Tíminn - 28.05.1960, Blaðsíða 14

14
T f M I N N, laugardaginn 28. maí 1966.
Inn eftir, en hún vissi lika að
hreyfingin var henni holl.
Einnig vissi hún að hún
myndi aldrei verða mikil hesta
manneskja fyrst hún byrjaði
svona gömul, en hún var ákveð
in í að venjast hestum svo, að
hún gæti vandræðalaust ferð
ast um á hestbaki.
Þetta kvöld voru þau hálfan
annan tíma á hestbaki og
komu heim að Midhurst í
rökkurbyrjun. Hann vildi
ekki leyfa henni að vera_ leng
ur úti í það sinn. — Ég er
ekkert þreytt núna, sagði
hún, og mér finnst að ég vera
að venjast reiðmennskunni.
Ég er ekki nærri því eins
þreytt á Sally og ég var á
Frænku.
— Alveg rétt, sagði hann.
Því betri, sem hesturinn er,
því minna þreytandi að sitja
hann, ef maður ræður á ann-
að borð við hann.
— Mig langar til þess að fá
að fara einhvern tíma með
þér upp eftir landinu, sagði
hún, en það verður líklega
að bíða þangað til við erum
gift.
Hann glotti. — Þá fengju
þeir nú eitthvað að spjalla
um i Willstown, ef þú færir
meg mér áður.
— Er ég farin að sitja hest
nógu vel til að komast þang-
að?
— Ójá, ef þú ferð þér
hægt, þá kæmistu það vel á
Sally. Ég fer aldrei lengri
dagleið en tuttugu milur,
nema eitthvað sérstakt sé í
húfi.
Þau fóru til Willstown í
vörubílnum og þegar hann
kyssti hana að skilnaði,
sagðist hann mundu koma í
bæinn í vikunni. Þegar hún
háttaði um kvöldið var hún
sem endumærð eftir þennan
góða og rólega dag.
Næsta föstudag fór hún í
bankann að sækja peninga,
eins og venjulega. Verið var
að mála alla veggi og engin
fluga sást þar inni. Herra
Watkins lét sem hann sæi
hana ekki, en Len James,
ungi aðstoðarmaðurinn, fékk
henni penlngana, brosti
breitt og deplaði til hennar
auga. Hún sá Len aftur á
laugardag, er hann kom til
að kaupa ís handa Doris
Nash. Hann brosti til hennar
og sagði: — Bankinn er ó-
þekkjanlegur, ungfrú Paget.
— Já, ég sá í gær að það var
verið að mála, sagði hún.
— Alveg rétt, sagði hann.
Þú ýttir heldur við honum.
— Er hann mjög reiður?
— Ekki í alvöru, sagði pilt-
urinn. Hann hefur lengi lang.
að tll að láta mála, en helur
verið hræddur við hvað a-ðal-
skrifstofan myndi segja vlð
þvi. Það er ekki svo mikil um-
.setning á svona stað. Jæja,1
nú er hann samt byrjaður! í
— Mér þykir' leitt hvað ég
var ókurteis, sagði hún. Vittu
segja honum það frá mér, ef
tækifæri gefst.
— Það skal ég gera, lofaði
hann, en mikið var ég feginn.'
Ég hef ekki skemmt mér eins
vel í mörg ár og flugurnar
ætluðu líka alveg að æra mig. i
Þennan fyrsta sunnudag
unnar, svo að íbúunum
fannst eitthvert stórborgar-
brot hafa borizt til sín. Gaml-
ar og hrukkóttar konur, sem
Jean hafði aidrei áður séð,
komu þetta kvöld og með
þeim enn eldri karlmenn, og
öll fengu sér ísrjómablöndu,
ljóslð og hljómlistin laðaði
þau. Og þó að búðin væri enn
full' af fóiki, þá lokaði hún
stundvíslega klukkan tíu, þvi
henni virtist, skynsamlegra
að koma strax á föstum lok-
unartíma, heldur en að venja
fólk á vökur.
Framhaldssaga
dyrunum og upp í vörubílinn.
Hún var farin að venjast því
að veröa holdvot, þorna og
vökna til skiptist og þar sem
regnið va-r viðlíka heitt og
eðlilegur líkamshiti manns,
var lítil hætta á ofkælingu.
Þegar hún komst upp í bíl-
inn, spurði hún. — Hvernig
eru árnar, Joe?
— í vexti, sagði hann, en'
engin hætta á ferðum ennþá.
Sá timi hlaut ag koma, að
hann kæmist ekki á bílnum
frá Midhurst til Willstown,
en yrði að koma ríðandi, ef
þau áttu að hittast. Síðustu t
vikurnar hafði hann verið að
byrgja búið af matvælum.

0L W)omot
tlwil £hufé/
vann hún allan daginn í ís-
búðinni með Rose, frá þvi
klukkan níu um morguninn
til klukkan tíu um kvöldið.
Þær seldu eitt hundrað átta-
tíu og tvo rjómaísa á einn
shilling hvern og þrjú hundr-
uð fjörutíu og einn svala-
drykk á hálfan shilling
hvern. Jean var komin að
niðurlotum, er hún taldi pen-.
ingana í kassanum um kvöld-
ið. — Sautján pund og
þrettán shillingar, sagði hún
og starði á Rose. Það má sann
arlega heita gott í bæ, sem i
eru hundrað fjörutíu og sex
manns með þllu og öllu. Hve
mikið er það á mann?
— Um tveir shillingar og
sex pence, er það ekki?
— Heldurðu að það haldi
svona áfram? j
— Því ekki það? Það voru <
margir, sem ekki komu í dag, j
en margir komu tvisvar. eða |
þrisvar. Ég er viss um að Judy'
keypti fyrir sex shillinga.
— Hún getur nú ekki haldið
lengi áfram þannig, sagði
Jean. Hún verður veik og við
fáum skammir. Komdu, við
skulum hátta.
Á jóladaginn opnaði hún
ísbúðina eftir hádegi og þá
komu inn túttugu pund. Hún
flutti grammoföninn úr verk-
stæðinu inn í búðina um
kvöldið og spilaði danslög.
Úr þessum litla timburskúr
— því annað var nú ísbúðin
ekki, streymdi ljós og hljóm-
list út í dimma auðn aðalgöt-
Sigríður Thorlacius
þýddi
58.
Skógerðin gekk furðu vel
hjá Aggie og þær sendu tvo
kassa af skóm til Forsayth
rétt eftir jól. Þaðan fóru þeir
með lest til Brisbane og_ svo
með skipi til Englands. Áður
hafði hún sent nokkur sýnis-
horn til Pack og Levy með
flugpósti.
Á þrettándanum kom regn-
ið. Áður höfðu komið smá-
skúrir, en þann dag hrönnuð-
ust skýin í stóra bólstra og
þöktu himinhvolfið, svo að
dimmdi yfir. Og svo skall það
á — steypiregn, sem fossaði
niður, streymdi og fossaði,
streymdi og fossaði. í fyrstu
varð loftslagið enn verra, hit-
inn minnkaði ekki, en rakinn
jókst. Á verkstæðinu svitn-
uðu stúlkurnar, þó ekki væri
nema sjötiu gráðu hiti og
Aggie varð að láta frágang-
inn á skónum bíða, en ein-
beita sér að undirbúnings-
vinnu, sem ekki var eins við-
kvæm.
Skömmu eftir nýár fór Je-
an með Joe út á Midhurst.
Eins og venjulega sótti hann
hana I dögun. Að þessu sinni
var morgunbirtan grá og
hlýtt regnið streymdi úr loft-
inu. Hún hljóp úr herbergis-
lí
A milli Willstown og Mid-
hurst voru tvær ár, Jean|
hafði ekki séð þær öðruvisi,
en sem djúpa farvegi, þar
sem staksteinar stóðu upp úr
brennheitum sandinum. Nú
féllu þar breiðar, skollitar ár,
sem henni stóð hálfgerð ógn
af. Þegar þau komu að þeirri
fyrri sagði hún. — Komumst |
við fyrir þetta, Joe?
— Það er öllu óhætt, sagði
hann, enn er vatnið ekki
nema fet á dýpt. Sjáðu tréð
þarna með slútandi grein?
Þegar vatnig nær uppfyrir þá
I grein, þá er farið að dýpka.
1 Vörubíllinn öslaði vatns-1
elginn og þau komust einnig,
• með góðu móti yfir hina ána,
þó að bíllinn hoppaði á stak-
steinum. Þau voru komin út-
eftir fyrir morgunverð, eins j
og venjulega. Regnið
streymdi úr loftinu og ekki
kom til greina að starfa neittj
utan húss. Eftir morgunverði
inn settust þau við að skipu- j
leggja nýja eldhúsið og snyrti
herbergið, sem Joe var ákveð
inn í að byggja.
Þennan morgun gerðist það
ji Cairns, fjögur hundruð míl-
um fyrir vestan þau, að ung-
! frú Jacqueline Bacon trítlaði
gætilega niður regnvota gang
stéttina heiman að frá sér til
vinnu á sjúkraflugs- og bruna
liðsstöðinni. Hún var í blárri
j regnkápu og með regnhlif.
I Hún flýtti sér inn á milli
: brunabílanna, hristi vætuna
af regnhlífinni og sagði við
brunaliðsmann, sem var á
verði. — Nú er blessuð vætan.
Hann tottaði tóma pípu og
starði út i regníð. — Svona
veður er bezt fyrir endur.
Hún hélt áfram inn i litlu
skrifstofuna sina sem vissi
að salnum, sem brunabilarn-
ir voru geymdir í og leit á
klukkuna. Hún átti enn þrjár
mínútur til góða. í skrifstof-
unni var borð með hátalara
og pappírsblolrk á tveir málm
skápar með talstöðvartækj-
um og sendistöð stóð á borð-
inu hjá pappírsblokkinni.
Hún kveikti á tækjunum, svo
að þau næðu. að hitna, fór úr
votri kápunni og tók af sér
hattinn, fann sér blýant, dró
til sín blaðið og langan lista
með kallmerkjum og stöðv-
arnöfnum. Hún settist og hóf
sitt daglega starf.
Fyrst sneri hún snerli á
tækinu fyrir framan sig og
sagði í hátalarann. — Átta
Baker Tare, átta Baker Tare,
þetta er átta Queen Charlie,
sem kallar á átta Baker Tare.
Átta Baker Tare, ef þú heyr-
ir í átta Queen Charlie, viltu
þá svara. Skipti. Hún sneri
snerlinum á ný.
Úr hátalaranum í tækinu
fyrir framan hana kom kven-
rödd'. — Átta Queen Charlie,
átta Queen Charlie, þetta er
átta Baker Tare. Heyrirðu til
mín, Jackie?
Jackie Bacon sneri snerlin-
um og sagði: — Átta Baker
Tare, þetta er átta Queen
Charlie. Ég heyri vel til þín,
styrkleiki um fjórir. Hvernig
er veðrið hjá þér, frú Corb-
ett? Skipti.
— Æ, elskan mín, svaraði
hátalarinn, hér fossar úr loft
inu. Þetta er dásamleg væta.
Jim segir að regnið sé komið
fyrir alvöru. Ég held að það
sé strax farið að kólna.
SkiptL
— Átta Baker Tare, sagði
Jackie, þetta er átta Queen
Charlie. Það er líka blessuð
úrkoma héma Ég hef engin
skilaboð til þín, frú Corbett,
en ef ferð fellur frá ykkur til
.....eparið yðurHaup
& ,miUi roargra. veralajaa:!
OOkUOöl
ÁöilUM
Híffl!
Anaturstiseti
EIRÍKUR
vlðförli
Töfra-
sveröið
143
Eiríkur þvingar menn sína áfram.
Hann hugsar um hin saklausu
fórnarlömb illsku Tsaeha, sem eru
hans eigin sonur og hin indæla
Chu Oha-.’.dra.
Á meðan hafa Tsacha og Rorik
náð brekkubrún, þar sem þeir
hafa gott útsýn yfir hina flötu
sléttu. Langt úti sjá þeir lítið ský.
Það munu líða margir tímar, þang
að til þeir, sem veita þeim eftirför
ná hæðinni.
Tsacha lætur aðalliðið beygja
til vinstri til að tæla Eirík á eftir
sér. Á meðan ætlar hann sjálfur,
ásamt Rorki og föngunum að ríða
til hægri.
— Þú ert bjáni, segir Erwin
stoUur, — heldur þú að faðir minn
láti tæla sig á villigötur?