Tíminn - 18.11.1959, Blaðsíða 3

TÍKINN, miSvlkudaginn 18. nóvember 1959

— Ekki núna, pabbi, ég hef átt annríkan daq á barnaleik-
veliinum. Við skulum koma i índíánaleik annað kvöld.
Haltu bara áfram. Þau eru heima. Éí heyri að þau eru að setja sla&
Vitni saksókn-
arans
Gandarísk mynd. Aðalhiutverk:
Tyrone Power, Charles Laughton,
Marlene Dietrich. Sýnlngarstaður:
Trípólíbíó.
Mynd þessi er gerð eftir sakamála-
leikriti eða sögu, sem Agatha
Christie hefur skrifað, sú fræga
reyfarakellmg, og er því enigin
nýlunda að þv, leyti, að jafnvel'
klókustu og vönustu reyf-arales-
endum bregst að geta sér til um
endi myndarinnar fyrr en allt -er
t»m seinan og höfundurinn fær
sjálfur sagt síðasta orð á-n noi-ck
urrar meinfýsinnar íhlutunar les
andans, og áhorfandans í þessu
íitfelli. í rauninni virðist manni
öll snilld reyfarahöfund-a miðast
við þetta; -að kunna að plata les-
a-ndann fram eftir all'ri bók.
Bngu máli skiptir hvort h-eldur
slkirifað er um menn eða skepnur,
b'ara ef endirinn er nógu duiinn.
Þei'r reyfaralesendur, seim -svo
komast upp á lagið með að byrja
. aata-st á reyfafanum, læknast al-
veg af þessum lestri, enda er
þíi ekikert gaman.
Eins og reyfarar eru yfirleitt hund-
ómenkileg:-:', þá er myndi-n, sem
n-ú er sýnd í Trípólíbíó ekkert
minna en snilldarverk. Ræður
þar um, að' sá leikari, sem fer
með aðalhlutverkið, Charles
Ijaughton, er slikur snilldarmað-
i ur í leiklistinni, að hann slær
annars þetta rýra verk þeim töfr
um, að reyfarinn sem slíkur er
horfinn eitthvað í skuggann. Þar
sem Laughton er mestan tíimann
í sjónmáli kvikmyndatökuvélar-
innar. kemst hinn eiginlegi reyf
aii þessarar myndar aldrei fram
úr skugganum. Þannig geta mikl
ir. menn gætt heimskuleg verk
stórfelldu iifi.
Charlíes Laughton leikur þarna mál-
fæTslumann, frægan og afaf feit
art og hjartabilaðan. Hann er að
koma heim til sín úr sjúkrahúsi,
þegar nýtt glæpamál vekur at-
hygli hans. Þótt honum sé strang
lega bannað að reyna á sig vegno
hjartabilunarinnar, verður sú
Iþrótt að verja mál og vinna það
^allri annarri nauðsyn yfirsterk-
ari, og hjartað gleymist ölluim
að því undanteknu, að hjúkrun-
arkonan, sem var send með hon-
um af sjúkrahúsinu honum til
umhirðu bg ' hugnunar, lætuir
hann hafa ikakó í brúsa til að
fara með i réttinn. Þetta kakó
breytist fljótt í viský og hjartað
slær -ein-s og ekkert hafi í skorizt.
Svipbrigðaleikur og taktar Laugh
tons eru stórkostlegir í þessari
mynd, eins og jafnan áður. Má
segja að myndin gerist í þvi
tvennu.
Aðrir leikarar koma náttúrlega við
sögu eins og þau Tyrone Power,
sem þarna leikur eitt skynsamleg
asta hlutverk sitt, og Marlene
Dietrich, aldurslaus í sminki sínu
og -grennd. Tyrone Power, sem
nú er látinn, var fallegur maður,
og því eðlilegt að hann væri,
lengst af látinn fara með hlut-
verk elskhuga í þeirci parfumer-
uðu fjöldaframleiðslu á dellu-
myndum, sem þykja svo góð list
fyrir aðgöngumiðasöluna. Hinu
er eikki að neita, að væri Power
Charles Laughton

gefinn snefill af tækifæri, þá
notaði hann það vel, og sýndi
með því hverjum kostum hann
var búinn, eins og leikur hans í
myndinni „The razors edge“,
sýndi og nú í þessari mynd, þótt
í smáum stíl sé. — Don.
Ný bók um ævi Chopin
Marlene Dietrich
Elsa Maxwell
Sá andlitsmyndamálari sem nu
er mest í tízku lieitir Rene Bouche. i
Vj'lega hélt hann sýningn á verk-
um sínum á Manhattan i New
Vork. Á sýningunni voru málverk
af ýmsu frægu fólki eins og t. d.
l'ruman Capote, Isak Dinesen,1
Anita Loos, Elsa Maxwell, frú
tVilliam Paley, hertogafrúnni af
Windsor, Lady Astor o. fl. Bouche
málar aðallega fyrirfólk.
Bouche er souur efnaðs fransks
verzlunarmanns. Hann fæddist í
°rag og íerðaðist mikið í æsku.
Snemma koinu í ljós hjá honuin
listamnnnahæfileikar. Hann ann-
aðist lengi tszkiiteikningar fyrir
Vogue í París. Hann tekur 300 til
8000 dollara fyrir myndina. Mynd-
irnar hér á síðunni eru af tveimur
i.ekktum persónum, þeitn Elsu
Maxvvell og Truman Capote.
★
Stríð og ást
Bandarísk mynd. Aðalhlutverk:
Van Heflin, Mona Freeman, Tab
Hunter. Sýningarstaður: Austur-
bæjarbíó.
Þetta er styrjaldarmynd, sem er
það bundin við ákveðinn hugsun-
■arhátt ákveðinnar þjóðar, að hún
á ekkért erindi á heimsmarkað.
Má raunar segja um hana eins og
Stríð og frið eftir Tolstoj í skandi
navísku útgáfunni, að minna sé
um stríðið og meira um ástina
helduc en góðu hófi gegnir.
Sjaldgæft er orðið og hefur
kannske ali'taf verið, að sjá stríðs
myndir, þar sem fjallað er um
stríð á raunsæjan og eðlilegan
hátt. Komi stríðsmynd frá Banda
ríkjunum, er engu líkara en þeir
heyi öll stríð sín með kvenfólki.
!
I þessari mynd, sem er etkki svo
ýkja sérstæð, gengur hvorki né
rekur lengi framan af vegna
þess að menn og konur í henni
þurfa góðan tíma til að kynnast
og þylja ástarrollur sínar. Það
er kysst frá öllum hliðum og
myndatökumaðurinn miðar á all't
klabbið frá hinum f 'ækilegustu
sjónhornum. Slúður eins og þetta
getur orðið ákaflega leiðigjarnt
til lengdar, þótt þarna megi
finna skemmtilega hlið á því,
hversu hermennskuþjóðir leggja
á það mikla áherzlu að fegra
ólifnað og ástandslíf það, sem
hermennsku þeirra er samfara.
Gæksnisikvendin eru fæc'ð upp
og lifnaður þeirra fegraður, svo
sem verða má, allt til þeirra tak-
marka, þar sem búast má við
að biekkingin haldi ekki lengur.
Þó er -sýnilegt, að myndin er
gerð fyrir -gáfnafar unglinga,
enda hafa þeir kannske mest
til að h-rífast af.
Myndir af kvennafari amerískra
soldáta, eiga ekkert erindi til
annarra þjóða. Mynd eins og
þessi, þjónar ekki öðru en fegra
fyrir súlkubörnum hvað sé gam-
an og göfugt að kyssa h-ermenn.
Og höfum við íslendingar haft
nóg af þeirri hugsjón nú um
sinn. Don.
! Austurríski rithöfundurinn
Carl Pidoll hefur nú látið frá
sér fara bók um tónskáldið
Chopin. Er það í þriðja sinn
að PidoU ritar um fræga tón-
smiði og einkalíf þeirra. Bók
þessi auðkennist af nokkuð
frjálsu hugmyndaflugi um tón
skáldið og ber þannig sömu
einkenni og fyrri bækur höf-
undar sama eðlis.
P.yrsta verk Pidolls í þessum
dúr fjallaði um Beethoven og það
næsta um Mozart. Er það álit
gagnrýnenda, að Pidoll hafi gert
bezt í fyrstu bókinni, en í þeirri
þriðju og seinustu stvðst hann
við endurminningar listmálarans
Delacroix, en hann var náinn vin-
ur Chopins og punktaði niður í
endurminningar sínar sitt af
hverju um hann.
Bókin þykir skemmtileg, en ekki
að sama skapi áreiðanleg saman-
ber „sögulegar staðreyndir“ um
hinn pólska tónsnilling. Þó þykir
höfundurhtn hafa haldið sér inn-
an þess ramma, sem markaður er
af almennri vitneskju um Chopin.
Gagnrýnendunt þykir höfundur-
inn þusa mikið um samvistir
þeirra Chopins og skáldkor.unnar
George Sand og komast að heldur
ófrumlegri niðurstöðu um það
rll-t og margumtalaðan kvenmann
inn, sem gekk í karlmannsfötum
og gleypti tónskáldið með húð og
hári og lét það dúsa hjá sér slitið
úr tengslum við umheiminn á
íyiailorca. Margt annað þykir kynd
'.iígt í þessari bók, líka athuga-
semdir málarans um vin sinn.
Orðabókarvitneskja
Þá eru í bókinni athugasemdir
um þróun slaghörpunnar, upplýs-
ingar um tæknileg byggingaratriði,
sem vel hefðu getað staðið í upp-
sláttarbók. En þrátt fyrir það
þykir bókin í heild frekar
skemmtileg aflestrar.

^4-r
Bcuche við hliðina á málverki sínu af Truman Capote.
brand fyrir dyrnar.