Nýtt Helgafell - 01.10.1956, Blaðsíða 49

HÆSTARÉTTARRÆÐA
143
Og Krabbe á ákvæðum hegningarlaganna fyr og nú
um þessi efni.
En þótt listmat og listagagnrýni falli almennt utan
meiðyrðasviðs hegningarlaganna, þá vil ég ekki halda
því fram, að gagnrýni kunni ekki að mega setja fram
í því formi og á þann hátt, cr að meiðyrðum verði.
En ég neita, að svo sé farið um ummæli þau, cr ég
áðan las úr hinni umræddu grein.
I ummælunum er borið á stefnanda þekkingarleysi
a list og vissum greinum listtækni, er hann starfar
að. Þetta er gert umbúðalaust og hispurslaust, en án
nokkurra meinyrða. Ummælin eru rétt á borð við
þau, sem títt sjást í ritdómum, að skáld, er yrkir í
bundnu máli, skorti þekkingu á stuðlasetningu. Hvort
tveggja er gagnrýni, en ekki ærumeiðing.
Grein þessi er skrifuð í lok mikillar deilu, er á
þeim tíma stóð um tónlistamál Þjóðleikhússins. Hún
er ádeilugrein og ber þess merki. Og við því er út
af fyrir sig ekkert að segja að lögum.
Ég vil ekki telja, að hin tilgreindu ummæli séu
dæmi um æskilega listgagnrýni, enda þótt ég ekki
fái séð, að þau varði við lög. En þegar á þau er litið
frá því sjónarmiði og form þeirra og framsetning
metin, þá virðist mér ekki verða kornizt hjá því að
litast um á sviði íslenzkrar listgagnrýni og líta þar
á form og framsetningu. Það þarf ekki annað en líta
í landsins frægasta ritdóm ti! þess, að finna nákvæm-
lega hliðstæða framsetningu og er á Göngu-Hrólfs-
greininni. I þeirn ritdómi er rætt um vissan kveðskap
og „hversu það sé fjarstætt, að hann geti heitið skáld-
skapur', — að ekki sé hægt að kalla ákveðnar rímur
„skáldskap, eða þá menn skáld, sem hnoða þeim sam-
an“, — að höfundur „sé ekki gæddur neinum veru-
legum skáldskaparanda“. Allt eru þetta nákvæmar
hliðstæður Göngu-Hrólfs-ummælanna.. Höfundur rit-
dómsins hefir títt verið ncfndur listaskáldið góða, en
mun aldrei hafa verið við meiðyrði kenndur.
f -------------------------------------------------------------------------------------------------v
Alltaf
er
hann
samt
beztur
BLÁI BORÐINN