hefja baráttu með það eitt
að markmiði að skapa félaginu að-
stöðu til framtíðar.
Hilmar lokaði Prentstofunni fyrir
nokkrum árum og hóf rekstur eigin
sendibifreiðar. Minni tími gafst þá til
umsýslu félagsins en með góðri sam-
vinnu innan stjórnar Skotfélagsins
tókst að landa samningi um nýja að-
stöðu félagsins í Egilshöll og í fram-
haldinu nýju svæði félagsins í Álfs-
nesi. Hilmar hafði lag á að landa
málum án hávaða og vildi ávallt
fylgja málum eftir af festu en án æs-
ings. Stundum reyndist það erfitt en
ávallt tókst það að lokum. Árið 2006
hóf Hilmar rekstur eigin félags um
viðhald fasteigna og tók það að sér
m.a. viðgerð félagsheimila Skot-
félags Reykjavíkur á Álfsnesi. Hilm-
ar stóð vaktina við allar framkvæmd-
ir félagsins á svæðinu, breytingar á
landmótun haglabyssuvalla sem og
riffilvallar, ásamt því að byggja við
félagsheimilin og koma þeim í starf-
hæft stand.
Ljóst var síðast liðið sumar að eitt-
hvað var að og ekki eins og var hon-
um eðlislægt við framkvæmd ýmissa
mála. Ekki varð mér ljóst hvað var að
fyrr en hann hringdi í mig af sjúkra-
beði á Landspítalanum í byrjun nóv-
ember og bað mig um að koma og
hitta sig uppá spítala. Þar hafði hann
greinst með krabbamein í maga,
sömu veikindi og höfðu dregið föður
hans til dauða nokkrum árum áður.
Æðruleysi Hilmars við vitneskju um
veikindi sín var lýsandi fyrir mann-
gerð hans, hann tjáði mér í smáat-
riðum hvað hefði greinst og að lík-
lega ætti hann stutt eftir. Hann hóf
þegar skipulagningu þeirra mála er
hann vildi hafa áhrif á og klára.
Ég vil þakka Hilmari allar þær
stundir sem við áttum saman und-
anfarin 14 ár og votta fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð.
Guðmundur Kristinn Gíslason.
Góður vinur okkar, Hilmar, er far-
inn – mikið verður hans saknað! Öll
ferðalög okkar til Íslands síðustu ár-
in byrjuðu með Hilmari – hann tók
fagnandi á móti okkur á flugvellin-
um, keyrði okkur í bæinn og sagði
okkur nýjustu fréttirnar. Mér fannst
alltaf gaman að hlusta á hann segja
frá, því þó hann kvartaði oft sáran yf-
ir ýmsu misrétti, þá var alltaf einhver
hjartans hlýja í rödd og frásögnum
hans.
Augun hans ljómuðu þegar hann
sagði okkur frá matreiðslunni sinni
sem hann stundaði í auknum mæli,
Hilmar Árni
Ragnarsson
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÆVAR JÓNSSON,
Austurbrún 4,
Reykjavík,
andaðist mánudaginn 9. febrúar.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey.
Katrín Ævarsdóttir, Ástþór Jóhannsson,
Birgir Ævarsson, Vala Björg Guðmundsdóttir,
Hjálmar Ævarsson, Ingibjörg Jónsdóttir,
Ævar Oddur Ævarsson,
Arnar Ævarsson, Sunna Björg Sigurjónsdóttir,
Tinna Ævarsdóttir, Örn Eldjárn,
barnabörn og barnabarnabörn.