Sagnir - 01.04.1984, Qupperneq 90

Páll Einarsson
Synt og svamlað
Hér áður fyrr voru Reykvíkingar oft hætt komnir,
ef þeir féllu í sjó eða vatn. Svo lærðu þeir að synda.
Árið 1884 var synt í forarpolli í Laugardal, árið 1984 er
synt í ylvolgum sundlaugum borgarinnar, árið 1910
var synt í höfninni.
Kappsund á nýársdag
kJ. 10* * árd. við bæjarbryggjuna
6 menn keppa uin silfurbikar er !;eíiö hafa Guðjón Sig-
urössou úrsmiður 0^ Ungmennafélag' Itvíkur
til verðlauna bezta sundnianni á 50 inetra sundi
þennan dag á árinu.
Dönmefnd: G. Björnsson, 01. Rósenkranz. G. Benidiktsson.
R«jrkj*T»k U+f o UUrp
Fréttamaður Lögréttu lét sig
ekki vanta niðri við höfn þennan
nýársdagsmorgun og honum segist
svofrá:
Þeir eru allir harðgerir menn
og köldu vanirenda vottaði ekki
fyrir hrolli í þeim þegar þeir
komu af sundinu.
Veður var rosalegt, útsynn-
ingur með éljagangi, hitinn í
loftinu 0° og alveg eins ísjónum.
Þeir vörpuðu sér útaf hœjar-
bryggjunni og svámu að tré-
hryggju sem skotið var út í
sjóinn, bilið milli bryggjatma
var 50 stikur (rúmlega 25faðm-
ar). Stefán Ólafsson varð lang-
fljótastur og hlaut því bikarinn
fyrstur manna. Hann svam
þessar 50 stikur á 48 sekúndum
og er það rösklega gert í úfnum
sjó og köldum. (Lögrétta, 5.
jan. 1910)
Áhorfendur sem vorufjölmargir
höfðu ekki orðið fyrir vonbrigðum.
Guðmundur Björnsson landlœknir
afhenti bikarinn og ávarpaði við-
stadda:
Lítið áþennan bikar! Þið haldið
víst að hann sé alveg tómur, en
hann er fullur, fullur upp á
barma - af ást og rœkt við
landið, af heitum óskum ungra
hreystimanna um það að verða
latidinu til gagns og þjóðinni til
sóma, aldrei aðflýja, hvorki eld
né ís, óstjórn eða kúgun, heldur
eflast við hverja þraut. (Lög-
rétta, 5.jan. 1910)
Menn og álar í leðju
Já, sundáhugi Reykvíkinga hefur
löngum verið mikill, þótt núna
telji sumir það til afreka að fara í
sund — svona á lciðinni í heita
pottinn. Sundkennslu er getið í
Laugarneslaugum 1824. Stundum
fóru strákar úr bænum inn í Laug-
ardal og syntu og svömluðu í
Laugarlæknum þar sem hann er
hvað dýpstur og breiðastur. Um
1880 stífluðu þeir lækinn og
stækkuðu og dýpkuðu laugina
enn frekar. Sundfélag Rcykja-
víkur var stofnað 1884 og lét það
gera stærri laug nokkru neðar.
Hún var þó næsta frumstæð þrátt
fyrir allar endurbætur næstu ár og
áratugi. Laugin var ekki nothæf
nema að sumarlagi uns hún var
endurbætt á árunum 1908-1910.
Það var leðja í botninum og í leðj-
unni voru álar, fundu sundmenn
þá stundum snerta lappirnar.
Upp úr 1880 sáust þess merki
að áhugi á sundi væri að aukast.
Þó fór því fjarri að allir væru á
einu máli um ágæti og gagnsemi
„hinnar fornu listar og fögru
íþróttar." Sumir töldu það vera
hálfgerða glæpamennsku að kenna
sjómönnum sund, slíkt myndi
aðeins kvelja þá er þeir kæmu í
sjóinn. Ekki yrði feigum forðað,
né ófeigum í hel komið. Var í því
sambandi haldið á lofti sögum um
menn sem náð höfðu í hundsrófur
eða kýrhala er þeir féllu í vatn og
bjargast á þann hátt.
Gegn slíkum og þvílíkum bá-
biljum vildi Björn Jónsson rit-
stjóri ísafoldar berjast. Björn var
mikill sundunnandi og synti öðru
hverju við Kríustein í Reykjavík-
88 SAGNIR