Vísir - 08.06.1973, Blaðsíða 11

Visir. Föstudagur 8. júni 1973.
11
KIRKJAN OCir ÞJÓÐEV
Götumynd
hvítasunnu
Hátiö er i himinsölum
hátið er um vlöa jörö. —
Þannig kveöur sálmaskáldið á
helgri hátið — hvitasunnu. —
Raunar er það svo, að yfir þess-
ari hátið er einna minnstur
hátiðablær stórhátiöanna
þriggja. A það sinar orsakir:
Þegar hún rennur upp, eru annir
vorsins oftast komnar i algleym-
ing og tómstundirnar lika jafnan
notaðar i samræmi við þennan
árstima — til ferðalaga, útilifs og
útilegu. Þannig hefur vorið tekið
völdin bæði i önn og orlofi. Inn á
það svið hefur kirkjan með sinn
boðskap — sitt hátiðartilefni —
áttlitið erindi að margra dómi. —
Það er þá helzt þar sem ferming
fer fram, að kirkjan hefur safnað
fólkinu saman til að biðja fyrir
framtið æskunnar á hennar hálu
lifsbrautum, fyrir sakleysisleg-
um, hvitkyrtluðum ungmennun-
um, áður en skólinn og skemmti-
iðnaðurinn ræður þá til sin fyrir
fullt og fast.
Nei — kirkjan og hvitasunnan
hafa ekki alltaf átt samleið.
Hátiðin i himinsölum hefur ekki
alltaf átt trausta fótfestu i jarðlif-
inu. —
Einu sinni, að morgni dags, var
ungur skólapiltur á gangi um
Reykjavikurgötu. Og það var
hvitasunna. Það voru fáir á ferli i
bænum þennan fagra vormorgun
— mannlaus gata. Þá kom maður
i augsýn og þokaðist i áttina til
skólapiltsins. Þegar þeir mætt-
ust, gekk hann i veg fyrir hann og
ávarpaði hann með þessum orð-
um: „Góðan daginn, og gleðilega
hátið heilags anda.” —
Sá, sem heilsaði unga skóla-
piltinum þannig þennan hvita-
sunnumorgun, var gamli dóm-
kirkjupresturinn i Reykjavik, sr.
Jóhann Þorkelsson. Og ungi mað-
urinn segir frá þvi siðar, i einni af
bókum sinum, að sér hafi þá
fundizt hann mæta kirkjunni
sjálfri i mynd þessa hruma öld-
ungs þennan vorbjarta hvita-
sunnumorgun. — Háöldruð, gam-
aldags i fasi, ævin og starfið að
baki. Var hún annað en riðandi
skar, sem eigraði mannlausar
götur án fylgdar fólksins, hjáleitt
fyrirbæri á gljáandi asfaltinu?
En þessi atburður vakti samt
unga manninn til umhugsunar
um kirkjuna og hlutverk hennar.
Hvað var gamla kirkjan að
segja? Hvað hafði hún að flytja?
Hvað hafði hún flutt göngumönn-
unum á götu lifsins fyrr og siðar?
Hvað haföi hún sagt við allar
þessar kynslóðir, sem vorið
seiddi og haustið hremmdi? Við
alla þessa einstaklinga, sem hún
mætti frá morgni til kvölds, frá
vöggu til grafar?
Senn áttu leiðir kirkjunnar og
þessa unga skólapilts að liggja
náið saman. En kirkjugötur
Reykjavikur hafa alla jafnan ver-
ið fáförular á hvitasunnumorgn-
um. Þeir, sem ekki hafa verið inni
á löndum draumanna, þeir hafa
gjarnan verið farnir út i vorið til
að njóta komu þess með öllum
þess dásemdum og fyrirheitum.
— Og i þriðja stað hefur æskan
hópað sig saman svo þúsundum
skiptir til að verja fridögum
hvitasunnunnar i allt öðrum anda
heldur en var upprunalegt tilefni
þessarar hátiðar kristninnar.
Margir hafa haft áhyggjur af
þessu tiltæki æskufólksins. Þeir
hafa velt fyrir sér þessum vanda
og leitað ráða til úrbóta. Stofnað
hefur verið til sérstaks hátiða-
halds til að fylla tómarúmið, sem
trúleysi og tilgangsleysi heims-
hyggjunnar hefur myndað i lifi
hinna ungu eins og raunar i lifi
vor allra.
öll slik viðleitni er að visu
.góðra gjalda verð, og hana ber
ekki að vanmeta.
En liggja ekki rætur þessa
meins dýpra en svo, að það verði
læknað með auknu skemmtana-
haldi og tómstundagamni fyrir
ungt fólk, sem er á villigötum, að
dómi hinna eldri? Erum vér ekki
sjáif á þessum sömu villigötym?
Jú, vissulega. Vér erum svo
stórlega villt, að i raun og veru
má segja, að lif vort sé i veði að
staldrað sé við á þessari göngu
vorri eftir braut heimshyggjunn-
ar, að linnt sé á sprettinum i
þessu þrotlausa kappi um aukin
lifsþægindi. — Að vér eigum að
láta af þeirri hyggju holdsins,
sem gegnsýrir lifsskoðun og allan
lifsmáta nútimans og hugsa
meira um það sem andlegt er,
getur róað hugann, fær mettað
sálina. —
Hátið andans — hvitasunna —
hún á að minna oss á hvern veg
vér eigum að ganga til að snúa af
hinni viðsjárverðu braut, er nú
göngum vér. Hvitasunnufrásagan
i Postulasögunni sýnir oss menn,
sem opnuðu sál sina fyrir áhrifum
andans — anda hans, sem var
þeim leiðtogi og lausnari, anda
hans, sem hafði sagt þeim að
hann væri vegurinn, sannleikur-
inn og lifið. Þeir höfðu hrifizt af
honum, játazt honum ekki aðeins
I orði — heldur fyrst og fremst
með þvi að haga lifi sinu eftir
kenningu hans. Þeir fundu, að
með þvi höfðu þeir „frelsazt frá
hinni rangsnúnu kynslóð."
Gerum oss þetta ljóst Vér erum
rangsnúin kynslóð, sem þurlum
að endurskoða afstöðu vora til
verðmæta lifsins og láta þá
endurskoðun leiða til þess, að lif
vort og breytni verði dagleg játn-
ing til hans, sem sagði:
„Vilji einhver fylgja mér, þá
afneiti hann sjálfum sér, taki upp
kross sinn og fylgi mér. Þvi að
hver, sem vill bjarga lifi sinu mun
týna þvi, en hver sem týnir lifi
sinu min vegna og fagnaðar-
erindisins mun bjarga þvi. Þvi að
hvað stoðar það manninn að eign-
ast allan heiminn og fyrirgjöra
sálu sinni?
Ef þú ert ei Ijós og líf . . .
fog or okki tníaður sjálfur og iná þvi litt úr flokki tala, enda
kem ég okki hér i liki hins mikiliáta farisea, heldur I auðmýkt
tolllioiintumannsins. En gildi trúarinnar virðist mér þó augljóst,
jafnt fyrir þjóðir sem oinstaklinga, og þvi eldri sem ég verð þvi
nær or niér að skilja bókstaflegum skilningi þessi orð I þjóðsöng
Vér deyjum, of þú ort oi ljós þaðog lif,
som lyftir oss diiftinu frá.
Ef vér fostum oigi trú og traust við landið, söguna og tunguna,
við hlutvork vort og fraintlð, við guð vors lands og guð vors
lils. þá ormn vér i liættu staddir og kunnum að farast I skiptum
við þær þjóðir, soin fastar trúa. Og mig uggir. að sá tlmi sé frain
imdan, or vér ættuin að gora oss þetta ljóst. En um öll þessi mál
þykir mér þó bo/.t hlýða hin hlustandi, árvakra athygli, scm
livorki dæmdir né fordæinir, þvi að þckking vor nær skamnit.
(Pálmi llanjiosson)
Kirkjufréttir ór Húnaþingi
Arsrit Ungmcnnasambands
Austur-Ilúnvetninga — llúnavaka
— er komin út i 13. sinn — mikið
Minnismcrki drukknaöra
manna frá Skagaströnd.
rit, 232 bls. i fallegum búningi
með fjölbreyttu efni og fjölda
mynda.
Í fréttum og fróðleik úr héraði
fær kirkjan sitt pláss. Tveir eru
prestar i héraðinu, sr. Pétur Þ.
Ingjaldsson á Skagaströnd og sr.
Arni Sigurðsson á Blönduósi. Og
þeir skipta siðan þíónustu >
Bólstaðarprestakalli milli sin.
Báðir klerkarnir segja
kirkjulegar fréttir úr sóknum
sínum: Unnið er að endur-
byggingu Auðkúlukirkju, —
Undirfellskirkja var rafhituð, og
til þess gaf Kvenfélag Ashrepps
50 þús. kr. og aðrir gáfu lika
raunsarlega — Prestur fór með
Undirfellskirkjukór i heimsókn til
Hóla, en tóku á móti presti og
kirkjukór frá Melstað i Miðfirði.
— Aðalfundur Æskulýðssam-
bandsins I Hólastipti var haldinn
á Húnavöllum og sótti hann fjöl-
menni lærðra manna og leikara.
Kirkjudagur Hólaneskirkju á
Skagaströnd, 16. april, var helg-
aður Vestur-Islendingum og
vigður var islenzkur fáni á 7
metra hárri stöng fyrir framan
kirkjuna. — Að lokinni messu á
sjómannadaginn fór fram vigsla
minnismerkis drukknaðra sjó-
manna frá Skagaströnd. Krossinn
og lágmyndin á varðanum mótaði
Jónas myndhöggvari Jónasson.
Hún sýnir bát á sjó undir
skýjuðum himni og fugl flögrar á
vinstri hlið.
Sunnudagaskóli var annar-
hvern sunnudag i Hólaneskirkju
yfir veturinn og ávallt eftir messu
i sveitakirkjunum austan Blöndu.
Miklar peningagjafir bárust
Tvær kirkjur á Höskuldsstöðum. Til vinstri er nýju kirkjan, sem er 10
ára. Til hægri er gamla kirkjan, sem reist var árið 1875, en er nú horfin.
Smiður við hyggingu þeirrar kirkju var Kriðrik Pétursson, faðir sr.
Kriðriks Kriðrikssonar.
Kirkjuritið
„Ritinu hefur verið vel tekið af
áskrifendum og lesendum að
undanförnu,” segir i rabbi rit-
stjóra I siðasta hefti
KIRKJURITSINS. Þessum orð-
um sinum finna þeir stað með þvi
að grcina frá þvi, að á s.l. ári hafi
áskrifendum ritsins fjölgaö um
230. Með þvl hafi fjárhagur ritsins
vænkazt nokkuð og mun ekki af
veita. Að tiitölu eru lesendur
Kirkjuritsins flestir i Arnessýslu.
Þetta siðasta hefti byrjar á
gagnmerku erindi dr. theol.
Björns Björnssonar, sem hann
flutti á synodus um fjölskylduna
og þjóðfélagið. Þá koma tveir
samtalsþættir helgaðir kristin-
dómsfræðslu, bæði við
fermingarundirbúning pg i skól-
um, Sveinbjörn S. Bjarnason
kand. theol. skrifar um kristni-
haldi Skotlandi og Jóhannes
stúdent Tómasson segir frá
kristilegu námskeiði fyrir stú-
denta i Austurriki.
Þá er i þessu hefti Kirkjuritsins
minningarorð um sr. Jón Péturs-
son eftir sr. Kristin Stefánssson,
sr. Arngrimur Jónsson ritar um
iFisher- fyrrum erkibiskup i
Canterbury, sem lézt s.l. haust,
en guöfræðiþáttur ritsins er Um
góðu verkin, eftir Martein
Luther. Loks er svo framhald
greinar um helgisiði eftir sr.
Sigurð Pálsson vigslubiskup.
Kirkjuritið birtir að þessu sinni
synoduserindi eftir dr. Björn
Björnsson, prófessor.
Hofskirkju, sem er ein elzta
kirkja i Húnavatnsþingi. Hún
hefur nú veriö raflýst. Holta-
staðakirku var færður að gjöf
fagur skirnarfontur. Gefendur:
Hjónin Guðrún Magnúsdóttir og
Jónas Guðmundsson i
Vestmannaeyjum ásamt venzla-
mönnum þeirra.
Húnavatnsprófastsdæmi nær
yfir Strandasýslu og allt
Húnavatnsþing. I þvi eru 8
prestaköll og eru prestar i þeim
öllum, nema Arnesi og Bólstað.
1 þessum prestaköllum eru 28
kirkjusóknir, sumar mjög fá-
mennar, allt niður i fáa tugi
manna, en alls eru i prófasts-
dæminu tæplega 5000 manns.
prófastsdæmisins var haldinn á
Hvammstanga 27. ágúst 1972.
Voru þar mættir allir prestar úr
prófastsdæminu og 15 safnaöar-
fulltrúar. Aðalmál fundarins var:
Endurskoðun á starfsháttum
kirkjunnar. Framsögu höföu þeir
sr. Arni á Blönduósi og sr. Róbert
á Tjörn. Urðu um það fjörugar
umræöur 'Allir fundarmenn þágu
siðdegiskaffi hjá sóknarnefnd
staðarins og sátu kvöldverðarboð
prestshjónanna frá Melstað, frú
Sigriðar og sr. Gisla Kolbeins.
Helga þú..
Ilelga þú mitt hjarta
lielgum anda þinum.
rtndvegi þú eigir
innst i huga minum.
Minnstu ei á minar
mörgu, stóru syndir
þvoi þær i burtu
þinar kærleiksiindir.

ivmrl
Tilboð óskast i smiði á 139 stk. inni-
hurðarflekum fyrir Fæðingardeild
Landspitalans i Reykjavik.
Útboðsgögn eru afhent á skrifstofu vorri
gegn 2.000.00 kr. skilatryggingu.
Tilboð verða opnuð föstudaginn 22. júni
1973, kl. 11.00 f.h.
INNKAUPASTOFNUN RÍKISINS
BORGARTÚNI 7 SÍMl 26844