Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Blaðsíða 85

herberginu er fallegt eins og trommukjuðar. Það er veðurlegt veður. Ég
þekki örvæntinguna í stórum dráttum. Hún er eins og vindurinn í glugga-
tjöldunum sem réttir mér hjálparhönd. Er hægt að ímynda sér aðra eins
örvæntingu?! Eldur, eldur! Ahh, núna koma þeir enn einu sinni. . . Hjálp!
Þama eru þeir dettandi í stiganum . . . Og blaðaauglýsingar og ljósa-
auglýsingamar meðfram síkinu. Sandhrúga, ekkert annað, eymdarinnar
sandhrúga! I stórum dráttum skiptir örvæntingin engu máli. Hún er nauð-
beygð tré sem verða enn og aftur að skógi, nauðbeygðar stjörnur sem verða
enn og aftur að einum liðnum degi, nauðbeygðir liðnir dagar sem enn og
aftur verða að lífí mínu.
Úr ljóðabókinni Hvíthœrða skammbyssan (1932).
Sólblóm
Tileinkað Pierre Reverdy
Konan á ferðalagi gegnum Hallahverfíð að áliðnu sumri
Læddist á tánum
Örvæntingin rúllaði einkar fallegum hvítliljum upp á himininn
Og í handtöskunni var draumur minn þessi ilmstaukur
Sem enginn hefur andað að sér nema guðmóðir guðs
Sljóleikinn dreifðist eins og móðan
Á kaffihúsinu Reykjandi hundur
Þar sem kostir og gallar voru rétt farnir inn
Þeir gátu ekki séð ungu konuna nema frá hlið og það illa
Var ég kominn í tæri við sendiherrafrú saltpétursins
Eða kannski þessa hvítu bogalínu á svörtum grunni sem við köllum hugsun
Ballið á Sakleysingjatorgi á fullu
Rólega urðu ljóskerin í kastaníutrjánum eldinum að bráð
Skuggalausa konan kraup á Skiptimyntarbrúnni
TMM 1990:4
83