Tíminn - 13.12.1953, Blaðsíða 6

6
TÍMiNN, sunnudaginn 13. desembcr 1S53.
284. blað.
eru komin aftur. Tekin upp um helgina. Pantanir
óskast sóttar sem fyrst.
Lampinn
Laugaveg 63 — Sími 81066
Líkur eru nú til, eftir að
annarri umræðu fjárlaganna
er lokið, að takast muni enn
undir forustu Eysteins Jóns-
sonar, að afgreiða tekjúhalla-
laus fjárlög.
En þjóðin tekur áreiðan-
lega undir þau eftirtektar-
verðu uiúmæli fjármálaráð-
.herrans, —
að brýna nauðsyn ber til að
taka útgjaldaliði fjárlag-
anna til gaumgæfilegrai
rannsóknar til þess að lækks
stórlega ríkisútgjöldin.
Með síhækkandi útgjöld
um er vc.nlítið eða vónlaus
að afgreiða til lengdar tekji
hallalaus fjárlög, en ef þaí
tekst ekki, er voðinn vís a<
nýju. —
Utanríkismálaráðherra
erlendis.
Eins og sagt hefir veriö fri
í fréttum, er utanríkismála
ráðherra nú staddur á ráð
herrafundi í París. Ýmsi:
hafa spurt Tímann um það
hvenær send verði greinar
gerð til .stjórnar Bandaríkj-
anna um þær breytingar, e:
við teljum að gera þurfi i
framkvæmd varnarsáttmál
ans. Tíminn hefir aflað sé:
upplýsinga um það, að grein-
argerð þessi var fúllgerð o<
send sendiherra Bandaríkj
anna áður en utanríkisráð-
herra fór af landi burt. Sendi-
herra Bandaríkjanna hér í
landi fór nýlega vestur un
haf og mun dvelja þar nú.
Samtöl—samningar.
Sennilega er enn ekkert á-
kveðið um það, hvenær sam-
töl og samningar hefjast un
þessi vandamál, sem eru gagr
kvæm fyrir ísland og Banda-
ríkin. En líklegt má telja, a<
þetta verði á næstunni. E:
vonandi að með festu og vit
urlegum úrræðum megi ráði
fram úr þessum málum á við
unandi hátt, þ”í að oftast e.,
þaö hæ.gt, ef velvild og gagn- j
kvæmur skilningur er fyrir'
hendi. — Er ástæðulaust að j
efast um, að svo sé í þessum:
málum — að óreyndu.
Reikningsuppgjör.
Eins og kunnugt er, vár það :
eitt af algengustu árekstrar-
efnum á Keflavíkurvelli, að
starfsfólkið fékk ekki rétt skil
á kaupi sínu. Safnazt höfðu
upp yfir 900 kærur frá starfs-
fólki á hendur Hamilton-fé-
laginu fyrir vangoldið kaup.
Taldi starfsfólkið þetta stafa
af því, að sumpart væri kaup-
taxtinn lægri en vera bæri og
sumpart væru vinnutímar
vantaldir. Menn, sem voru
starfsmenn Hamilton-félags-
ins höfðu átt að annast athug
anir á kærum þessum og leið-
rétta misfellur, — en farið
eins og fór. —
Utanrikisráðherra setti fyr-
ir nokkru menn í sínu um-
boði til þess að rannsaka þessi
mál. Var þeim falið það tvö-
falda hlutverk, að taka við (
kærum jafnóðum og bárust <
og úrskurða þær eða ná sátt- j
um, og að taka fyrir gömlu j
kærurnar og sætta þau máj,
og leiðréíta.
Tíminn hefir haft spurnir
af því, að árangurínn af þess-
ari ráðstöfun utanríkisráð-
herra er sá, að fyrrnefndir
starfsmenn hafa komið í veg
fyrir að nýjar kærur hafi
safnazt; kæruatriðin hafa ver
ið leiðrétt jafnóðum. Ennfrem
ur mun saxast mjög viðun-
andi á gömlu kærurnar, þótt
þær séu erfiðar viðfangs
Afgreiðsla fjárlaganna — Saniíiingamir við
— KaiapgreiðslymáSin á KefEavíkur-
FyigSr Hedtoft hlutleysi og varnar-
leysi? — Ræða Jóhanns — Gera Þjóðvarnar-
merm sömu siðferðiskröfur og Bretar?
Þann 17. þ. m. fer fram
forsetakjör í Prakklandi.
Mlkið er nú um það rætt
og þykir líklegt, að það
geti orðið sögulegt. A með
fylgjandi mynd sjást allir
forsetar Prakklands síðan
lýðveldi komst þar á 1871.
Þeir eru þessir (talið frá
vinstri, fyrsta röð fyrst,
önnur svo o. s. frv.):
Adolphe Thiers (1871—
73), de Mac-Mahon (1873
-79), Jules Grevy (1879-
87), Sadi Carnot (1887-
941, Jean Casimir-Perier
(1894-95), Felix Paure
(1895-99), Emile»Loubet
(1899-1906), Armand Pall-
ieres (1906-13), Raymond
Poincaré (1913-1920), Paul
Deschanel (Í920-1920),
Alexandre Millerand
(1920-24), Gaston Dou-
mergue (1924-31), Paul
Doumer (1931-32), Albert
Lebrun (1932-1940), Vin-
cent Auriol (1947-1954).
Margir eru nú taldir lík
legir til að hljóta hnossið,
og ríkir því mikil óvissa
um úrslitin. Meðal þeirra,
sem þegar hafa gefið kost
á sér, eru Bidault og
Laniel. Ýmsir telja Ðelbos
og Queuille einna igur-
vænlegasta, en sá síðar-
nefndi hefir verið svo for-
sjáll að láta ekki uppi
neina afstöðu til Evrópu-
hersins og þykir það lík-
legt til að styrkja hann
við forsetakjörið.
vegna þess, hvað þær eru:
sumar gamlar. —
Fölsun á stað-
reyndum.
For\)igismenn hlutleysis-
og varnaleysisstefnunnar j
gera mikið að því að vitná
til erlendra stjórnmála-
manna máli sínu til stuðn-;
ings. En allar eru þessar til- 1
vitnanir falsanir, því að
skoðanabræður eiga formæl-
endur varnarleysisins enga'
meðal þekktra stjórnmála-'
manna lýðræðisflokkanna er
lendis. Þetta er af þeirrij
góðu og gildu ástæðu, að
þessi tegund af stjórnmála- j
mönnum er ekki til í nálæg-
um löndum, nema í röðum
kommúnista.
Afstaða Hedtofts.
Þjóðvarnarmenn hafa ekki
sjaldan vitnað í Hedtoft, for
sætisráðherra Danmerkur.
Hann vilji ekki erlendar her-
stöðvar i Danmörku. Látið er
svo í það skína, að eiginlega
sé hann alveg á sama máli
og Þjóðvarnarmenn, eða að
minnsta kosti eru skoðanir
Hedtofts og stefna hvað eft-
ir annaö túlkuð af Þjóðvarn- '
armönnum sem stefna er
standi þeim nærri. En hverj
ar eru hinar raunvorulegu
staðreyndir?
1. Hedíoft og danskir jafn-
aðarmenn eru ákveðnir and-
stæðingar hlutleysisstefn-
unnar.
Þjóðvarnarmenn predika
hlutleysi. —
2. Danskir jafnaðarmenn
moð Hedtoft í broddi fylking-
ar eru ákveðnir þátttakend-
ur . í Atlanshaíebandalagi.
Þj óðvarnarmenn predika
hið gagnstæða.
3. Danskir jafnaðarmeim
eru fylgjandi vörnum, viija
ekki að svo komnu hafa er-
lendan her, en verja svo
miklu til innlendra hervarna
að það samsvarar því að við
verðum til þeirra 135 milljón
um króna á ári — og að hver
unglingur væri í heræfing-
um í 18 mánuði. —
En þjóðvarr.armenn eru á
móti öllum vörnum. —
Mikið eru þetta ólikar
stefnur,-
Ekki tekur betra við.
Þegar Þjóðvarnarmenn
taka að vitna í stefnu Norð-
manna i yarnarmálunum,
tekur ekki betra við, þótt
þeir vilji ekki taka inn
erlendan her að svo komnu.
En Norðmenn eru móti
hlutleysi — Þjóðvarnarmenn
með hlutleysi.
Norðmenn eru með At-
lantshafsbandalagi — Þjóð-
varnarmenn eru á móti því.
Norðmenn eru fylgjandi
vörnum og verja til beirra
óhemju fjármunum eins og
Danir. Þjððvarnarmenn eru
móti vörnum og predika varn
arleysi. —
Ræða Jóhanns
Sæmundssonar.
Og nú eru þessir náungar
teknir að vitna í ræðu Jó-
hanns Sæmundssonar sér til
' stuðnings.
Jóhann fordæmdi hlut-
| leysið, sem er aðalstefnumál
Þjóðvarnarmanna.
j Jóhann taldi varnir nauð-
syn, en varnarleysið er ann-
|að þýðingarmesta boðorðið í
. kveri f orkólf a Þj óðvarnar-
’flokksins. —
I Um fyrirkomulag varnanna
hafði Jóhann sérskoðanir.
(En með allrí virðingu fyrir
kunnáttu Jóhanns í læknis-
1 fræði, telja ýmsir að hernað
| arsérfræðingar muni ef til
'vill standa honum jafnfætis
í varnarmálum.
En hvað um það. í megin-
málinu er Jóhann andstæð-
ingur varnarleysis og hlut-
leysisskvaldurs þjóðvarnarliðs
ins. —
Bágur málstaður.
j Það er ekki hægt að verj-
,ast þeirri hugsun, að sá mál-
, staður hljóti að vera meira
,en lítið bágborin, sem ekki
getur vitnað til neinna skoð-
anabræðra úr hópi manna,
sem fróðastir eru um mál-
staðinn sem um er deilt. —
Enn ríkari ástæða verður þó
til þessara grunsemda, þegar
uppvíst er hvað eftir annað,
svo sem að framan er rakið,
— að stefna erlendra manna,
er brengluð og fölsuð til
þess að láta líta svo út,
að þar sé að finna stuðning
við stefnu þjóðvarnar-
manna.
' '.Cr t ‘'
Betri kostur
Virðist ýmsum það vera, en
að( falsa skoðanir eriendra
og innlendra manna, að segja
hreinlega: Við Þjóðvarnar-
menn erum einu mennirnir
meðal lýðræðissinnaðra
stjórnmálamanna, sem höf-
um vit á varnarmálunum.
Allir aðrir stjórnmálamenn,
nema kommúnistar, fara villt
ir vegar.
„Vér einir vitum“, sagði
konungur einn þekktur —
sem að lokum varð frægast-
ur að endemum. Að vísu
mundu kannske ekki ýkja-
margir trúa þvi, að Bergur,
Valdimar og þeir félagar
væri þeir einu, sem vissu
betur en allir aðrir. En þetta
er þó skýr afstaða og hefir
þann kost að þarna er mál-
staðurinn eins og hann er í
raun og veru.
í
Kröfur til flokksforingja
hér og í Bretlandi.
Hvað myndi hafa verið
sagt í Bretlandi um flokks-
foringja, sem hefði orðið upp
vís að því að reyna að draga
sér fé, sem hann hefði tekið
við sem opinberum skatti af
viðskiptavinum sínum og átti
að standa á skil til ríkisins?
Það hefði ekki aðeins verið
sagt, að hann væri siðferðis-
lega ófær til þess að vera
flokksforingi, heldur hefði
flokkur hans óðara neytt
hann til að segja af sér.
Og síöur en svo hefði það
bætt mál hans, þótt hann
hefði reynt að trássast í
skjóli þess, að hann ætti end
urgreíðslúkröfur á ríkið, en
talið hana svo veika, að hann
hefði ekki þorað að leggja
hana undir úrskurð dóms-
stólanna.
Enn síður hefði það orðið
honum til málsbóta, ef hann
|hefði reynt að verjast inn-
i heimtu ríkisins með því að
I blanda svo saman rekstri
einkafyrirtækis síns og
flokksblaðs, að erfitt var að
koma lögum yfir fyrirtækið,
nema skerða aðstöðu blaðs-
ins um leið, svo að hægt yrði
að stimpla það sem pólitíska
árás, ef eitthvað var hróflað
við fyrirtækinu.
Allt þetta hefir sannast á
formann Þjóðvarnarflokks-
ins, Valdimar Jóhannsson.
Þjóðvarnarflokksmenn tala
mikið um nauðsyn þess að
bæ'ta þurfi fjármálalegt sið-
ferði. Fróðlegt verður nú að
sjá, hvort þeir gera sömu
siðferðiskröfur til foringja
síns og Englendingar.