Vikan - 12.08.1982, Blaðsíða 30

G ARÐABÆ JARINDÍÁNARNIR
SEGJA FRÁ
Viðta/ við Jonee-Jonee, frægustu hljómsveit Garðabæjar.
I íhaldssömu úthverfi er um það bil ein
isjoppa. I hverfinu búa tannlæknar, forstjór-
ar og annað millistéttarfólk. Alls um 5000
manns. Þetta er auðvitað Garðabær. Núna er
komin önnur sjoppa þarna, eða svo segja
meðlimir Jonee-Jonee mér. Þeir kalla
sjoppurnar menningarmiðstöðvarnar í
Garðabæ.
— Við keyrðum alltaf heim í hverjum frí-
mínútum, á hundrað, og settum eina plötu á
fóninn, annaðhvort Sex Pistols, Sham 69
Rezillos eða Punishment of Luxury.
Hlustuðum á eitt lag og fórum svo á hundrað
í skólann aftur.
— Það er fullt af bílskúraböndum í
Garðabæ. Ég held að meölimir Jonee-Jonee
hafi verið í þeim flestum.
Það er markmið Jonee-Jonee að fá að
halda hljómleika í menningarmiðstöð
Garðabæjar, á þakinu á sjoppunni. Jonee-
Jonee er fyrsta hljómsveitin úr Garðabæ sem
verður fræg.
í Síðumúla
I blaðahverfi borgarinnar er húsnæði sem
auglýsingastofa nokkur hefur yfirgefið. Þar
er herbergi sem Jonee-Jonee æföi í. Hljóm-
sveitin fékk að vera þar til 1. júlí. í húsnæðinu
er stórglæsilegt Sonor-trommusett, með verð-
miðanum 49.500. Þetta virðist hæfa vel hinum
frábæra trommuleikara Jonee-Jonee, Berg-
steini, en hann segir mér að hann eigi það
ekki.
— Við eigum 1/3 af söngkerfinu og búið.
Skömmu eftir komu Bergsteins birtist á-
kaflega dularfullur maður. Hann er að mestu
sköllóttur, nema framan á hvirflinum er síður
toppur. Þetta er Garðabæjarindíáninn Þor-
var. Hann er söngvari Jonee-Jonee. Hann
virðist halda sig í nokkurri fjarlægö frá
umhverfi sínu en þegar á líður kemur í ljós að
maðurinn er viðkunnanlegur og viðræðugóð-
ur, eins og þeir allir. Einhvern veginn finnst
mér ég hafi séð manninn áður og þegar hann
minnist á að hann hafi verið í hljómsveit Ellu
Magg rennur upp ljós fyrir mér. Þetta er
gaukurinn með pungbindið og furðulegu hár-
greiðsluna! Það var sannarlega furðulegt
liðið hennar Ellu Magg.
Þriðji meölimurinn er Heimir, bassa-
leikarinn. Hann vekur ekki áhygli fyrir útlit
en leynir á sér.
Einkahljómleikar
Jonee-Jonee spilar nokkur lög fyrir mig
þarna í æfingahúsnæðinu. Tónlistin er þétt og
frumleg, að maður segi ekki frumstæö. Þetta
er hálfgerð frumskógatónlist. Auk bassa og
tromma notar Þorvar saxófón og svo bregður
víða fyrir laglegum röddunum þegar
drengimir leggja raddbönd sín saman í kór. I
lagasmíðunum er ekki lögð áherslá á grípandi
laglínur og þess vegna virkar tónlistin nokkuð
þung í fyrstu. En þegar hlustað er á upptökur
koma eiginleikar hljómsveitarinnar vel í ljós,
þeir eiginleikar sem ég minntist á áðan.
Eftir þessa einkahljómleika setjumst við
niður og ég spyr hinnar augljósu spurningar:
Af hverju bara bassi og trommur?
— Bara.
Síðar í viðtalinu viðurkenndu þeir fyrir
mér að þeir væru hræddir um að mórallinn í
hljómsveitinni skemmdist ef bætt yrði við
mönnum. Þeir sögöu þó að möguleiki væri á
að bæta við öðrum bassaleikara.
— Gerir þessi hljóðfæraskipan ekki miklar
kröfur bæði til áheyrenda og hljómsveitar?
— Til hljómsveitar, jú. Við höfum ekki pælt
í hvort þetta gerir kröfur til áheyrenda. Það
er líklegt.
Þeir upplýsa mig um að mannaskipti hafi
orðið í hljómsveitinni í janúar. Einar Pálsson
bassaleikari hafi hætt og Heimir tekið við.
Einar sé nú hljómborðsleikari hjá Egó.
— Einar er óstöðvandi frjór tónlistar-
maður. Eiginlega allt of frjór. Hann getur
ekki stoppað.
Heimir hafði aldrei snert á bassa þegar
hann fékk kassettu með lögum hljóm-
30 Vikan 32. tbl.