Morgunblaðið - 15.10.2012, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. OKTÓBER 2012
✝ ArnfríðurIngvarsdóttir
fæddist á Ísafirði
27. ágúst 1938.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund hinn 4.
október 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Ingvar
Jónsson, f. 14.
september 1910, d.
3. júní 1974, og
Sigríður Jónsdóttir, f. 16. nóv-
ember 1911, d. 12. nóvember
1981. Fríða, eins og hún var
alltaf kölluð, var næstelst
systkina sinna. Þau eru; Rann-
veig, f. 13. júlí 1936, Einar, f.
10. nóvember 1939, og Anna
Sigríður, f. 1. nóvember 1944.
Hinn 7 apríl 1966 giftist
Fríða Stefáni Þ. Stephensen
hljóðfæraleikara. Foreldrar
hans voru Þorsteinn Ö. Steph-
ensen, leikari og leiklist-
mundi Jónassyni, f. 28. maí
1968. 3) Herdís Stephensen,
leikskólaliði, f. 28. mars 1972.
Eiginmaður hennar er Sig-
urður Bergþórsson nemi, f. 18.
maí 1968. Sonur þeirra er
Ingvar, f. 15. ágúst 1997.
Fríða ólst upp á Ísafirði til 9
ára aldurs en flutti þá ásamt
fjölskyldu sinni á Grettisgötu
73 í Reykjavík. Hún lauk gagn-
fræðaprófi frá Austurbæj-
arskóla og hóf þá störf hjá
Flugfélagi Íslands jafnt innan-
lands sem erlendis. Auk þess
starfaði hún einnig um tíma
hjá bandaríska flugfélaginu
Northwest, bæði í Chicago og
Minneapolis. Fríða vann alla
tíð störf sem tengdust flugi og
ferðalögum, á hinum ýmsu
ferðaskrifstofum og flug-
félögum. Síðustu starfsárin var
hún hjá Flugleiðum við farmið-
asölu í Leifsstöð. Fríða var
einnig einn af stofnfélögum
landsamtakanna Þroskahjálpar
og starfaði ötullega í þeirra
þágu á fyrstu árum samtak-
anna.
Útför Fríðu fer fram í Dóm-
kirkjunni í dag, 15. október
2012, klukkan 15.
arstjóri, f. 21. des-
ember 1904, d. 13.
nóvember 1991, og
Dórothea Guð-
mundsdóttir Breið-
fjörð húsmóðir, f.
16. desember 1905,
d. 31. ágúst 2001.
Þau slitu sam-
vistum. Sonur Stef-
áns er Þórarinn
Stefánsson píanó-
leikari, f. 13. des-
ember 1964, kona hans er Pet-
rea Óskarsdóttir flautuleikari.
Börn Fríðu og Stefáns eru: 1)
Sigríður Stephensen leikskóla-
fulltrúi, f. 2. júní 1965. Eig-
inmaður hennar er Pálmar
Sveinn Ólafsson, f. 11. mars
1960. Börn þeirra eru: Stefán,
f. 24. ágúst 1994, Ólafur, f. 14.
desember 1996, Einar, f. 24.
september 1998, og Árni, f. 7.
ágúst 2002. 2) Þorsteinn Steph-
ensen, starfsmaður hjá Guð-
In memoriam.
Kær mágkona mín hefur nú
kvatt þennan skynjanlega heim.
Hún laut í gras fyrir versta óvini
mannsins, krabbanum og með-
reiðarsveini hans, manninum
með ljáinn. Enginn stenst egg
ljásins, sem hvattur var í þessu
tilfelli af stjórnandanum. Þessi
sami ógnvaldur hafði lagt móður
hennar í valinn fyrir allmörgum
árum, áður en hún náði skikk-
anlegum aldri. Fríða mágkona
var heldur ekki gömul, þegar
skurðurinn fór fram. Hún var
búin að þjást langa stund.
Ég kynntist Fríðu í þann
mund og ég gerði hosur mínar
grænar fyrir eldri systur hennar
og elskulegri eiginkonu minni
fyrir meira en 50 árum. Þó urðu
kynni okkar aldrei mikil fyrst,
því við vorum oftlega ekki á
sama landinu og síðar ekki á
sama stað í landi okkar. Þó náð-
um við allmörgum skorpum sam-
an og það var gefandi.
Fríða var vinamörg og vina-
föst. Hún nærðist og á óvenju-
legri samheldni systkina sinna,
tveggja systra og bróður, sem er
dálítill prakkari í sér. Þau eru öll
mjög fróð um menn og málefni
og trúlega sömu skoðunar, því
aldrei hef ég heyrt þau rífast eða
kýta og umræðuefni þeirra eru
óþrjótandi. Samstilltur systkina-
hópur er fallegur og Fríða náði
þar hæðum fyrir glæsileik, enda
gerð úr góðu efni eins og systk-
inin. Það sópaði af henni, þegar
sá gállinn var á henni. Eftir að
þær systur, Anna Sigga og hún
hættu að koma norður í berjamó
á haustin, fann ég að eitthvað
var að. Þá strax grunaði mig, að
mein móður hennar hlyti að vera
byrjað að naga elskulega mág-
konu mína. Sú varð og raunin og
tókst svo að leggja hana að velli í
seinni ljósaskiptunum þann 4.
október.
Fríða var glæsileg kona,
hrokkinkollur og fjörkálfur á
yngri árum.
Jón Ólafur afi hennar setti þá
fram vísu:
Afa vantar agnar lítið hnoss.
Amma leggur spilagarm í kross.
Það er eins og þagni lítill foss,
þegar enginn stafar fyrir oss.
Hún líktist æ meir móður
sinni, að mínu mati, þegar hún
tók að þroskast og náði loks silf-
urgráa háralit móður sinnar,
þegar þroskinn náði hámarki.
Hún hafði fallegt bros og geisl-
andi húmor. Amma hennar Arn-
fríður hefur trúlega unnið sér
stolt, þar sem hún sá niður til
nöfnu sinnar.
Ég vona að ferðin, sem Fríða
hefur nú hafið, reynist henni
létt, enda var hún vön að láta
ekki bugast, þrátt fyrir, að gang-
an hér á jörðinni hafi ekki alltaf
verið henni auðveld.
Megi sá sem öllu ræður sefa
sorg barna hennar og barna-
barna. Þeirra er missirinn mest-
ur.
Eiríkur Páll Sveinsson.
Það vex eitt blóm fyrir vestan,
og vornóttin mild og góð
kemur á ljósum klæðum
og kveður því vögguljóð
(Steinn Steinarr.)
Hún Arnfríður var að vestan
og stolt af því alla sína daga.
Unni sínum æskustöðvum afar
heitt. Fædd á Ísafirði, eins og
foreldrar hennar Ingvar og Sig-
ríður, en flutti ung til Reykjavík-
ur ásamt fjölskyldu sinni.
Arnfríður, eða Fríða eins og
við kölluðum hana alltaf, var svo
einstaklega glæsileg ung kona
og vel af Guði gerð. Með fallega
flaksandi rauða hárið og heiðblá
augu kom hún inn í líf mitt þeg-
ar ég var aðeins sautján ára.
Hún þá unnusta Stefáns bróður
og ég man ávallt hvað ég leit upp
til hennar með mikilli og ein-
lægri aðdáun.
Fríða tilheyrði fjölskyldu
minni í áratugi, kvæntist Stefáni
bróður og saman eignuðust þau
þrjú yndisleg börn; Sigríði, Þor-
stein og Herdísi. Frábær hópur
og Þorsteinn minn uppáhalds-
frændi okkar allra í minni fjöl-
skyldu. Steini er svo einstakur
og einlægur gleðigjafi.
Allt frá því ég kynntist Fríðu
fyrst fannst mér mikið til hennar
koma. Hún var svo glæsileg og
heillandi í Flugfélagsbúningnum
sem bar með sér fyrirheit um
annan, stærri og spennandi heim
útlandanna. Fríða var einstak-
lega fær í sínu starfi innan
ferðaþjónustunnar, þar sem hún
starfaði alla sína starfsævi. Enda
var hún ávallt afar eftirsóknar-
verður starfskraftur, bæði úti í
hinum stóra heima sem og hér
heima. Hún hafði líka mikla
ánægju af ferðalögum, var eins
og fuglinn fljúgandi, skoðaði suð-
lægar slóðir og stórborgir
heimsins. Þannig stækkaði þessi
fallega stúlka að vestan veröld
sína og reynsluheim frá ári til
árs og víkkaði sinn sjóndeildar-
hring. Fríða var líka þannig
kona að hún hafði einlægan
áhuga á fólki. Hún var líka sér-
staklega ræktarsöm við bæði
skyldmenni og vini, enda var
hún vinamörg og vinkvennahóp-
ur hennar einstaklega samheld-
inn og sterkur. Fríða sýndi
strákunum mínum þremur ávallt
ræktarsemi, svo og öllum mínum
tíu barnabörnum og fyrir það
ber að þakka hjartanlega. Það
ber líka að þakka allar góðar
stundir á liðnum árum, allt frá
því ég sá fyrst glæsilegu stúlk-
una að vestan með rauða hárið
og heiðbláu augun og fram til
hinstu daga.
Í dag þegar góð vinkona er
kvödd er hugur minn og minna
hjá Stebba, Siggu, Steina og
Herdísi. Öll samhryggjumst við
ykkur og öllum aðstandendum
Fríðu innilega og sendum ykkur
okkar bestu kveðju.
Helga Þ. Stephensen,
Þorsteinn, Magnús
og Stefán Þorvaldur.
Það haustar að og litir náttúr-
unnar verða undrafagrir. Sólrík-
ir sumardagar festast manni í
minni og ekki síður minningar
um góða vini og atburði liðinna
ára þeim tengda. Í dag verður til
moldar borin ein sú vinkona sem
átti hvað ríkastan þátt í að gera
þessa gömlu daga að þeim verð-
mætum sem mölur fær ekki
grandað. Arnfríður Ingvarsdótt-
ir, sem margir eflaust þekkja
betur sem Fríðu Ingvars, er fall-
in frá eftir stranga baráttu við
illvíga sjúkdóma. Fríða var vin-
mörg og vinsæl. Báðar ættir
hennar voru frá Ísafirði runnar,
tengslin voru sterk og þangað
leitaði hugur hennar löngum til
vina og vandamanna. Fríða
starfaði hjá ýmsum fyrirtækjum
sem flest lögðu áherslu á ferða-
mál af ýmsu tagi hérlendis sem
og erlendis og eignaðist þar
stóran vinahóp.
Er tímar liðu rugluðu þau
saman reytum Fríða og Stefán
Þ. Stephensen. Eignuðust þau
tvær dætur og einn son sem
þurfti nokkurt skjól foreldra
sinna. Sambúð þeirra Fríðu og
Stefáns lauk án átaka en Fríða
hélt góðum vinskap við fyrrver-
andi tengdafjölskyldu þar til yfir
lauk. Hún fygdist grannt með
nýjum fjölskyldumeðlimum og
sýndi vexti þeirra og þroska
áhuga. Um árabil var skammt
milli heimila okkar og samgang-
ur því töluverður. Fyrir þann
tíma og gamla og góða vináttu
viljum við þakka Fríðu nú að
leiðarlokum.
Kristján Stephensen og
Ragnheiður Heiðreksdóttir.
Í dag kveð ég þig, elskuleg
vinkona, ásamt mörgum vinum
þínum með söknuð í hjarta en
um leið minnist ég allra góðra
stunda sem við áttum saman og
þakka fyrir þær. Mig langar að-
eins að rifja upphaf sambands
okkar í mjög stuttu máli.
Við Fríða kynntumst árið
1955 í Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar, sama ár og við útskrif-
uðumst með gagnfræðapróf frá
skólanum.
Þetta ár var Fríða formaður
nemendafélags skólans og er
hún öllum sem til þekkja minn-
isstæð fyrir sitt fallega rauða
hár og yndislegu og glaðværu
framkomu.
Náinn vinskapur okkar varð
til er við, nýútskrifaðir gagn-
fræðingar, fórum í nokkra daga
ferðalag um landið og m.a. var
komið við á Laugarlandi í Borg-
arfirði. Eftir góðan sundsprett í
sundlaug sem var á staðnum,
fórum við stöllur í smá göngu-
ferð til að líta á gróðurhúsin á
staðnum. Við enduðum göngu
okkar í lítilli verslun sem var
þarna og seldi nauðsynjavörur. Í
glugga verslunarinnar var aug-
lýsing sem var á þessa leið:
„Starfskraftur óskast til vinnu
í gróðurhúsum í sumar“.
Við litum hvor á aðra, fórum
inn í búðina og þarna réðum við
okkur í sumarvinnu án þess að
ráðfæra okkur við kóng eða
prest. Þarna unnum við í tvö
sumur og höfðum mikla ánægju
af. Við áttum margar skemmti-
legar og ógleymanlegar stundir
saman. Þessi samvera okkar
batt vinaþráð á milli okkar sem
aldrei slitnaði. Að sjálfsögðu
slaknaði á honum eða strekktist
en hélst samt til síðasta dags. Og
síðustu árin hefur þessi þráður
enn styrkt vináttu okkar.
Við fórum ólíka braut í lífinu.
Starfsferill Fríðu var að mestu í
ferðaþjónustu á ýmsum sviðum.
Þar eignaðist hún marga vini og
kynntist fjölda fólks. Ég starfaði
við framhaldsskóla í öðru bæj-
arfélagi.
En vinir koma og fara eins og
gengur. Einn vinahóp áttum við
saman til dagsins í dag. Þessi
hópur okkar, níu kvenna, er
saumaklúbburinn sem hefur
haldist óslitinn í 60 ár í blíðu og
stríðu og sem deilt hefur gleði
og sorg í lífi okkar. – Fríða er
fyrst til að kveðja og hennar
verður sárt saknað.
Fyrir hönd saumaklúbbsins
var ég beðin um að senda fjöl-
skyldu hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Ykkur til
styrktar í sorg og söknuði vil ég
vitna í Jesaja, 59. kapítula, vers
1:
„Sjá, hönd Drottins er eigi svo stutt að
hann geti ekki hjálpað, og eyru hans
eru ekki svo þykk að hann heyri ekki“.
Elsku Fríða mín, ég þakka
þér allar okkar gleðistundir.
Þangað sem leið þín liggur núna
er það sanfæring mín að „Þar
ríkir fegurðin“.
Sólveig.
Eftir erfið veikindi kvaddi
Fríða þennan heim og eflaust er
hún nú komin á annan frábæran
stað. Við æskuvinkonur Herdís-
ar grétum sáran við þær sorg-
arfréttir að Fríða mamma henn-
ar væri látin.
Fríða átti mikið í okkur öllum
því að við vorum heimalningar á
Þórsgötunni í gegnum alla okkar
skólagöngu, og allt að þeim tíma
er Herdís flutti að heiman. Við
fengum alltaf alúðlegar mót-
tökur, bæði frá Fríðu og Stefáni.
Andrúmsloftið á Þórsgötunni
var alltaf mjög afslappað og okk-
ur fannst við alltaf vera vel-
komnar. Það má segja að við
höfum tekið þátt í rútínu heim-
ilisins, nutum góðs matar, hjálp-
uðum Herdísi við þrifin um helg-
ar og fengum að koma með í
sunnudagsbíltúrinn á sjö manna
bílnum.
Elsku besta Herdís, Sigga,
Steini, Stefán og aðstandendur
allir, megi Guð gefa ykkur styrk
á þessari sorgarstundu.
Ljúfar minningar líða,
er lítum farinn veg.
Lífið í fallegum litum,
lífið í straumsins vé.
Nú gengur þú með Guði,
og gleðst við móðurfaðm.
Æðri verk að vinna,
við erum börnin hans.
(Sæbjörg María Vilmundsdóttir)
Erna Ástþórsdóttir, Marlín
Birna Haraldsdóttir og Bryn-
dís Hrönn Ragnarsdóttir.
Í dag kveðjum við Fríðu, hetj-
una okkar sem brosti framan í
heiminn til síðasta dags.
Við unnum saman hjá Arn-
arflugi en allar höfum við starfað
við ferðaiðnaðinn áratugum sam-
an.
Vináttan var okkur dýrmæt
og reyndum við að rækta hana.
Margar voru ánægjustundirn-
ar bæði hér heima og erlendis og
mikið gátum við hlegið saman.
En nú er komið að kveðju-
stund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Heimurinn er fátækari við
fráfall Fríðu en góðu minning-
arnar lifa.
Börnum hennar og fjölskyld-
unni allri sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Dröfn, Helga, Ingibjörg
og Rannveig.
Arnfríður
Ingvarsdóttir
Fallinn er frá
góður vinur og nágranni hann
Rúnar. Hann var einn af fyrstu
mönnum sem við Oddur kynnt-
umst þegar við komum fyrst
vestur á Bíldudal, en þá var Odd-
ur að setja upp, fyrir leikfélagið
Baldur, Brúðkaup Franklins
greifa eftir Hafliða Magnússon.
Seinna þegar við höfðum
keypt Sæbakka, húsið okkar í
Jón Rúnar
Gunnarsson
✝ Jón RúnarGunnarsson
fæddist á Bíldudal
22. febrúar 1954.
Hann lést á Land-
spítalanum 8. októ-
ber 2012.
Útför Rúnars fór
fram frá Bíldudals-
kirkju 13. október
2012.
fjörunni, urðu Rún-
ar og Nanna Sjöfn
nágrannar okkar.
Rúnar átti daglega
leið hjá, stoppaði oft
og fékk sér kaffi-
bolla, eða dokaði að-
eins við fyrir stutt
spjall. Hann var
með afbrigðum
skemmtilegur,
húmorinn var hár-
fínn og alltaf stutt í
hann. Hann var fróður um menn
og málefni og ræddi um lífsins
gagn og nauðsynjar, en aldrei
heyrði ég hann hallmæla nokkr-
um manni.
Hann var mikið náttúrubarn
að eðlisfari og hafði órtúlega
gaman af sportveiði. Hann réri
gjarnan út á voginn á seglbretti
með hinar ýmsu græjur á brett-
inu. Aflinn var af ýmsum toga og
litbrigðum og oft endaði hann í
pottunum hjá mér, því drengur-
inn var gjafmildur með afbrigð-
um.
Minnisstæðast er mér þó þeg-
ar ég heyrði hann kalla fyrir ut-
an, „er ekki heitt á könnunni
Beggó“. Mér varð litið út en þá
var hann siglandi á brettinu með
stóran bakpoka fyrir framan sig
og bjóst til að taka land við
skansinn okkar. Hafandi gert
það rétti hann mér pokann sem
var fullur af kræklingi sem hann
hafði tínt á skerinu undan Haga-
nesinu. Þá var sko haldin veisla
og Rúnar fékk bjór í staðinn fyr-
ir kaffi í það skiptið.
Rúnar var gæfumaður í einka-
lífinu með hana Nönnu sína og
dæturnar tvær, og seinna
tengdasyni og barnabörn.
Ég þakka samfylgdina Rúnar
minn, þetta voru margar og
ánægjulegar stundir, flestar á
vegum leikfélagsins, en einnig
endalaust margar aðrar. Þú
varst drengur góður og átt
örugglega góða heimkomu í nýj-
um heimum. Ég votta öllum að-
standendum mína dýpstu samúð,
en samgleðst þeim um leið að
hafa átt þig.
Bergljót Gunnarsdóttir.
Elsku Rúnar, það er komið að
kveðjustund, sem kom allt of
fljótt. Með þessum fátæklegu
orðum kveð ég þig og þakka þér
ljúfar samverustundir.
Englar bjartir lýsi leið
lúnum ferðalangi.
Hefst nú eilíft æviskeið
ofar sólargangi.
(J.R.K.)
Æskuvinkona mín Nanna
Sjöfn hefur misst hjartkæran
eiginmann. Rúnar var búinn að
heyja harða baráttu við illvígan
sjúkdóm undanfarin ár. En það
var eins og alla tíð, Rúnar gerði
það besta úr hlutunum, og
skemmti þeim sem voru í kring-
um hann. Ég kynntist Bíldudal í
fyrsta skipti þegar Nanna Sjöfn
vinkona mín bauð mér með sér
eitt vorið eftir að við höfðum lok-
ið skóla í Hafnarfirði. Við vorum
á fimmtánda ári og sumarið
framundan. Eftir vikudvöl á
Bíldudal, fór ég í sumarvinnu í
sveit og Nanna fór í vinnu í
frystihúsið á Bíldudal. Síðan
hringdi hún reglulega í mig í
sveitina og sagði mér frá hinum
ótrúlega skemmtilegu uppákom-
um um sumarið. Það var ekki svo
sjaldan að við lágum í hlátri yfir
öllum uppátækjunum, sem ung-
mennin í frystihúsinu tóku uppá.
Strákarnir gáfu stelpunum
reglulega auga með því að skutla
í þær þorskaugum við tækifæri.
Hvort þetta augnaskot varð
svona fast á milli þeirra Nönnu
og Rúnars í frystihúsinu eða
hvort það voru einhverjar aðrar
skemmtilegar stundir þarna um
sumarið, þá er það víst að róm-
antíkin var allsráðandi og þarna
kviknaði ást á milli þeirra Nönnu
og Rúnars sem endaði síðar með
hjónabandi. Rúnar kom suður
með Nönnu og sótti Flensborg-
arskóla eins og við. Á þessum
skólaárum var ýmislegt brallað.
Við fórum t.d. að læra sam-
kvæmisdansa og voru kennar-
arnir okkar með í för. Við stóð-
um fyrir böllum og öðrum
uppákomum, fórum í ógleyman-
lega utanlandsferð til London og
Möltu með skólanum ári áður en
við kláruðum námið. Það var
ekki svo sjaldan að við vorum
saman í Grænukinn og hinar
ýmsu plötur voru settar á fóninn.
Lög með Cat Stevens eru mér
minnisstæð og tengi ég þau alltaf
við Rúnar. Nanna og Rúnar eiga
tvær yndislegar dætur, Önnu
Vilborgu og Lilju Rut. Þær hafa
nú báðar sest að á Bíldudal með
sínar fjölskyldur. Sú ákvörðun
þeirra að flytjast aftur vestur
var ómetanleg, því þá gafst tími
til samverustunda og stuðnings í
veikindum Rúnars og gleðigjaf-
arnir í lífi ástríks afa voru barna-
börnin.
Elsku Nanna Sjöfn, Anna Vil-
borg, Lilja Rut, Gísli Ægir, Elv-
ar Steinn, barnabörn og aðrir að-
standendur. Guð gefi ykkur
styrk á erfiðri stundu.
Steinunn, Hafsteinn
og fjölskylda.