Morgunblaðið - 15.10.2012, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. OKTÓBER 2012
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÓSKAR STEINDÓRSSON
bifreiðastjóri,
Völvufelli 44,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum, Fossvogi,
miðvikudaginn 3. október.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn
16. október kl. 15.00.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Erla Lísa Sigurðardóttir,
Jónas Steindór Óskarsson, María Erla Hilmarsdóttir,
Sigurður Óskar Óskarsson, Þórunn E. Björgvinsdóttir,
H. Haukur Guðmundsson, Brynja B. Þrastardóttir,
Kolbrún P. Hafþórsdóttir, Páll Heiðar Magnússon,
Sigríður Einarsdóttir, Ragnar Þórarinn Bárðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Gunnar Dyrsetfæddist í
Reykjavík 30. nóv-
ember 1935. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 7. október
2012.
Foreldrar hans
voru Vilborg Ragn-
heiður Snjólfsdóttir
Dyrset, húsmóðir, f.
24. jan. 1906, d. 13.
des. 1995, og Einar Ansgar Dyr-
set, byggingaverkamaður, f. 4.
feb. 1904, d. 31. okt. 1969. Gunn-
ar var næstelstur fimm systkina.
Systur hans voru Erna, f. 1933,
d. 2010, Sigrid, f. 1940, d. 2008,
Ragnhild, f. 1942, d. 2008 og Jór-
unn f. 1944, d. 2007. Systurnar
voru allar búsettar erlendis.
Gunnar kvæntist Eddu Ósk-
arsdóttur myndlistarmanni
1955. Dætur þeirra eru 1) Mar-
grét Þóra, tónlistarkennari, f.
22. sept. 1954, maki Örnólfur
Thorsson, f. 1954. Þeirra börn
eru a) Margrét Edda, f. 1987, b)
Þórgunnur Anna, f. 1990, c)
Gunnar Thor, f. 1994. 2) Anna
Vilborg, bókavörður, f. 20. okt.
1956, maki Halldór Guðmunds-
Líf. 2) Garðar Örn, blaðamaður,
f. 28. okt. 1962, maki Lena
Helgadóttir, f. 1961. Dætur
þeirra eru a) María Silvía, f.
1997, b) Helga Lena, f. 1999.
Gunnar ólst upp í Reykjavík
og varð stúdent frá Versl-
unarskóla Íslands 1955. Árið
1961 lauk hann kandidatsprófi í
tannlækningum við Háskóla Ís-
lands og hlaut tannlækn-
ingaleyfi það sama ár Á árunum
1961-62 og 1964 starfaði hann
sem aðstoðartannlæknir hjá Jóni
K. Hafstein í Reykjavík og
stundaði einnig tannlæknastörf í
Osló ásamt frekara námi 1962-
63. Gunnar rak eigin tann-
læknastofu á Óðinsgötu 7 frá
árinu 1965 allt þar til hann hann
lét af störfum árið 2008. Gunnar
gegndi ýmsum félags- og trún-
aðarstörfum. Hann var formað-
ur félags íslenskra tann-
læknanema 1957,
endurskoðandi Tannlækna-
félags Íslands 1965-66, gjaldkeri
þess 1966-68 og formaður 1968-
70. Þá sat hann í stjórn Skandin-
avíska tannlæknafélagsins
(Skandinavisk Tandlægefor-
ening) 1969-72. Í gerðardómi
TFÍ 1970-92 og í sáttanefnd TFÍ
1979-90.
Útför Gunnars Dyrset fer
fram frá Grafarvogskirkju í dag,
15. október 2012 kl. 15.
son, f. 1956. Börn
þeirra eru a) Kol-
brún Ósk, f. 1976
(faðir: Ívar Giss-
urarson, f. 1953),
maki Aðalsteinn
Richter, f. 1969.
Dætur þeirra eru
Silvía Ósk, f. 2009
og Edda Kristbjörg,
f. 2010. Dóttir Kol-
brúnar er Anna
Lena, f. 1998. Sonur
Aðalsteins er Kristján Henry, f.
1996. b) Brynjar, f. 1980. c)
Hrafnhildur, f. 1983, maki Hug-
leikur Dagsson, f. 1977. d) Gunn-
ar, f. 1991. e) Guðmundur Óskar,
f. 1995.
Seinni kona Gunnars er Silvía
Garðarsdóttir, fyrrv. banka-
starfsmaður f. 1939. Þau hófu
sambúð 1972 og gengu í hjóna-
band árið 2000. Fyrri eig-
inmaður Silvíu var Úlfar Atla-
son, f. 1937, d. 2003. Börn þeirra
eru 1) Marianne Sif útstill-
ingahönnuður, f. 28. jan. 1961,
maki Leó Jóhannsson, f. 1956.
Dóttir þeirra er Sunna Björk, f.
1998. Dóttir Leós er Kolbrún, f.
1977, maki André Löfgren. Dæt-
ur þeirra eru Esja Líf og Embla
Það var hátíð í bæ, þegar
Gunnar og Silvía komu í heim-
sókn hjá barnmargri fjölskyldu á
Eyrarsundskollegíinu í Kaup-
mannahöfn. Þá rættust þeir
draumar sem voru fjarlægir okk-
ur námslánaþegum hvunndags:
Að vera boðið út að borða við
Löngulínu eða í Geirþrúðar-
klaustri, eða skoða Sjáland á
bílaleigubíl og þurfa ekki að hafa
neinar áhyggjur af kostnaði.
Þetta þótti mér alltaf heillandi
eiginleiki í fari tengdaföður
míns: Einhver sjálfsagður,
áreynslulaus höfðingsskapur,
rausn sem var honum eðlileg og
aldrei voru höfð nein orð um og
sem var þess vegna líka auðþeg-
in. Þetta fann maður líka í boð-
um á heimili þeirra Silvíu í
Efstalandi; Gunnar stóð við kal-
kúninn og skar ótrúlega mynd-
arlega skammta handa hverjum
og einum en samt var alltaf nóg
handa öllum. Það var ljómi yfir
þessum boðum, vel veitt af öllu,
glaðsinna gestir og allt fullt af
krökkum sem hlupu hringi í
íbúðinni sem maður áttaði sig
ekki á fyrr en löngu síðar að var
raunar í minna lagi. En þetta
held ég að sé eðli hins sanna
höfðingsskapar; kot verða að
höllum, hversdagar að hátíð, það
ljómar allt í kringum svona
menn.
En Gunnar barst ekki á, það
var ekki sláttur á honum eða
þörf fyrir að láta á sér bera.
Honum var þetta eðlislægt og
honum þótti þeim mun vænna
um dætur sínar, Önnu og Mar-
gréti, sem hann hafði farið á mis
við margt í æsku þeirra eftir
skilnaðinn við móður þeirra.
Hjálpsemi hans og greiðvikni var
ómetanleg, og samband okkar
fjölskyldunnar við hann og Silvíu
alltaf gott og elskulegt.
Það er skemmtileg kenning að
manngerð lýsi sér í handbragði
fólks, í því hvernig það beitir
höndunum. Og mér finnst hún
hafa átt vel við Gunnar. Hann
var tannlæknir, og þeir þurfa
beinlínis að stinga höndunum
upp í annað fólk sem fæstum
þykir skemmtileg tilhugsun. Það
gerði Gunnar af slíkri lagni og
tillitssemi að fátítt má teljast, og
þeir voru til sem gátu ekki hugs-
að sér að fara til annars tann-
læknis þess vegna. Þannig birtist
hann mér í viðkynningu, laginn,
tillitssamur og örlátur. Hann tók
mér vel frá upphafi og fyrr en
varði var öll fjölskyldan komin til
hans í stólinn, án þess að það
mætti minnast á greiðslu. Gunn-
ar var fallegur og sviphreinn
maður og eðli hans birtist líka í
því að hann laðaði að sér börn og
dýr. Týri okkar vissi ekki
skemmtilegri mann í heimsókn
en Gunnar, sem reyndar hafði
þann sið að missa dálítið af matn-
um í gólfið þegar hann var nærri.
Og börnin okkar löðuðust að
honum frá því þau voru ómálga.
Skapgerð fær ekki betri vottun
en þessa.
Gunnar var útivistarmaður og
veiðimaður og hélt gjarnan suður
í lönd þegar hvíld gafst frá
amstri dagsins. Í öllu þessu naut
hann fylgdar Silvíu sem var hon-
um einstakur förunautur á alla
lund. Hennar missir er stór, en
líka missir dætra hans, barna
Silvíu og fjölskyldunnar allrar.
Vertu kært kvaddur, Gunnar.
Halldór Guðmundsson.
Gunnar var ungur maður þeg-
ar leiðir okkar lágu saman fyrir
tæpum fjórum áratugum þó að
mér þætti þau Silvía orðin býsna
ráðsett; þá áttu þessi glæsilegu
hjón enn nokkur ár í fertugt.
Gunnar tók hlýlega og rausnar-
lega á móti þessum verðandi
tengdasyni sínum, síðhærðum og
fúlskeggjuðum, og umbar mildi-
lega alls konar einkennileg sjón-
armið og skoðanir sem vísast
hafa verið nokkuð þversum.
Gunnar varð mér hinn besti
tengdafaðir, traustur hornsteinn
í tilverunni og nákominn sam-
ferðamaður í lífinu.
Foreldrar Gunnars voru
verkafólk í Reykjavík og ekki
mulið undir systkinin fimm í
uppvextinum. Einar faðir hans
var norskur og látinn nokkrum
árum áður en við tengdumst en
Vilborgu móður hans kynntist ég
vel og því kærleiksríka sambandi
sem milli þeirra mæðgina var.
Gunnar var mjög náinn móður
sinni og umhyggjusamur svo af
bar; ég hugsa að ekki hafi liðið sá
dagur að hann hafi ekki heimsótt
hana eða talað við hana í síma
væri hann erlendis. Systurnar
voru fjórar en örlögin skipuðu
því svo að allar festu rætur í út-
löndum, Sigrid og Jórunn í
Bandaríkjunum, Erna í Dan-
mörku og Ragnhild í Noregi.
Gunnar ræktaði eftir föngum
sambandið við systur sínar og
fjölskyldur þeirra, heimsótti þær
oft og tók höfðinglega á móti
þeim og börnum þeirra þegar
leiðin lá hingað.
Gunnar var gæfumaður í
einkalífi sínu, eignaðist ungur
tvær glæsilegar dætur með fyrri
konu sinni, Eddu Óskarsdóttur.
Seinni kona hans, Silvía Garð-
arsdóttir, átti tvö mannvænleg
börn þegar þeirra leiðir fléttuð-
ust saman sem urðu honum kær.
Barnabörnin eru mörg og Gunn-
ar var ástríkur afi og langafi.
Gunnar var dulur maður og
hógvær, yfirvegaður og skyn-
samur í skoðunum. Hann var
skemmtilegur sögumaður og
fundvís á spaugilegar hliðar, hé-
gómaskap og tildur. Hann var
glaður á góðri stund, einstakur
höfðingi heim að sækja. Margar
og minnisstæðar stórveislur sótt-
um við í Efstalandið, ekki síst um
jól og áramót; alltaf virtist vera
nóg pláss þó að fjölskyldan
stækkaði, börnum fjölgaði og
barnabörnum.
Gunnar átti farsæla starfsævi,
var vinsæll tannlæknir, nákvæm-
ur og samviskusamur, sjúklinga-
hópurinn stór og margir héldu
tryggð við hann áratugum sam-
an. Hann fylgdist vel með nýj-
ungum á sínu fræðasviði, sótti
ráðstefnur reglulega og vann að
félagsmálum sinnar stéttar.
Gunnar og Silvía deildu miklum
áhuga á stangveiðum og áttu um
tíma báta í félagi við aðra, og það
var gaman að fara á skak með
Gunnari skipstjóra og draga
þorsk í soðið.
Síðustu árin reyndust Gunnari
þung í skauti. Hann glímdi við
erfiðan sjúkdóm sem gerði hon-
um ókleift að sinna sínu starfi og
dró hægt en bítandi allan mátt
úr þessum glæsilega manni. Í því
stríði öllu stóð Silvía sem klettur
við hlið hans og gerði honum
þrautirnar eins léttbærar og
mátti. Og nú hefur hann kvatt,
megi hann fara í friði og minn-
ingar um góðan dreng sefa sáran
harm.
Örnólfur Thorsson.
Það er sárt að kveðja afa
Gunnar. Afa sem alltaf var svo
góður.
Það jafnaðist ekkert á við að
fá að koma í gistingu til afa og
Silvíu í Efstaland. Minningin er
svo sterk þar sem afi kom alltaf
fram á gang og stóð efst í tröpp-
unum með útbreiddan faðminn
og beið eftir okkur þar sem við
hlupum eins og fætur toguðu upp
stigaganginn í fangið á honum.
Hann var svo glaður að sjá okkur
og maður fann alltaf sterkt
hversu vænt honum þótti um
okkur barnabörnin sín.
Það eru svo margar minning-
ar sem koma upp í hugann. Eins
og hákarlatennurnar sem hann
átti uppá hillu og þurfti að sýna
okkur aftur og aftur þegar við
vorum lítil. Hann þreyttist aldrei
á því og var alltaf svo þolinmóður
við okkur.
Og þegar hann hafði einu sinni
doppótt egg í morgunmat. Ég
átti ekki til orð og hafði aldrei
séð slíkt áður. Þetta hafa vænt-
anlega verið svartfuglsegg en
mér fannst afi alveg rosalega
sniðugur að kaupa doppótt egg.
Það var líka svo mikið sport að
fá að koma í tannlæknastólinn til
afa. Það var svo gaman að fá að
sjá hann í vinnunni og maður
fékk alltaf verðlaun fyrir að vera
duglegur, þó að svo hafi ekki
endilega alltaf verið.
Afi var líka svo mikill húm-
oristi. Ég man hvað hann hló
mikið þegar ég sagði honum á
unglingsárunum að ég hefði orð-
ið skelfingu lostin eftir að hafa
horft á hryllingsmynd um tann-
lækni. Ég man bara hvað afi hló
hátt að þessari sögu minni, og
hann rifjaði hana oft upp.
Að koma í jólaboð til afa og
Silvíu á jóladag var alltaf jafn
yndislegt. Afi stóð í eldhúsinu
hálft kvöldið í minningunni og
skar kalkún ofan í okkur öll.
Hann passaði alltaf uppá að við
fengjum bæði brúnt og hvítt kjöt
á diskinn.
Þannig var afi minn. Alltaf svo
umhyggjusamur, góður og
skemmtilegur.
Hvíl í friði, elsku besti afi
minn.
Þín
Hrafnhildur.
Frá fyrstu tíð var ég stolt af
afa mínum. Hann var stór og
sterkur en jafnframt hlýr afi,
mikil barnagæla og í ófá skipti
kepptumst við barnabörnin um
að fá að sitja í fangi hans í gula
stólnum og hjúfra okkur að
bumbunni. Þá voru heimsóknir
til tannlæknis ekki kvíðaefni
heldur spennandi og skemmti-
legar enda sinnti afi öllum sjúk-
lingum sínum af nærgætni, ná-
kvæmni og öryggi.
Jóla- og páskaboð í Efstalandi
voru fastur punktur í tilverunni
og ætíð mikið tilhlökkunarefni.
Stórfjölskyldan fyllti litlu íbúðina
og allir áttu sinn stað: krakkarn-
ir inni í svefnherbergi að hoppa á
rúminu eða inni í litla herbergi
að púsla eða fikta í hákarlatönn-
unum hans afa, fullorðna fólkið
inni í stofu að spjalla og afi í eld-
húsinu að skera kalkúninn sem
beðið var eftir með mikilli eft-
irvæntingu. Kalkúnninn var
vandlega skorinn, allir fengu nóg
og hinni dýrmætu fyllingu skipt
jafnt á milli allra. Yngstu barna-
börnin gátu þó stundum sníkt
aukabita svo lítið bæri á enda var
afi mikill barnakall. Eftir matinn
sat hann innst við borðsendann
og krakkarnir kepptust um að
vera nálægt honum, tróðu sér að
honum með því að skríða undir
borðið eða troða sér meðfram því
enda mesti heiðurinn fólginn í að
fá að sitja hjá honum. Hann var
örlátur og reiddist aldrei, ekki
einu sinni þegar hann hafði verið
við stangveiðar heilan dag og við
systkinin komum hlaupandi til
hans með látum og óðum út í
vatnið og fældum alla fiskana í
burtu.
Afi minn var stoltur maður og
ég var stolt af honum. Hann var
tannlæknir, sigldi um á báti og
færði okkur oft nýjan fisk sem
hann sjálfur hafði veitt, kom með
gjafir frá útlöndum, fór með okk-
ur systurnar í Kolaportið og
bauð mér upp á fyrstu pylsu ævi
minnar. Stoltið minnkaði ekki
síðustu árin þegar hann tókst á
við erfið veikindi af festu og
æðruleysi og þrátt fyrir erfiðar
aðstæður voru allar heimsóknir í
Sóltún til hans og Silvíu gleðirík-
ar og ánægjulegar.
Margrét Edda Örnólfsdóttir.
Mig langar að minnast afa
míns Gunnars með örfáum orð-
um. Afi var flottur maður. Blíður
töffari með risastórt hjarta og
mikill húmoristi. Ung að árum
sóttum við systkinin stíft í heim-
sóknir í „Afaland“ þ.e. Efstaland.
Að heimsækja afa og Silvíu var
alltaf toppurinn á tilverunni.
Maður hljóp hring eftir hring í
íbúðinni, tók smásprett á þrek-
hjólinu hans afa og mátaði alla
flottu hælaskóna hennar Silvíu.
Við skemmtum okkur ávallt kon-
unglega. Alltaf var svo gott að
kúra í fangi afa og kepptumst við
systkinin um það. Ég er elsta
afabarnið og þótti erfitt að deila
afa með öðrum. Ósjaldan hef ég
fengið að heyra að ég hafi farið
15 handahlaup á stofugólfinu til
að fá athygli þegar hann tók litla
bróður minn í fangið.
Við Brynjar bróðir fórum í
skemmtilegar ferðir í Hvalfjörð-
inn að tína kræklinga með afa og
Silvíu. Afi fór svo stundum með
Brynjar að dorga í gegnum ís,
sem þeir nutu báðir.
Ég vann hjá honum sem að-
stoðarkona á tannlæknastofunni
í nokkurn tíma og er sá tími mér
dýrmætur. Við áttum þar marg-
ar góðar stundir og sá ég hversu
gott samband hans var við sjúk-
linga sína. Ég gleymi því seint
þegar hann ætlaði að fá sér kaffi
en fékk sér gúlsopa af teinu
mínu, sem hann lét annars ekki
inn fyrir sínar varir. Við hlógum
mikið að þessum „mistökum“ og
ég hlæ enn við tilhugsunina um
svipinn á honum.
Afi og Silvía hafa ferðast víða
og þegar maður hugsar um afa
er hann í minningunni alltaf sól-
brúnn og sætur. Afi átti flotta
bíla, bát og veiddi lax.
Það var ákaflega sárt að horfa
upp á hann missa heilsuna og var
aðdáunarvert hvernig hann tókst
á við veikindin.
Ég er þakklát fyrir að dætur
mínar hafi náð að kynnast lang-
afa sínum.
Söknuðurinn er sár og missir
okkar er mikill.
Ástarkveðja,
Kolbrún Ósk Ívarsdóttir.
Einlægur vinur minn og svili,
Gunnar Dyrset, hefur nú kvatt
þetta líf. Hann andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni að kvöldi
þess 7. október sl. eftir langvar-
andi veikindi.
Gunnar var einstaklega vel
gerður maður í alla staði. Skarð
er höggvið í vinahóp. Ég kynnt-
ist honum fyrst þegar þau Silvía
voru að undirbúa sína sambúð.
Strax varð ég var við að hér var
höfðingi á ferð. Framkoma hans
var hógvær, samræður málefna-
legar og öfgalausar. Háttsemin
öll var öfgalaus og kurteis. Þægi-
legt var að vera í návist hans.
Samskipti okkar urðu fljótt nán-
ari þar sem við tengdumst brátt
sömu fjölskyldunni. Heimsóknir
á báða bóga, ferðalög bæði innan
lands og utan, veiðiferðir í ám
landsins að ógleymdu sameigin-
legu borðhaldi og spilakvöldum
sitja í minningunni. Þessar
ánægjulegu stundir koma sífellt
upp í hugann.
Eitt sinn fórum við með fjöl-
skyldur okkar til Suður-Þýska-
lands þar sem við nutum lands-
lagsins og listaverka, einkum
mannvirkja frá dögum Lúðvíks
Bæjarakonungs. Þaðan ókum við
suður Austurríki, niður til Ítalíu
og aftur til baka. Þarna var ým-
islegt að sjá og upplifa sem skildi
margt eftir í hugum okkar. Oftar
en einu sinni fórum við saman til
Kanaríeyja sem hafa sinn
„sjarma“ á annan hátt.
Eftirminnilegastar eru þó
veiðiferðirnar í laxárnar. Meðal
eftirlætisstaða var Iðan í Hvítá
og Stóra Laxá, en þangað fórum
við nokkrum sinnum. Hann var
einstaklega laginn með fluguna
og árangurinn var góður.
Veikindi Gunnars gerðu þann-
ig fyrst vart við sig að fæturnir
sviku óvænt, þannig að honum
hætti við að missa jafnvægi. Í
seinasta sinn sem við vorum í Ið-
unni gerðist þetta meðan hann
stóð úti í ánni. Það var eins gott
að straumur var hægur og bakk-
ar lágir.
Margar fleiri ánægjustundir
mætti hér upp telja. Allar báru
þær með sér hæversku góðs
drengs, sem nú hefur flutt sig á
annað tilverustig. Kostgæfni
hans var einstök.
Silvíu, dætrum og öðrum ást-
vinum Gunnars sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur.
Ágúst Karlsson.
Það var á menntaskólaárum
mínum, líklega í kringum árið
1963, að ég sem oftar þurfti á
tannlækni að halda. Mér var þá
bent á, að ungur tannlæknir,
Gunnar Dyrset að nafni, væri bú-
inn að opna stofu við Óðinstorg.
Ég lagði leið mína á fund
hans. Hann tók mér einstaklega
vel og leyst fljótt og vel úr vanda
mínum í það skiptið. Eftir þessi
kynni mín af þessum mannkosta-
manni blandaðist mér ekki hug-
ur um að leita til hans framvegis.
Héldust þessi samskipti okkar
áfram allt til þess að starfsþrek
Gunnars var þrotið eftir mjög
erfið veikindi. Þá hafði ég notið
þjónustu hans hátt í fjóra ára-
tugi.
Eftir að ég stofnaði heimili
með eiginkonu minni varð Gunn-
ar hennar tannlæknir líka svo og
barnanna allra, þegar þau komu
til sögunnar og þurftu tannlækn-
is við. Alltaf var Gunnar reiðubú-
inn til þjónustu og það jafnvel á
tímum, sem flestir kjósa að halda
fyrir sig sem frítíma. Öllum í fjöl-
skyldunni þótti orðið mjög vænt
um Gunnar, sem alltaf þjónaði
okkur af stakri alúð og kostgæfni
við afar sanngjörnu endurgjaldi,
jafnvel svo að maður hafði á
stundum áhyggjur af því, að
hann fengi ekki nægjanlega
umbun fyrir verk sín, a.m.k. ekki
í peningum.
Það var sárt að vita af veik-
indum hans löngu síðar, sem að
lokum leiddu til þess, að hann
missti starfsþrekið. Þegar ég svo
hitti hann á sjúkrastofnun fyrir
3-4 árum, var það eitt hið fyrsta,
sem hann spurði mig um, hvort
vel væri séð fyrir tannheilsu
minni eftir að hans naut ekki
lengur við. Það var því sem
endranær með Gunnar, að hann
setti hagsmuni sjúklinga sinna
alltaf í fyrsta sætið og framar
sínum eigin.
Mér og fjölskyldu minni finnst
sem við horfum nú á eftir nánum
ættingja yfir móðuna miklu.
Blessuð veri minningin um
hinn góða dreng, Gunnar Dyrset.
Við vottum fjölskyldu hans okk-
ar dýpstu samúð.
Björn Ólafur Hallgrímsson.
Gunnar Dyrset