Iðjuþjálfinn - 01.12.2001, Blaðsíða 17

Varðandi
siðareglur II
Á aðalfundi Iðjuþjálfafélagsins 10.
mars 2001 voru siðareglur Iðjuþjálfa-
félags Islands samþykktar. I kjölfarið
skipaði stjórn í fyrstu siðanefndina og
fól henni það hlutverk að móta starfs-
reglur og gera tillögur að framtíðar-
fyrirkomulagi siðanefndar félagsins. I
starfsstétt sem hefur skráðar siðaregl-
ur er mikilvægt að allir hljóti nokkra
þjálfun í siðferðilegri umhugsun og
rökræðu auk almennrar fræðslu um
siðareglur og hlutverk þeirra.
Umræðufundir á vinnustöðum eða
meðal afmarkaðra hópa í félaginu
geta verið gagnlegir og lagt grunn að
því hvernig fólk bregst við og greiðir
úr siðferðilegum álitamálum starfsins.
Siðareglur eru góður vegvísir í okkar
starfi og því mikilvægt að hafa lifandi
umræðu um þær meðal okkar. Eitt af
mikilvægustu hugtökunum í siðaregl-
unum er hugtakið mannhelgi. Með
örstuttri umfjöllun viljum við vekja
athygli á þessu hugtaki og hvetja til
umhugsunar og umræðu um það.
Til umhugsunar
I fyrstu grein siðareglna II er talað um
mikilvægi þess að iðjuþjálfi virði
mannhelgi skjólstæðinga sinna.
Mannhelgi má líkja við landhelgi, eða
það rými sem persónan á óskoraðan
rétt til.1 Við veikindi eða önnur áföll
verður manneskjan auðsæranlegri en
ella og á ekki eins auðvelt með að
verja sína landhelgi. I sumum tilvik-
um þurfa einstaklingar sem leita á
náðir heilbrigðisþjónustu að treysta
starfsmönnum hennar fyrir hlutum
sem þeir að öðrum kosti segðu fáum
eða engum frá. Þannig hleypa þeir
ókunnugum einstaklingi inn fyrir
eigin landhelgi með það að markmiði
að öðlast heilsu á ný. Það hvílir því
mikil ábyrgð á okkur iðjuþjálfum sem
og öðru heilbrigðisstarfsfólki að
kunna með þetta traust að fara. Við
þurfum að virða „mörk" skjólstæð-
inga okkar minnug þess að „girðing-
ar" þeirra geta legið niðri af ýmsum
ástæðum.
AA/GÁE/MS
1 Vilhjálmur Árnason: Siðfræði lífs og
dauða, 1993,bls.20.
Bókahorniö:
í nærveru
Fyrir stuttu las ég bók sem nýlega
kom út og ber heitið „í nærveru".
Höfundur hennar er Sigfinnur
Þorleifsson. Sigfinnur sem er einn af
fyrstu sjúkrahúsprestum landsins er
þekktur af störfum sínum og er hann
einnig frumkvöðull í uppbyggingu
sálgæslu innan íslenskrar
heilbrigðisþjónustu.
í bókinni er skyggnst inn í heim
sálgæslunnar, grundvöllur hennar og
sýn á manninn er útskýrð sem og
hlutverk sálusorgarans. Áhersla er
lögð á mikilvægi nærverunnar í
samskiptum við fólk „hvernig maður
nálgast annan mann, einkum í sálar-
neyð, og reynir að leggja lið, styrkja og
leiða" eins og Birgir Ásgeirsson sjúkra-
húsprestur kemst að orði í formála
bókarinnar. Athyglinni er beint að
samfylgdinni við sjúklinga og hversu
vandmeðfarin hún getur verið. Bent er
á mikilvægi þess að sýna skjólstæð-
ingum virðingu og reyna að mæta
hverjum og einum þar sem hann er
staddur. I sumum tilvikum næst ekki
sá árangur sem vonast er eftir og þá er
nauðsynlegt að geta sleppt takinu og
sætt sig við að samfylgdin er hætt að
skila þeim ávinningi sem ætlast var til.
Rætt er um gátu þjáningarinnar og
viðbrögð okkar þegar við stöndum
frammi fyrir aðstæðum þar sem við
höfum engin svör. Sorgin og viðbrögð
við henni fá einnig góða umfjöllun.
Sigfinnur gerir fyrirgefningu og heil-
brigði að umtalsefni í einum kaflanna.
Þar er einnig varpað ljósi á sektar-
vitund, sektarkennd og ábyrgð ein-
staklinga. I samfylgdinni við skjól-
stæðinga er mikilvægt að styðja við
bakið á einstaklingunum og gera þeim
fært að axla sinn hluta af ábyrgðinni.
Komið er inn á kulnun í starfi og
hvernig heilbrigðisstarfmenn þurfa að
huga að sér og sínum þörfum. Mikil-
vægi samvinnunnar er ítrekað og að
unnið sé á heildrænan hátt að bata
manneskjunnar. Spurningunni um
hvað sé góð fagmennska er varpað
fram. Lögð er áhersla á að góður fag-
maður kann ekki einungis vel til verka
heldur vandar sig einnig í samfylgd-
inni við skjólstæðinginn.
Þessi bók á erindi til allra þeirra sem
stunda nærveru við aðra í störfum
sínum. Hún er skrifuð af djúpu innsæi
og höfundur bregður upp myndum úr
lífi sínu og starfi sem gerir hana
skemmtilega aflestrar þrátt fyrir alvar-
legan undirtón.
Útgefandi er Skálholtsútgáfan og fæst
bókin m.a. í Kirkjuhúsinu og helstu
bókabúðum. Hún er 141 blaðsíða.
Guðrún Áslaug Einarsdóttir
AMPS námskeið
Dagana 27.-31. ágúst síðast liðna hélt fræðslunefnd II í samvinnu við End-
urmenntunarstofnun Háskóla Islands fimm daga AMPS námskeið. Námskeiðið var
vel sótt, alls 40 þátttakendur. Leiðbeinendur á námskeiðinu voru þær Ann Fisher
og Eva Wæhrens. Umsjónarmenn voru Berglind Bára Bjarnadóttir og Kristín Einars-
dóttir. Námskeiðsdagarnir voru bæði langir og strangir, en var það mál manna að
erfiðið hefði verið þess virði og að vel hefði tekist til. Að námskeiði loknu hurfu
þátttakendur til síns heima en eiga fyrir 1. desember að meta 10 einstaklinga og
skila inn fyrirgjöfinni. Þá fyrst öðlast þeir fullgild réttindi til að nota AMPS
mælitækið.
Þess má geta að tengiliður AMPS á íslandi er Inga Jónsdóttir. í kjölfar
námskeiðsins mun verða stofnaður áhugahópur um AMPS. Inga Jónsdóttir hefur
tekið að sér að kalla til fyrsta fundar. Áhugasamir geta haft samband við Ingu,
ingaj@tr.is
KE.
IÐJUÞJALFINN 1/2001