Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Side 94

Tímarit Máls og mentiingar
útötuðum í drullu. Christine horfir á þá beygja við gatnamótin, hún
hlustar á hávaðann frá mótorunum sem fjarlægist og deyr svo út.
Skyndilega fínnur hún til óttans. Hún veit ekki við hvað hún er
hrædd, en hræðslan erþarna, inni í henni sjálfri, eins og skjálfti, og líka í
kringum hana, í þögn auðra gatnanna, og í þessum risastóru háhýsum
með hundruðum, þúsundum glugga, í appelsínugulu skini götuljós-
anna, í köldum vindinum sem kemur upp árdalinn og flytur með sér
ramman þef af reykjarsvælu og niðinn frá hraðbrautinni. Þetta er undar-
leg hræðsla, óljós, sem grípur um háls Christine og bak hennar og lófar
verða rök af svita, þrátt fyrir kuldann.
Hún gengur hratt núna, og reynir að hugsa ekki um neitt. Samt, allt í
einu, man hún eftir stingandi augnaráði karlsins sem á Milk Barinn, og
hjarta hennar fer að slá hraðar, eins og hún finni ennþá þetta augnaráð
hvíla á sér, eins og það liggi á gægjum í skugganum. Kannski er hann
þarna, í alvöru. Hún man að hann ætlaði að fara að loka kaffihúsinu, og
að hann horfði á hana eftir að hún var komin út úr Milk Barnum, þegar
hún stóð á götunni.
Og allt í einu eru mótorhjólastrákarnir komnir aftur. í þetta sinn
heyrði hún þá ekki koma, þeir komu um leið og drunurnar í hjólum
þeirra. Ef til vill hafa þeir komið á hægri ferð, þeir hafa beygt og keyrt í
sveigum á bílastæðinu við blokkina, smeygt sér á milli bílanna, til að
koma henni á óvart.
Núna stendur Christine hreyfingarlaus á bílastæðinu, undir gulu ljósi
götulampans sem glitrar á ljósu hári hennar, á hvítum plastjakkanum og
á stígvélunum, á meðan mótorhjólin snúast hægt í kringum hana. And-
lit mótorhjólagæjanna eru falin bak við glerið í hjálmunum, og enginn
þeirra virðist horfa á hana, þeir snúast bara í kringum hana og stíga öðru
hverju á bensíngjöfina svo hjólin þeirra kippast við, og framljósin og
rauðu glitaugun titra. Um leið og þeir snúast hring eftir hring, þrengja
þeir hringinn, og núna eru þeir komnir svo nálægt henni að hún getur
fundið heitan andardráttinn frá púströrunum leika um sig. Christine
stendur stjörf á sama stað, hjartað berst í brjósti hennar og hún er mátt-
laus í fótunum. Hún horfir í kringum sig, í átt að háhýsunum, en vegg-
irnir eru svo háir, og það er svo mikið af upplýstum gluggum, og á stóra
bílastæðinu er svo mikið af bílum og það glampar svo á þá! Jörðin titrar
við hægfara og djúpt hljóðið frá mótorhjólunum sem snúast og allur lík-
ami hennar titrar líka og drunurnar fylla höfuðið. Hún finnur að fæturn-
356