Tíminn - 20.04.1960, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, miðvikudaginn 20. ayíl 1960.
Hann kallaðl á liffþjálfann
og skipaði honum að koma
með sjúkrabörur og burðar-
menn að trénu, kippa nögl-
unum úr höndtim mannsins,
án þess að meiða hann frek-
ar, leggja hann á grúfu á
börumar og fara með hann
í sjúkrahúsið.
Jean fannst sér opnast
nýr _ heimur, er hún heyrði,
að Ástralíumaðurinn væri lif
andi. Hún læddist burtu og
settist í skuggann af kasuar-
inatoé niður við ströndina, til
þess að hugsa þessi merki-
legu tíðindi. Sólin sindraði í
ölduföldunum og ströndin var
svo hvit og hafið svo blátt. —
Jean fannst sem hún hefði,
skyndilega komið út úr dimm
um jarðgöngum, er hún reik
aði um slðustu sex árin. Hún
reyndi að biðja, en hún hafði
aldrei verið mjög trúuð og
kunni ekki að orða tilfinning
ar sinar í bæn. En í huga henn
ar reikaði þó bæn, sem. hún
hafði lært í skóla. „Léttu af
okkur myrkFÍnu, herra, og
láttu miskunn þina . . . .“
Meira mundi hún ekki og hún
endurtók orðin hvað ef tir ann
að. Myrkrinu hafði verið létt
af henni, það höfðu brunn-
gerðarmennirnir gert.
Um kvöldið fór hún til Sul
eimans og spurði hann betur
um .málið, en hvorki hann né
synir hans gátu gefið henni
frekari upplýsingar. Ástralíu
búinn hafði verið lengi í
sjúkrahúsinu ^Kuantan, ann
að vissu þeir ekki. Yacob sagði
að hann hefði verið þar í heilt
ár, en hún komst brátt að
þvi, að með því átti hann að-
elns við langan tíma. Hussein
sagði hann hefði verið þar í
þrjá mánuði, en Suleiman
sagði, að hann hefði verið
sendur með skipi í fangabúð
ir i Singapoore og að þá hefði
hann gengið við tvo stafi. En
ekki vissu þeir hvenær það
var.
Jean varð að láta málið nið
ur falla að sinni og dvelja á-
fram í Kuala Telang þangað
til brunnurinn og þvottaskál
inn voru tilbúnir. Trésmið-
irnir voru byrjaðir að reisa
skálann, eftr langan og ítar-
legar bollaleggingar milli eldri
kvennanna. Búið var að
ljúka steypunni, sem var að
þorna í mótunum. Sama dag
og náðist til vatns í brunnin
um, voru hornstaurar þvotta
skálans reistir, svo að hvoru-
tveggja var tilbúið samtímis,
brunnurinn og skálinn. í tvo
daga var ausið upp gruggugu
vatni úr brunnlnum, þar til
það spratt fram hreint og
tært. Svo var haldin vígslu-
hátíð. Jean þvoði saronginn
sinn og allar konurnar hópuð
ust í þvottaskálann og hlógu
dátt, en karlmennirnir stóðu
í hvirfingu í hæfilegri fjar-
lægð, með umburðarlyndi í
svip og þó hugsandi um hvort
rétt væri að leyfa framkvæmd
ir sem vektu konum svona
mikla kæti.
Næsta dag sendi Jean mann
með boð til Kuala Rakit og
bað Wilson að senda jeppann
eftir sér. Hann kom eftir tvo
svona skála. Hvar fenguð þér
uppdrættina að honum? Fyr
irkomulag þrónna og allt það?
— Við komum okkur sjálf
ar niður á það, anzaði Jean.
— Konurnar vissu vel hvers
þær óskuðu.
Þau gengu fram með ánni,
brúnni, og leirborinni, sem
barst þarna til sjávar og var
meira en hálf míla að breidd.
Þá sagði hún honum frá Ástra
líumanninum, því að nú gat
hún talað um hann. — Hann
Framhaldssaga
fang. Fyrir striðið vann hann
á búgarði, sem heitir Woll-
ara, skammt frá Alice Upp-
sprettunum. Hann sagði að
hann ætti þar vísa vinnu, þeg
ar hann kæmi aftur.
— Þá ættuð þér að skrifa
þangað, það eru meiri líkur
til að hafa þar uppi á honum
en í Canbarra.
— Það gæti ég gert, sagði
hún hægt. — Mig langar til
að hitta hann aftur. Það var
okkar vegna sem allt þetta
gerðist.
Jean hafði ætlað sér að
fara aftur til Singapore og
daga. Henni vöknaði um augu
er blessunaróskunum rigndi
yfir hana, á kveðj ustundinni,
og þó hún hyrfi til síns eigin
kynstofns, var henni ekki sárs
aukalaust að yfirgefa þetta
fólk.
r'mið var myrkur, er hún
kom til Kota Bahru og hún
var of þreytt til að geta borð
að. Frú Wilson-Hays sendi
með tebolla og ávexti upp í
herbergi^ til hennar og hún
fór í heitt bað. Hún lagði mal
ayska búninginn niður í tösku
sína og bjóst ekki við að klæð
ast honum framar. Svo lá
hún í rúminu undir flugna-
netinu í svölu herberginu, lét
þreytuna líða úr sér og hugs
aði um nautasmalann Har-
man, og hið rauða land um-
hverfis Alice, sem hann hafði
lýst fyrir henni, og um strúta
og villihesta.
Næst.a morgun gekk hún
um garðinn með Wilson-Hays
meðan enn naut morgunsval
ans. Hún sagði honum hvað
hún hefði gert í Kuala Telang
og hann spnrði hvernig henni
hefði dottið í hug að byggja
þvottaskálann. — Það lá í
augum uppi, svaraði hún.
— Konum fellur ekki að þvo
klæði sin á almannafæri, og
allra sízt Múhameðstrúarkon
um.
Hann hugsaði um þetta
nokkra stund. — Þér hafið
að líkindum vakið nýja hreyf
ingu í þessa átt, sagði hann.
— Eg er viss um að nú vill
hvert einasta þorp byggja
Sigríður Thorlacius
þýddi
28. I
hét Joe Harman, sagði hún,
og var ættaður frá stað, sem
er skammt frá Alice Upp-
sprettunum. Mig langar til
þess að ná aftur sambandi
við hann. Haldið þér að ég
geti fengið nokkrar fregnir
af honum í Singapoore?
Hann hristi höfuðið. — Eg
býst ekki við því. Mér þykir
ólíkiegt að nokkur skrá um
stríð''fan(Ta sé til þar nú.
— Hvað ætfci ég þá að gera ?
—Þér segis. að hann hafi
verið frá Ástraliu?
Hún kinkaði kolli.
— Þá held ég bér ættn.ð að
skrifa til Canberra. sagði
bann. — Þar ættu þeir að
hafa skýrslur' um alla striðs
fanga. Þér vitið líklega ekki
í hvaða herdeild hann var?
Hún hristi höfuðið. — Nei,
því miður.
— Þá getur þetta orðið erf
með sama nafni Ev myndi í
yðar sporum byrja á því að
skrifa hermáiaráðuneytinu.
Stílið bréfið til hermálaráð-j
herrans í Canberra. Má vera,
að eitthvað hafist upp úr því.
Jean starði á gúmmitrén og
kókospálmana handan við i
ána. — Það er líklega rétt. j
Raunar hefi ég eitt heimilis-
bíða eftir skipsferð til Engl-
ands og ef þess yrði langt að
bíða, að fá sér þá einhverja
atvinnu í nokkrar vikur eða
mánuði. Næsta dag átti að
koma flugvél frá Malayaflug
félaginu til Kota Bahru og
hún átti að koma við í Kuan
tan í bakaleiðinni. Um kvöld
ið spurði hún Wilson-Hays:
— Vitið þér hvort það er
nokkurt gistihús í Kuantan,
ef ég skildi dvelja þar einn
dag?
Hann horfði á hana um
stund. — Viljið þér fara þang
að aftur?
—Já, svaraði hún. — Mig
langar til þess að tala við
starfsliðið á sjúkrahúsinu og
vita hvaða upplýsingar þar
er að fá.
— Þá er bezt að þér gistið
hiá David og Joyce Bowen.
Hann er héraðsstjóri og þau
munu með. ánægju taka á
móti yður.
— Eg vil ekki gera fólki ó-
bægindi, sagði hún. — Er þar
ekki eitthvert skýli, sem ég
gæti gist í? Eg er öllum ó-
kunnug hér í landi.
— Einmitt þess vegna
myndi Bowen gjarna vilja
hitta yður, svaraði hann. Þér
verðið að gera yður ljóst, að
á þessum slóðum eruð þér
næsta fræg. Bowen yrði mjög
sár ef þér færuð að gista ann
ars staðar.
Hún starði undrandi á
hann. — Hugsa menn þannig
til mín? Eg gerði ekki nema
það sem hver og einn hefði
gert.
— Hvað sem því líður, þá
voruð það þér sem gerðuð
það, sagði hann.
Næsta dag flaug hún til
Kuantan. Einhver hlýtur að
hafa sagt flugvélaráhöfninni
frá henni, því eftir hálftíma
flug kom flugfreyjan til henn
ar og sagði: — Við erum að
fljúga til Kuala Telang, ung-
frú Paget. Philby flugstjóri
spyr hvort að þér hefðuð gam
an af að koma fram 1 stjóm
klefann og sjá út. Hún fór
frammí til flugmannanna og
stóð á milli þeirra, en þeir
lækkuðu flugið niður í sjö-
hundruð fet og hringuðu yfir
þorpinu. Hún sá brunninn og
þakið á þvottaskálunum og
hún sá fólk stanza og stai’a
upp til flugvélarinnar, þar
var Fatimha, Zubeida og Mat
Amin. Svo hækkuðu þeir flug
ið aftur og flugu út með strönd
inni, en Kuala Telang hva'ff
að baki.
Bowenshjónin biðu þeirra
á flugvellinum, sem er tíu míl
ur frá borginni. Wilson-Hays
hafði sent þeim skeyti um
morguninn. Þetta voru vin-
gjarnleg hjón og blátt áfram
og henni veittist létt að segja
þeim söguna um ástralska
hermanninn, sem var píndur
er þau sátu í húsi héraðsstjór
ans, á sama stað og Sugamo
kapteinn hafði svo oft setið
áður að tedrykkju. Þau sögðu
henni, að yfirhjúkrunarkon-
an við sjúkrahúsið héti ungfrú
Frost, en vafamál væri hvort
hún hefði verið þar 1942.
Eftir tedrykkjuna fóru þau
að finna hana.
Hún tók á móti þeim í stofu
ráðskonunnar, þar sem allt
angaði af sótthreinsunarlyfj
um. Þetta var ensk kona um
fertugt. — Nú er enginn starf
andi hér, sem var hérna 1942,
sagði hún. — Á svona stöðum
hverfa hjúkrunarkonumar
alltaf frá störfum til að gift
ast. Okkur helzt aldrei leng
ur á þeim en í tvö ár. Eg veit
ekki hvað ég á að ráðleggja
yður..
-Austurstiðeti
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
£13
Erwin heyrir ókunnar raddir,
en hann getur ekki skilið hvað
þær segja. Hann er að missa kjark
inn. Hvernig á iiann nú að ná í
hjálp handa hinum sjúka föður
sínum?
Varfærnislega laumast hann
inn í hinar yfirgefnu tjaldbúðir.
En nú heyrir hann raddir aftur
úr annarri átt og felur sig í skynd
ingu bak við tré.
Úr fylgsni sínu sér hann hóp
reiðmanna. Hinn sjúki Halfra sit-
ur bundinn á einum hestanna,
Itorik og Ormur eru bundnir við
söðul hestsins.