Tíminn - 01.07.1960, Blaðsíða 14

14
I i I
TÍMINN, föstudaghm 1. júlí 1960.
minn fórst i jámbrautarslysi.
— Jd, stamaði Natalía og
fölnaði.
Hr. Valentine sagði vin-
gjamlega:
— Ungfrú Grey hefur eiíin
ig lent í járnbrautarslysi svo
að ég held umræðuefnið komi
óþægilega við hana. Leyfið
mér enn á ný hr. Jones að
taka fram, hversu hryggur
ég varð, þegar ég frétti um
lát föður yðar. Því miður var
ég í Skotlandi, þegar . . . slys
ið . . . vildi til, en mér tókst
að flýta erindum mínum, svo
ég gat verið viðstaddur jarð
arförina.
— Eg gat þvi miður ekki
komið þá, sagði Clark. En
mér þykir vænt um að einhver
sem hafði áhuga fyrir honum
gat verið viðstaddur jarðar-
förina.
Þetta voru undarleg orð,
hugsaði Natalía, raunar var
samtalið allt heldur undar-
legt . . . og ógnandi. Hún
fann, að eitthvað bjó undir
og það var margt, sem hana
langaði til að spyrja Clark um
og hún var óróleg, það sem
eftir var samkvæmisins. Þau
kvöddust án þess hún fengi
tækifæri til að spjalla við
hann í einrúmi.
Hún ók heimleiðis ásamt
Frin og hr. Valentine.
— Þetta var reglulega
skemmtilegt, sagði hr. Valen
tine. Eg ætti að fara oftar í
svona samkvæmi.
— Eg hef oft reynt að fá
þig með, sagði Frin.
— Eg veit það drengur
minn, en nú hef ég sérstaka
ástæðu — okkar töfrandi
gest. Hann brosti til Nata-
líu.
Frin rak upp hvellan hlátur.
— O, ég fer að halda að þú
ætlir að fara að leika Don
Juan á þínum efri árum.
— En ég er nú enginn öld-
ungur, sagði hr. Valentáne
stuttlega. Og fyrst þú hefur
hendurnar fullar eins og
stendur, Frin . . . Hann þagn
aði og glotti.
— Hvað áttu eiginlega við?
spurði Frin, en Natalía sá
að hann roðnaði.
— Eg var bara að hugsa
um ð ég gæti orðið þér að
liði, svaraði hr. Valentine ró
lega og sneri sér að^ Natalíu:
Hafið þér nokkuð á móti því
að ég sé yðar herra, þegar
Frin er upptekinn annars stað
ar, Natalía?
Hún hafði mesta löngun til
að hrópa: — Já ég er sannar
lega á móti því, ég gæti það
ekki — ekki afborið það. En
hún beit á vör sér og þagði.
— Eg verð ekki upptekinn
annars staðar, sagði Frin
stuttlega. Svo bætti hann við
fljótmæltur:
— Einkennileg tilviljun að
þú skyldir þekkja föður þessa
uppskafnings frá Jamaica,
Val.
— Það er tilviljun, vita-
skuld. En lögfræðingar þekkja
svo marga, drengur minn.
— Tapaði maðurinn öllum
peningunum sínum? spurði
Frin.
— Já, því miður. Eins og
ég sagði, þá hafði hann ekki
fuglsvit á fjármálum. Eg gat
náttúrlega ekki tekið fram
fyrir hendurnar á honum, ég
gat bara ráðlagt honum, það
sem ég sá að var hyggilegast,
en hann var ráðríkur og vildi
var erfitt að vera trú þeim
báðum. Hún elskaði Frin, en
henni þótti afar vænt um vin
konu sína.
Rödd hans var hörkuleg:
— Nú, nú, geturðu ekki á-
kveðið þig.
Hún fann skyndilega til
svima. Hún bjóst við að það
væri þessi stöðuga taugaá-
reynzla, sem hefði slík áhrif
á hana.
— Fyrirgefðu Frin, en mér
líður ekki vel. Eg held ég
fari upp og leggi mig smá-
stund. Hún hraðaði sér upp
stigann.
Það var svalandi að leggj
ast í rúmið. Hugsanir henn-
ar voru á þeytingi og hún var
— Hér er ég, Frin hrópaði
hún móð og másandi.
Hann kom til hennar.
— Gott. Við verðum ekki
teljandi og sein. Auk þess
byrjar aldrei stundvíslega hjá
Celíu. Við verðum bara tvö
í bílnum, sagði hann — Val
ætlar að vera heima.
9. kafli.
Natalía kom auga á Clark
um leið og hún gekk inn í
smekklega dagstofuna hjá
Celíu. Hann var klæddur ljós
um fötum og hann leit hreint
ekki sem verst út. Natalía
fann alltaf betur og betur að
henni var óhætt að treysta
elinu.
Frin hlu/staði á samtalið
og brosti viðurkennandi til
hennar. — Það er áreiðanlega
alveg fullt þar, sagði hann.
— Já, ég get vel ímyndað
mér það, samsinnti Celía
hugsandi. Svo bætti hún við:
— En mér finnst leiðinlegt
ef hún getur ekki komið. Eg
hef lengi dáðst að henni sem
tízkuteiknara og ég vildi
svo gjarna hitta hana. Haldið
þér hún myndi kæra sig um
að búa hjá okkur? Við höf-
um meira en nóg pláss og mig
langar svo afskaplega til að
fá tækifæri til að kynnast
henni.
— Þetta er mjög fallega boð
ekki fara eftir því, sem ég
sagði.
— En það er undarleg til-
viljun, að sonurinn skuli
stinga upp kollinum hér,
sagði Frin hugsandi, — þvi
að Sedhurst er nú heldur lít
ið freistandi ef maður þekk
ir engan.
— Hann sagðist koma til
að mála, skaut Natalía inn í.
— Trúlr þú því? spurði
Frin háðslega.
Hún trúði því ekki. Hún
vissi fyrir víst, að Clark
hafði ekki komið hingað til
að mála. Strax og' hún hitti
hann aftur ætlaði hún að
spyrja hann ýmissa spum-
inga. Og þá fengi hún að vita
vissu sina.
— Þau snæddu miðdegis-
verð, þegar þau komu heim
og síðan stakk hr. Valentine
upp á, að þau hvíldu sig, fyrst
þau ætluðu út aftur um
kvöldið.
Þegar Natalía var á leið-
inni upp stigann, stöðvaði
Frin hana.
— Hefurðu gert eitthvað í
þessu með Clem?
— Nei, ekki ennþá.
— Það er áreiðanlega þýð
ingalaust að spyrjast fyrir
um laus herbergi á gistihús-
inu. Eg er viss um að þar er
allt upptekið.
Það var mjög sennilegt.
Kannski átti hún að fara eft
ir vilja Frins og hætta við að
athusa málið frá öllum hlið
um. En Clem hafði of reynzt
henni vel. Einu sinni, þegar
Natalía hafði orðið veik,
hafði Clem vakað yfir henni
' mnrg^r nætur og hlúð að
henni eins og hún hafði bezt
getað.
— Þú getur bara sent skeyti
og sagt að það sé ekkert laust
herbergi, sagði Frin.
— Hún svaraði ekki. Það

Hættulegt
sumarleyfi
Jennifer Ames

fegin að það var enn langt
þar til hún þurfti að fara að
klæða sig í kvöldsamkvæmið
hjá Celíu. Hugur hennar
hvarflaði til Cark Jones, og
ósjí.frátt bar hún hann sam
an við Frin. Hann var ekki
nærri eins gæsilegur og Frin.
Clark var alltof grannur og
hann var eilítið skakkmynnt
ur, þegar hann brosti. En
hann hafði falleg augu. Þau
voru vingjamleg og glaðleg . .
en oft alvarleg, stundum ógn-
andi. Natalía fann að henni
var óhætt að treysta þessum
manni . . . henni þótti vænt
um að hann var nálægt.
Hún hlaut að hafa sofnað
og hún vaknaði ekki fyrr en
barið var harkalega að dyr-
um.
— Hver er það?
— Það er ég, Frin. Ertu til-
búin Nat?
— Tilbúin?
— Viltu kannski heldur
vera heima.
— Nei, nei. Eg er alveg að
verða tilbúin. Kem eftir 5
mínútur . . .
Hún flýtti sér eins og hún
gat og hraðaði sér síðan nið
ur í setustofuna.
þessum manni og létti alltaf
jafnmikið, þegar hún minnt
ist þess. Hún varð að fá að
tala við hann í kvöld. Ótal
spurningar brunnu á tungu
hennar og hún gat ekki beðið
lengur að fá svör við þeim.
í borðstofunni hafði verið
komið fyrir mörgum smáborð
um. Fólk fékk sér á bakka af
langborðinu og dreifði sér sið
an um stofuna.
Áður en Natalía vissi af upp
götvaði hún, að Clark hafði
setzt hjá henni. Frin og Meg
sátu rétt hjá.
í gærkvöldi hafði hún orð
ið gröm, þegar hún sá þau
tvö sitja hlið við hlið, en nú
fann hún næstum til léttis.
Það var svo margt sem hún
var að hugsa um, og margt
af því var mun merkilegra en
Meg . . .
F:ú Celía Rockavay kom
til þeirra.
— Hafið þér nokkuð heyrt
frá vinstúlku yðar, Clemen-
tine Marvin? Getur hún kom
ið?
— Eg fékk skeyti frá henni
í morgun og hún sagðist geta
komið, en . . . mér hefur skil
ist að allt sé upptekið á hót-
13.
ið, frú Rockavay, sagði Nata
lía.
— í hamingjunnar bænum
kallið þér mig bara Celíu,
gðða mín.
— En verður þetta ekki svo
mikil fyrirhöfn fyrir yður,
stundi Natalía vandræðalega.
Hún stamaði og leið ónota-
lega, því hún fann að Frin
horfði reiðilega á hana.
— Eg held nú síður. Þá
væri ég ekki að bjóða henni.
Viljið þér gefa mér heimilis
fangið hennar á eftir, Nata-
lía?
— Eg þakka yður kærlega
fyrir, tautaði Natalía.
Hún vogaði sér ekki að líta
á Frin. Henni fannst hún
hálfpartinn hafa svikið hann
en hvað gat hún gert? Það
yrði skemmtilegt að búa hjá
Rockavay hjónunum. Auk
þess myndi henni sjálfri
þykja gott að vita af Clem í
nágrenninu. Clem var svo ró
leg og úrræðagóð.
Celía var myndarleg hús-
móðir og samtalið á meðan á
óþvingað og glaðlegt. En Nat
var þögul. Hún sat bara og
beið að tækifæri gæfisV til að
spyrja Clark spjörunum úr.
Töfra-
sverðið
165
%
' Svitjod hleypur fram fyrir
Winonah með brugðið sverð. Vík-
ingana skortir ekki kjark né áræði
en þeir falla sem flugur fyrir högg
um Tsacha og Svitjod skilur hvers
vegna. í hverju höggi fellir Tsacha
mann, enginn getur staðizt árásir
hans.
— Flýjum, hrópar Svitjod. —
Leitið skjóls. Enginn getur staðizt
töfrasverðið. Notið boga ykkar,
— Áfram. hvæsir Tsacha sigri
hrósandi. — Sigurinn er okkar.
En stríðsmenn hans þegja. Þeir
vita að þeir eru í hættu.