Tíminn - 04.02.1960, Blaðsíða 8

8
T f M I N N, fimmtudaginn 4. febrúar 1960.
— íslenzki hundurinn,
afkomandi þeirra hunda,
sem norskir landnámsmenn
fluttu meS sér um eða fyrir
árið 900. er í þann veginn
að deyja út.
Svo byrjar grein í danska
blaðinu Berlingske aftenavis
Iaugardaginn 2. fyrra mánaðar
Grein'n er undirrituð P. L. og
heimildir eru frá B.O. Jahn
son, sem er framkvæmdastjóri
sænsks hundaræktarklúbbs og
var hér á ferðinni á árinu sero
leið.
Margar piágur
Þar segir,' að hundafár, sen
hér hafi geisað um alda-mótin
bandormsófétið og erlendir
hundar, fluttir hingað af sol
dátum á stríðsárunum, haf
næstum riðið íslenzka kyninu
að fullu og útrýmt því. Hunda-
vinurinn segir, að Reykjavík
sé líklega eina höfuðborgin,
þar sem hundahald er bannað,
Einn af hinum hreinræktuðu hundum Watsons í hlnu íslenzka hundabúi hans i Kaliforníu — Konnl frá Lindarbakka — hinn fegursti hundur með
öll hin skýrustu einkenni kynsins.
Hætta á að íslenzka hundakynið
deyi algerlega út hér á landi
og að lögreglan hér sé full-
mektug að skjóta niður hvern
hundvesaling, sem vogar sér út-
fyrir húsdyr. Þá segir, að
hundahald í Reykjavík hafi
verið bannað vegna ormaveik-
innar.
/—--------------------------------------------------------------------------
Ingimar Sigur'ðsson i Fagrahvammi hyggst þó rækta kynið hreint. (ái
hann til þess opinberan stuðning, sem búnaðarþing hefur mælt með
----------------------------------------------------------------------------
Hundleysið
Eftir stutta ádrepu um hunda
hreinsunarmál, ræðir greinar-
höfundur um hundafárið, sem
hingað hafi borizt um aldamót-
in og svo að segja drepið hvern
einasta hund. Var þá úr vöndu
að ráða, því Íslendingar gátu
ekki hundlausir verið. Til dæm-
is segir hann frá fjárbónda á
Norðurlandi, sem stofnaði lífi
sínu í hættu fótgangandi um
eyðisanda, hraunbreiður og
fjöli að sækja hvolpkríli, sem
hann hafði fregnað fætt í dal-
verpi suðaustan lands, eftir að
hundafárið hafði að velli lagt
hvern seppa í hans byggðarlagi.
Nú er það svart
Ennfremur, að hreinræktað-
an, íslenzkan hund sé nú ekki
að finna nema í Öræfum undir
rótum Vatnajökuls á bæjum
eins og Svínafelli og fleirum,
sem þekktir eru úr sögu Njáls.
Þvín--st lýsing á þessum fyrir-
bærum, mál í sentímetrum og
annað, fræðilega útlistað.
— Og þótt útlitið sé svart
með íslenzka hundinn, segir
fsl. útflytjandi til Kadiforníu.
greinarhöfundur, þá eru nokkr-
ir ljósir punktar. ísland er
nefnilega mjög aftur úr í
hundaskipulagsmálum, en nú
hefur Búnaðarfélag fslands
veitt 50 þúsund krónur til að
sjá kynstofninum borgið. Mað-
urinn, sem veitir björgunar-
starfseminni forstöðu, heitir
Ingimar Sigurðsson í Fagra-
hvammi, og Svíinn bíður með
öndina í hálsinum eftir því
hvernig til tekst.
Styrklaus
Blaðið hefur leitað til Ingi-
mars í Fagrahvammi, og
spurzt fyrir um sannleiksgildi
þessarar greinar. Hann kvaðst
engan styrk hafa fengið til þess
ara hluta þótt búnaðarþing
hefði mælt með því á árinu
sem leið. Alþingi tókst ekki að
afgreiða málið. Hann sagði, að
Jahnsson hfði taiag við sig í
síma og greinilega misskilið
eitthvað. fslenzka hunda hefur
Ingmar ekki ræktað, hins vegar
á hann einn Scheafer-hund og
hund og tfk af kyninu Fo terr-
ier, en það eru litlir veiði-
hundar, góðir að fást við minka
og svoleiðis skepnur. Ingimar
Þorsteinn Jónsson á Úlfsstöðum:
Vanrökstudd kenning
í vísindalegri bók
Ég opnaði nýlega Bókina
um manninn, og varð þar
fyrir mér á bls. 625 smá-
kafli um sjónminnisstöð
heilans, og segir þar m.a.
á þessa leið:
„Þegar okkur dreymir í
svefni, og augun eru aftur,
þá sjáum við ekki neitt.
Eigi að síður getur fjölda
af skýrum draummyndum
borið fyrir okkur úr hinu
mikla myndasafni sjón-
minnisstöðvar innar“.
Það mætti ætla, að í
bók sem þessari væri ekki
farið með neina staðlausa
stafi, og geri ég heldur
ekki ráð fyrir, að svo sé
yfirleitt. En þó , er það
sannast að segja, að þarna
er því haldið fram, sem
ekki er. Það er að vísu
satt, að fyrir hinn sofandi
hefur látið frá sér nokkra
hvolpa af því kyni.
Hver síðastur
— Ég veit ekki hvað þing-
ið gerir, sagði Ingimar, en það
er rétt hjá Svíanum, að það
fer að verða hver síðastur að
bjarga þessu við. Hann telur
hundakynið nú hreinast á Aust-
ur- og Vesturlandi; Svíinn
minntist hins vegar á Öræfin.
Sjúkdómslýsingarnar taldi hann
orðum auknar og ennfreanur,
að hundahald mundi hafa verið
bannað í Reykjavík af öðrum
orsökum en ormaveikinni.
Að lokum kvaðst Ingimar al-
búinn að taka að sér ræktun
íslenzka stofnsins, ef ráðamenn
gæfu málefninu gaum.
Áhugamaður
Þess skal að lokum getið, að
sá, sem sýnt hefur íslenzka
hundinum hvað mestan sóma,
er Bandaríkjamaður að nafni
Mark Watson. Hann kom hing-
að til laxveiða fyrr á árinu
og fékk þá mikinn áhuga fyrir
kyninu, er hann vissi að það
var fágætt Hann fór út með
nokkur pör í því skyni að koma
upp íslenzku hundabúi á bú
garði sínum í Kaliforníu og hef
ur gluggað í aUt sem skrifað
stendur um íslenzka hundinn
og safnað því saman í bók.
mann ber oft skýrar mynd
ir og sýnir, á líkan hátt
og þegar horft er á hluti
eða staði í vöku. En raun-
veruleikinn er, að þessar
sýnir hins sofandi manns,
eru einmitt ekki eftir-
skynjanir. heldur nokkuð,
sem honum er ókunnugt
úr vöku. Þegar mann
dreymir, þá þykist hann
að vísu oft eða oftast sjá
það og umgangast, sem
hann þekkir eða kannast
við. Hann þykist t.d. vera
staddur heima hiá sér eða
á efnhverjum öðrum stað
sér kunnum. En mvndirnar
sem fyrir hann her. eru
jafnan og í rauninni æfin-
lega allt annnð en þar hef
ur nokkru sinni átt sér
stað, og geta þær því alls