Tímarit Máls og menningar - 01.09.1984, Side 17

Ég fékk að vera
hvar Kjartan kemur helst við — ekki skil ég hvað þær sjá við
drjólann. Eg hef nú ekki komist hjá því að heyra það andstyggðar
orðbragð, sem hann hefur við þessar vesölu systur og hef enda séð á
honum krumlurnar og einusinni fundið ofurlítið fyrir þeim, — meira
en ofurlítið varð það nú ekki — ég var fljót að forða mér — hafandi
líka fundið fyrir öðrum eins ljúflingi og Sigurjóni — ég sleit mig af
honum og svo hótaði ég með særingum — svo ill varð ég — ég sé ekki
eftir því. Hann varð reiður — hann sagði — hvern heldurðu að langi
svo sem í þetta Vigfúsargat — en hann varð líka hræddur — því hann
veit að ég er að vestan og þegar fólk er að vestan, er eins gott að vara
sig — þannig — og hann hundskaðist burt, sá drjóli.
Sigurjón — sú blessun — hann er nú hálfkominn í kör — hann var
aldrei klúr — hann var auðvitað sporðglettinn maður og söngvinn og
svoleiðis allt, en að hann væri þessi drjóli eins og Kjartan — aldrei —.
Hann fór vel og blíðlega að sínu, hann Sigurjón.
Og þau ekki annað en blessaðar manneskjur, hann og Matthildur
að lofa mér að vera. Og þó ég verði að hafa það að eiga Fúsa, þá er
það nú bjra von eftir góðverk þeirra á mér.
Fúsi er auðvitað eins og hann er og Minna, þessi eiturtönn, þurfti
svo sem að slengja því að mér eitt sinn, að engin önnur en ég hefði
látið hafa sig í að eiga þennan örverpistitt — þetta kallaði hún Fúsa.
Fúsi er allavega ekki klúr skepna eins og Kjartan þó hann sé afar
einkennilegur á vissum sviðum, en ég veit nú ekki betur en aðrir hér
hafi erfiðari krossa að bera.
Það sem að mér snýr með Fúsa er aðvitað kross, því hann hefur
afar einkennilega rúmháttu — ekki meira um það — það er verst ég
veit ekki hvað þetta er — en ég hugsa bara um og man eftir að ég átti
ljúfar stundir með Sigurjóni blessuninni. Og þetta er það sem hann
vildi — að ég giftist Fúsa — að drengurinn fengi föður og að ég fengi
að vera.
367