Tíminn - 20.04.1960, Blaðsíða 3

2«. apríl M60.
3
2 TOGARANNA VORU STAÐN
IR AÐ SKEMMDARVERKUNUV
Komið að togurunum Agli Skallagríms-
syni og Gerpi, inni á netasvæðinu
Mesti afladagur, sem komiS J
hefur í sögu Grindavíkur var
á skírdag. Meðalafli á bát var
34 V2 lest, en átta bátar voru
með yfir 50 lestir og þeir
hæstu með yfir 60. Þegar
bátarnir lögðu net sín voru
þeir vongóðir um að næst
þegar þeir vitjuðu netanna
væru þau full af fiski. Þetta
fór þó öðruvísi en áhorfðist.
Er bátarnir, sem áttu netatross-
ur sínar lengst frá landi, gengu
frá netum sínum á skírdags'kvöld
scttu þeir upp ljósbaujur á 4 tross
ur. Gunnar Magnússon skipstjóri
á m. b. Arnfirðing kallaði upp
varðskipið Ægi og tjáði skip-
herra að r.ettar hefðu verið upp
ljósbaujur á dýps-tu netatrossurn-
ar, 10%—'1 sjómílur frá hæsta
punkti í radar á Krýsuvíkurbjargi
og svo tvær ljósbaujur í suðaust-
ur frá þessum punkti og ein Ijós-
bauja í vestur frá þessum punkti.
Bað Gunnar varðs'kipið að gæta
þessa svæðis, því að innan við
Ijósbaujurnar væri aðalnetasvæði
Grindavíkurbáta. — Þessu lofaði
skipherra varðskipsins að gert
yrði eftir því sem tök yrðu á. —
Sæljón hafði einnig samband við
varðs'kipið Ægi af sama tilefni.
Tómas Þorvaldsson útgm. í
Grindavík simaði einnig til Péturs
Sigurðssonar forstjóra Landhelgis-
gæzlunnar og fór þess 'einnig á
leit að haft yrði eftirlit með neta-
svæði bátanna, en mun hafa feng-
ið loðin svör um, hvort unnt yi'ði
að hafa fullt eftirlit með bátun-
um, en greinilegan ádrátt um að
það yrði reynt eftir föngum.
Á aðfaranótt laugardags fóru
Arnfirðingur og Hrafn Svein-
bjarnars-on, þrátt fyrir slæmt veð-
ur út á netasvæðið. Veður var
svo slæmt, að ékki var dragandi,
en bátarnir fóru fyrst og fremst
til þess að skipta um rafhlöður
á baujuljósunum.
Egill Skallagrímsson
Bátarnir urðu varir við töluvert
af togurum, einkum Arnfirðingur.
Veittu þeir þó togurunum enga
sérstaka athygli í fyrstu. Leituðu
bátarnir að trossum sínum, sem
voru aðallega á svæðinu, þar sem
þær voru einna þéttastar.
Þegar kom á svæðið veittu þeir
á Arnfirðingi því strax eftirtekt,
að margt var öðruvísi en átti að
vera, því ekki sást nema hluti af
bólunum. — Þá fyrst flaug þeim
í hug að togararnir hefðu farið
inn á netasvæðið. Tóku þeir nú
eftir að flestir togaranna voru
að fara eða voru á förum.
Þó var þar enn einn er lét
reka og fór Arnfirðingur að hon-
um. Var það togarinn Egill
Skallagrímsson. Mannskapurinn
var í aðgerð á þilfai'i. Sigldu þeir
kringum togarann og sáu þá að
í vörpuhlerunum, sem héngu í
gálgum, hékk mikið af netadrusl-
um með fiski í.
Gerpir staðinn að verki
Á leiðinni út á netasvæðið
hafði Arnfirðingur komið nálægt
togaranum Gerpi og'sýndist hann
þá láta reka, en ekki veittu þeir
I á Arnfirðmgi Gerpi séi'staka at-
hygli í það skiptið. Skömmu eftir
að þeir höfðu farið að Agli
Skallagrímssyni sjá þeir hvar
Gerpir kemur inn á netasvæðið,
þar sem Arnfirðingur var að
svaga. Sjá skipverjar Arnfirðings
að hann kastar þar vörpunni og
tekur að toga.
Þegar Gerpir hafði kastað troll-
mu kallaði skipstjóri Arnfirðings
upp varðskipið Þór og sagði skip-
herra frá, hvernig ástatt værí á
netasvæði Grindavíkurbáta og að
einn togari væri að kas'ta trolli
þar sem þéttastar væru netatross-
urnar.
Þór var í það mikilli fjarlægð
að hann gat ekki veitt hjálp þeg-
ar í stað, enda kvað skipherra
Þórs sér ókunnugt um legu neta-
svæðisins, að það lægi svo utar-
lega, sagð'.st hafa haldið að það
væri um átta mílur frá grunn-
línu, en eins og kunnugt er hafa
togararnir nú undanþáguleyfi til
veiða inn að átta mílum á þessu
svæði.
Flotvarpa — okey
Skipstjóri Ainfirðings kallar þá
á Gerpi og spyr skipstjóra togar-
ans, hvort hann ætli virkilega að
trolla yfir netasvæðið, þar sem
netatrossurnar væru svo þéttar,
sem bólin segðu til um.
Skipstjórinn á Gerpi taldi það
ekki mundu saka þótt hann troll-
aði yfir trossurnar, hann væri
með flotvörpu og þar í ofan sæi
hann engin ból. — Hinn svaraði
því til að hvað flotvörpuna snerti,
þá hlyti hann að skilja það, að
ef bólfærin væru slitin af netun-
um, þá værú þau bátunum ónýt
eign, því að þau lægju á allt upp
í 100 faðma dýpi.
Gaf sig
Skipstjórinn virtist láta skipast
við þessar fortölur og hífði fljót-
lega upp og sáu þeir á Arnfirð-
ingi, að netadiuslur hengu fastar
á öllum hlerum og skáru skip-
verjar togarans þær burtu.
Að þessum atburðum liðnum fór
Arnfirðingur að leggja af stað til
lands. Vindur var allhvass og
stóð beint á land. Á leiðinni til
lands, fyrir innan aðalnetasvæðið
tíndu skipverjar á Arnfirðingi
upp 10 netabaujur með bólfærum
og einnig nokkra netabúta, sem
á floti voru — fullir af fiski.
Hrafn Sveinbjarnarso/n stóð
skemur við á svæðinu og fylgdist
lítt með ferðum togaranna, en
týndi upp 4 baujur á leið til
lands og sömuleiðis nokkra neta-
búta eins og Arnfirðingur — fulla
af fiski.
Skipstjóra á Ársæli Sigurðssyni,
sem var ú'i við net á skírdag
sagðist svo frá að hann hefði talið
16 togara að veiðum kringum neta
svæðið.
Togararnir erfiðir
Á páskadag fóru nokkrir bát-
anna út að leita að netum sínum,
þar á meðal m.b. Særún. Skip-
stjórinn á Særúnu segist hafa
heyrt og seð togarana stefna hvað
eftir annað inn á netasvæðið, en
þá var varðskip við gæzlu og
taldi skipitjói'inn að varðskipið
hafi þurft að beita sér til að
(Framhald á 15. síðu).
Slitnar trossur og rifln þorskanet lágu elns og hráviði um allar bryggjur í Grindavík í fyrrlnótt, er tiðindamenn
og Ijósmyndari Tímans brugðu sér þangað suður eftir. Myndin sýnlr eina dræsuhrúguna. — (Ljósm.: K. M.).
Hafnfirsk húsmóðir bjargar
sjö ára dreng frá drukknun
Þriggja barna móðir sýnir fádæma
snarræði og hreysti
í gær vann þrítug húsfreyja
i Hafnarfirði frækilegt afrek
er nún bjargaði 7 ára dreng
frá drukknun í djúpri tjörn
fyrir ofan sfíflu í HafnarfjarS
arlæk. Var drengurinn að
dauða komin er hjálpin barsf.
Samkvæmt upplýsingum lögregl
unnar í Hafnarfirði sem kom á
vettvang eftir að drengnum var
bjargað, víldi slysið til með þeim
hætti, að drengurinn var að leika
sér á fleka eða kajak úti á tjörn-
inni.
Mikið dýpi
Vatnið er all djúpt á þessum
stað. Mun fleytunni hafa hvolft
undan drengnum og sökk hann í
vatnið án þess að geta veitt sér
nokkra björg.
Festist í leðju
Kona nokkur sá til hans og óð
út í tjörnina en festist í botnleðj-
unni skammt undan landi og hafði
þá vaðið í mitti. Þá bar þar að
liusfreyju úr grenndinni, Helgu
Scheving, Fögrukinn 19. Hafði hún
skjót umsvif, varpaði sér til sunds
tafarlaust og synti út á miðja
tjörnina.
Sökk tvisvar
Þá hafði drengurinn sokkið
tvisvar til botns en flaut upp aft-
ur í bæði skiptin og tókst Helgu
að hafa hendur á honum og synda
með hann til lands. Hafði hann
þá sopið alimikið vatn og var orð
inn helblár. Var hamn umsvifa-
laust fluttur á sjúkrahús og er á
góðum batavegi eftir volkið. Dreng
urinn heitir Gísli Gunnlaugsson.
Barn á brjósti
Frú Helga Scheving hefur sýnt
eindæma snarræði og þrek með
þessu afreki sínu. Eflaust er talið
að drengúrinn hefði drukknað ef
hjálpin hefði borizt andartaki
seinna. Frú Helga er þrítug að
sidri, þriggja barna móðir og er
eitt barna hennar enn á brjósti.
Það gerir hreystiverk hennar enn
frækilegra og verður það vafalaust
lengi í minnum haft.
PÉTUR segist
engu hafa lofað
Blaðið sneri sér í gær til
Péturs Sigurðssonar, yfir-
manns landhelgisgæzlunnar,
og bað hann að segja það sem
harm vissi um veiðarfæra-
tjónið hjá Grindavíkurbátum.
Útdráttur úr því, sem Pétur
sagði, fer hér á eftir:
Þegar Grindavíkurbátar lögðu
s. 1. fimmtudag, teygðu þeir sig
enn utar en þeir eru vanir, og
fóru þar með inn á svæði það,
sem allan ársins hring er opið
fyrir íslenzka togara, utan við 8
mílur á Selvogsbanka út af
Krýsuvíkurbergi.
Ægir varaði við
Þegar þetta veiðisvæði togara
var ákveðið, var ekki gert ráð
fyrir að bátar legðu net sín svo
djúpt. Þegar bátarnir gerðu það
samt sem áður, kom varðskipið
Ægir og varaði þá við því, þar
sem það gæti leitt til árekstra við
togarana, sem voru milli 10 og
15. Enda kom það á daginn, að
ýfingar byrjuðu mjög fljótlega
milli báta og togara.
Á skirdag hringdi Tómas Þor-
valdsson, frystihúseigandi í
Grindavik, til Landhelgisgæzl-
unnar og bað um vernd fyrir
þetta netasvæði. Var því neitað
á þeim forsendum að á öllu
svæðinu milli Hornafjarðar og
Vestfjarða eru meiri og minni
netalagnir og á Selvogsbanka
einum voru 200 bátar, og ef varð-
skipin ættu að taka til að gæta
þeirra væri skipakostur land-
helgisgæzlunnar langtum of lít-
ill, og iandhelgisgæzlan hefur
aldrei tekið slíka gæzlu að sér.
Hins vegar er algengt, að varð-
skipin séu kölluð á vettvang til
þess að koma á sættum, ef í
odda skerst á milli báta og tog-
ara. Var Tómasi tjáð, að bátarn-
ir mættu kalla á varðskipin til
hjálpar, ef þurfa þætti.
Varðskipin Ægir, Óðinn og Þór
skiptust á um gæzlu á þessu
svæði um hátíðina.
Veiðarfæri eiga' að vera vel
merkt með ljósum, en oft vill
verða misbrestur á því. Það get-
ur þó verið hættulaust, ef ekki
er verið á þeim slóðum, þar sem
von getur verið á togurum. Netin
eiga að vera með ljósbaujur sína
á hvorum enda og víðar ef þurfa
þykir, og oftast er leitazt við að
'Framhald á 15. síðu).