Helgafell - 01.07.1943, Síða 23

JÓN HREGGVIÐSSON
289
steypusmiður, sem nú er látinn, og Guðmundur Sigurðsson, ættingi lög-
manns, sem nú býr á Gerði á Akranesi. Herra Benedikt og Kolbeinn gengu
ekki út meðan að við lögmaðurinn áttum tal saman, en Guðmundur gekk
út og inn, svo að ég get ekki með vissu sagt, hverju hann hefur veitt athygli
af viðtali okkar. Þegar lögmaður hafði lesið afritin, svaraði hann mér af
hógværð, en sagði að þetta væru ekki höfuðbréfin (frumritin). Ég sagði
að þau væru heima, og æskti þess að hann leyfði að ég mætti koma á lög-
þingið, og láta birta þau í lögréttu. Hann svaraði, að hann skyldi ekki verða
mér mótfallinn í því, og sagði að ég hefði haft mikið ómak fyrir þessu, og
bauðst til að gefa veiku barni mínu árlega einhverja ölmusu, sem ég vildi
ekki þiggja. Afritin af verndarbréfunum urðu eftir hjá lögmanni, en hann
fekk mér aftur afritið af stefnunni, en ég man ekki til að hann ritaði nokkuð
á það. Ég fór síðan heim aftur frá Hvítárvöllum. Seinna fór ég til alþingis,
og gekk til lögréttu, og bað um leyfi til að láta lesa upp bréf mín. Sigurður
lögmaður svaraði mér, að ekki skyldi verða sneytt hjá þeim. Næsta dag
kom ég aftur í lögréttu, og bað hins sama, og fekk hin sömu svör af fyrr-
nefndum Sigurði Björnssyni lögmanni. Þriðja daginn gerði lögmaður mér
boð, að ég skyldi koma til hans í búð hans, og gerði ég það. Þar sagði
hann að bezt væri fyrir mig að hafa tal af landfógeta, og biðja hann að
eiga frumkvæði að því, að bréf mín væru lesin upp. Ég fór síðan til Heide-
manns landfógeta, og sýndi honum í búð hans frumritin af öllum þessum
þremur bréfum, stefnunni og báðum verndarbréfunum. Það tjóar ekki fyrir
mig að geta þess, sem hann sagði þá við mig, því að ég get engin vitni
fengið að því. En víst er, að eftir þetta samtal okkar fannst mér að mér
yrði þyngra fyrir að fá mál mitt tekið fyrir réttinn, heldur en mér hafði
áður virzt, þegar ég talaði við aðra góða menn í Danmörku. Eftir samtal
okkar fór Heidemann til lögréttu, og ég elti hann. Þegar við komum þangað,
spurði hann mig, hvort ég hefði nokkuð, sem ég vildi láta lesa þar upp.
Ég sagði já, og afhenti honum bæði verndarbréfin, en hélt á stefnunni í
hendinni, og hafði í hyggju að afhenda honum hana, þegar vemdarbréfin
hefðu verið lesin upp. Hann las síðan verndarbréfin í heyranda hljóði, og
þegar því var lokið, sagði hann strax við mig, að mér hefði verið sýnd
mikil náð og skyldi ég nú framvegis ekki troða illsakir eða áreita neinn,
hvorki í orði né verki. Fórst svo birting stefnunnar fyrir. Þorði ég ekki að
kunngera hana frekar.“
,,Lofaði hann fógetanum og Sigurði lögmanni með handsali að um-
gangast upp þaðan friðsamlega við alla menn hér á landi, og engan áreita
að fyrra bragði til orða eða verka," segir í Valla-annál.
Að þessu loknu fór Jón heim til konu og barna, og hafðist ekki frekar
að í máli sínu, og aðrir ekki heldur.
HELGAFELL 1943
19