Helgafell - 01.07.1943, Side 19

JÓN HREGGVIÐSSON
285
með litla hönd, koldökkur á hárslit, lítið hærður, skeggstæði mikið, mó-
eygður, gráfölur í andliti, snarlegur og harðlegur í fasi“.
Kona hans hét Margrét Eyjólfsdóttir, og var hún tveimur árum eldri en
Jón. Börn þeirra voru Sigríður, Bjarni og Þóroddur.
Árið 1683 framdi J ón afbrot, sem hann var dæmdur til hýðingar fyrir.
Fimmtudaginn 11. október 1683 var Guðmundur Jónsson sýslumaður í Borg-
arfjarðarsýslu á leið með Jón til Heynessþings, þar sem fullnægja skyldi
refsingunni. Með sýslumanni voru einnig Sigurður Snorrason böðull og
bændurnir Illugi Nikulásson og Benedikt Sigurðsson í Galtarholti. Þeir komu
við á Ytra-Miðfelli í Strandarhreppi síðla dags, en þeir ætluðu sér að Kata-
nesi um kvöldið. Sigurður Magnússon bóndi í Ytra-Miðfelli veitti þeim
förunautunum vel brennivín, og urðu þeir allir ákaflega drukknir. Meðan
á drykkjunni stóð skarst í odda milli Jóns og Sigurðar böðuls. Barði Sigurður
Jón með keyri, en eftir á vildi Jón ekki við það kannast, en viðurkenndi þó,
að sig rankaði við að þeir Sigurður hefðu tekizt á um keyri, og hann tekið
í öxl Sigurði.
Undir myrkur um kvöldið héldu þeir síðan frá Ytra-Miðfelli. Sigurður
böðull og Jón urðu viðskila við hina og riðu annan veg.
Eftir það var Jón einn til frásagnar um viðskipti þeirra Sigurðar, og hefur
hann sagt á þessa lund frá atburðum þeim, sem urðu eftir að þeir félagar
héldu burtu frá Miðfelli:
„Ætlunin var að ríða til Kataness. En svo dauðadrukknir vorum við,
að enginn okkar rataði þangað um kvöldið, nema fyrrnefndur Benedikt einn.
í þessu óviti ofdrykkjunnar ráfuðum við um langt fram eftir nótt, villtir
vega, um mýrar og fen. Sigurður Magnússon, sem hafði veitt okkur, reið
út í mógröf. Hann komst þó upp á bakkann, en féll þar í svefn, og hélt
hann í svefninum í beizlið á hestinum, sem var á sundi í mógröfinni. En
maðurinn svaf þangað til aðrir komu og hjálpuðu þeim báðum. Ég hélt
áfram reiðinni fram eftir nóttinni, frávita af drykkjuskap, og fór villur vega.
Veit ég síðan ekki hvað fyrir mig kom, unz ég vaknaði um nóttina, undir
aftureldingu, þar sem ég lá nær dauða en lífi, því næturfrost hafði verið.
Leit ég þá í kringum mig, og var stjörnubjart og mikið frost. Mér fannst
ég sjá vatn (stöðuvatn), og sá ég þá hest eða aðra stóra skepnu milli vatns-
ins og mín. Eftir ágizkun var ég fjóra faðma frá læk nokkrum, og stritaðist
ég yfir lækinn, en skreið síðan á höndum og fótum að þessari skepnu (hest-
inum), og stóð því næst upp með því að styðja mig við síðu hestsins, sökum
þess að ég var orðinn örmagna. Teymdi ég svo hestinn að læknum. Fann
ég þá, að eitthvað flæktist fyrir fótum mér, og þreifaði ég á því. Þetta var
þá lambhúshetta, og sökum þess að ég var berhöfðaður setti ég hana upp.
Því næst hrópaði ég tvisvar hástöfum: Hó, hó. En enginn svaraði mér.
Ég hélt, að einhver hefði sofið þarna í námunda við mig, og að hann hefði