Nýtt Helgafell - 01.10.1956, Blaðsíða 44

138
NÝTT HELGAFELL
stjóranum en nokkru aftar lítil mynd af
hljómsveitarstjóranum, en á titilblaði var
þetta sama sjónarmið undirstrikað með því
að telja leikstjórann fyrst, en hljómsveitar-
stjórann síðar. Hér er farið dálítið aftan að
siðunum og gæti orsakazt af því, að forráða-
menn leikhússins vilja festa það í huga gesta
sinna, að þeir séu staddir í leikhúsi en ekki
óperuhúsi, eða þá hitt, að hér sé verið að
viðurkenna þá staðreynd, að meiri ástæða
hefði verið til að ráða hingað erlendan hljóm-
sveitarstjóra við þetta tækifæri en leikstjóra.
Dr. Urbancic reyndist sem fyrr ekki full-
komlega þeim vcmda vaxinn að æfa söng-
leik, þar sem fyllstu kröfur eru gerðar til
listrænna vinnubragða. Hann skortir tilfinn-
anlega úthald, og hann á ekki þá yfirsýn,
sem fullkominn agi byggist á. Sem stjóm-
anda vantar hann þá spennu, sem skilur á
milli feigs og ófeigs í listtúlkun. Flutningurinn
í heild var of bragðdaufur, þó að einstakir
kaflar væru með ágætum, enda flest aðal-
hlutverkin í höndum færra listamanna og
danshóparnir og einkum kórinn skipaðir af-
bragðskröftum. Aðalhlutverkin sungu þau
Stina Britta Melander, Þuríður Pálsdóttir,
Einar Kristjánsson, Ævar Kvaran, Þorsteinn
Hannesson og Magnús Jónsson. Stina Britta
Melander söng „ekkjuna" af mikilli kunnáttu
og frábærum dugnaði. Það eitt að æfa text-
ann á íslenzku, og gera honum furðugóð
skil, var þrekvirki, þó að það væri ekki að
sama skapi heppileg ráðstöfun. Ungfrúin
hefir vel skólaða rödd, og í söng hennar em
oft mikil tilþrif, en hún er ekki sérlega sann-
færandi söngkona; til þess vantar meiri til-
finningu í framsögnina, og í þessu hlutverki
er hún umfram allt of smá í sniðum. Sú
ólga, sem lyftir henni stórstígum skrefum yfir
sviðið, er ekki nógu sannmannleg; um of
hituð upp af sterkum, þjálfuðum vilja. Lehar
hefir vissulega ekki haft slíka konu í huga,
og þó ungfrúnni væri vel fagnað hér, þá falla
veraldarvanir menn ekki fram á andlit sín
fyrir smekklegum tilburðum og vel skóluðum
röddum, ef aldrei er snert óþyrmilega við
þeim einmana streng, sem liggur til hjartans.
Engin ástæða var heldur til að sækja Einar
Kristjánsson til útlanda til þess að syngja
Danilo; það hefðu heimamenn getað gert,
eins vel eða betur, hinsvegar vona ég, að
Einar verði kallaður, þegar Mozartópera
verður flutt hér. Þuríður Pálsdóttir söng
Valencienne með glæsilegum yfirburðum, og
sama er að segja um Ævar Kvaran í hlut-
verki sendiherrans. Voru þessi tvö hlutverk,
ásamt Cascade (Þorsteinn Hannesson) lang-
bezt túlkuð. Magnús Jónsson söng ekki eins
vel og í La Boheme. Hans eigið mál liggur
honum ekki jafneðlilega á tungu, hann er
dálítið flámæltur, eins og margir söngvarar,
sem fara ungir utan til náms. Þennan ágalla
verður Magnús að lagfæra nú þegar með
góðu eða illu. Kór Þjóðleikhússins var af-
bragðsgóður, og miklar þakkir skulda leik-
húsgestir þjóðleikhússtjóra fyrir dansskólann,
sem hann hefir kömið á fót hér og valið
til hina færustu kennara. Er mjög ánægju-
legt að sjá, eftir jafnstuttan tíma, árangurinn
af stórhug hans í dansi þeirra Bryndísar
Schram og Jóns Valgeirs Stefánssonar. Dans
og leikur ungfrúarinnar vakti að verðug-
leikum mikinn fögnuð, og mættu sannarlega
ýmsir, sem vanari eru leiksviðinu, af henni
læra um lifandi og þokkafullar hreyfingar,
sem aldrei brjóta í bága við fagra og eðli-
lega framkomu.
R. J.