Tíminn - 07.07.1960, Blaðsíða 9

fimmtudaginn 7. júlí 1960.
9
*>WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWiWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWtt>WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWIi
Róið með Albert í Gróttu á Seltirningasvið

Albert tyllir sér á mótorhúsiS, en
f baksýn
lögkrókalærlingurinn
— Finndu, finndu! Er
efeki ábyggilega eitthvað
á 'hjá mér?
Albert lætur færið
leika í 'hendi sér, þaS ber
ekfei á öðru, það er togað
í á méti. Færið er dregið,
það er Ijómandi falleg
ýsa. Blaðamaðurinn horf-
ir á hana ástaraugum,
það er ást, sem efeki er
endurgoldin af hálfu ýs-
unnar. Innan skamms
liggur hún sprifelandi í
fyrirrúminu og blaðasnáp
urii er farinn að sfcaka
á ný, gefur þó ýsunni
sinni hýrt auga við og
við. Og brátt hefur lög-
vitringurinn dregið föngu
legan þorsfe. Sækjast sér
um líkir. Og það bítur
aftur á hjá blaðamannin-
uim, hann er farinn að »já
fyrir sér aflafréttir með
stærsta le' ' sem prent-
smiðjan á til.
Það er ’ á bara lýsu-
seiði, næstum glært í
gegn.
— Er ábyggilega ekk-
ert hæg't að nota þetta?
spyr hann vonsvikinn.
— Kannske múkkinr,
vilji það, segir Albert.
Múfekinn situr ennþá
í námunda við bátinn og
fylgist með. Lýsunni er
fleygt fyrir hann. En
'hainn vill þá ekki sjá
hana, setur upp mæðuleg
an offyllissvip og bagsar
í burt eins og magaveik-
ur oddborgari, sem hefur
étið yfir sig og nennir
ekki í fleiri veizlur. En
lýsan flýtur nokfera stund
á sjónum unz hún sekk-
ur aftur í djúpið eins og
'hún fyrirverði sig vegna
þess hvað hún er ómerfei-
Ieg v era.
Það er sfcafeað enn um
stund í þögulli eftirvænt-
ingu unz Albert fer allt
í einu að skellihlæja og
landkrabbarnir líta til
'hans alveg hissa. Þegar
Albert hefur hlegið
næg.ju sína, segir hann
til skýringar:
— Ég var bara að
hugsa um hvað þeir
hefðu sagt, formennirnir
áður fyrr, ef þeir sæju
til okfear núna. Hvað
skyldi iþeim finnast, þess-
um gömlu respektakörl-
um með sitt síða skegg,
að sjá til oikkar: einn
stendur í fyrirrúmi brók
arlaus og annar í skutn-
um vettlingalaus en sá
þriðji situr á einhverjum
kassa og hefst ebki að.
Og ef þeir vissu að við
hefðum engar árar, held-
ur gengi báturinn fyrir
einhvers konar kaffi-
fcvörn um allan sjó!
Enn eru nokkrir þonsk-
ar innbyrtir og ýsa slæð-
ist með, lýsugreyin koma
á krókinn og þeim er
fleygt jafniharðan útfyrir,
jafnvel múkkinn hefur
fengið sig fullsaddan af
lýsu. Svo dofnar yfir veið
inni og Albert segir, að
bezt sé að draga færin
og bíða nokkra stund,
það sé mikið til af for-
vitni að þorskurinn komi
á ferókinn og því sé gott
að láta þá efcki sjá neitt
nobkurn tíma.
Á meðan eru kaffibrús-
arnir teknir fram og nest
ið, veiðimennirnir eru
orðnir sársvangir og
háma í sig brauðið. Al-
bert lætur sér nægja
baffisopa. Lítill vélbátur
stefnir út flóann og það
standa menn á debki.
— Þeir eru sennilega
að fara á ufsaveiðar, seg-
ir Albert.
Blaðasnápurinn veifar
til þeirra, þegar þeir fara
framihjá, en enginn á
bátnum lyftir hendi í
kveðjusfcyni, þeir standa
bara og horfa með hend-
ur í vösum og einn þeirra
beinir sjónauka að trill-
unni.
— Það er ekki til neins
að veifa þessum dekfebát
um, segir Albert og glott
ir, — þeir eru svo miklir
með sig og merkilegir að
þeir líta ekki við trillun-
um.
Og maðurinn lætur
sj'ónaufeann síga og kall-
ar til félaga sinna í stýr
ishúsinu:
— Það er kaffi hjá
þeim!
Það leynir sér efefei
tónninn og svo siglir
dekkbáturinn framhjá af
viðlíka tignarlegri reisn
og Queen Mary. En blý-
antsnagararnir standa
með brauðið sitt í hönd-
unum og horfa á stolt
haf'sins fjarlægjast.
Svo er aftur rennt, þeg
ar kaffið er búið, en
þorsfeurinn virðist hafa
hemil á forvitni sinni.
Hann gerir ekki vart við
sig. Kannske er hann
líka farinn í feaffi.
Albert leggur til að
þeir færi sig. Lengra
undan er fuglamergð á
sjónum. Þar getur oft
verið fiskur. Færin eru
innbyrt á ný, mótorinn
settur í gang og haldið
þangað sem fuglinn er.
En Al'bert er ekki vel
ánægður.
— Þetta er eintómur
múkki, segir hann, —
það er ebfcert að marka
hann.
Samt er skakað þarna
dálitla stund. Albert seg-
ir, að hér séu sandflákar
í botninum, hann þekkir
fisfeimiðin og botnlagið í
Faxaflóa betur en Reyk-
víkingar þekkja miðbæ-
inn.
Það er feippt í færið
hjá blaðamanninum,
rykkt í, það hlýtur að

Aflinn borinn heim.
vera stórhveli. Land-
krabbinn bifar ekfei fær-
inu hvernig sem hann
hamast. Albert rýkur til.
— Slíttu nú ekki fær-
ið, fealiar hann og tekur
línuna, — þú hefur fest
í botni. Svei mér þá.
Landkrabbinn verður
heldur stúrinn, var stór-
hvelið þá efeki annað en
botninn í honum Faxa-
flóa. En þá er aftur rykkt
í. Albert dregur færið
æfðum höndum, slafear á
eftir þörfum, dregur síð-
an aftur, hratt og fum-
laust. Brátt glampar á
eitthvað hvítt og glitr-
andi í djúpinu. Það fær-
ist óðum .nær yfirborð-
inu og stækkar. Það er
stór og mifeill þorskur,
krókurinn hefur húfekazt
í hann miðjan svo að
hann er þyngri í drætti.
Albert goggar hann og
brátt liggur hann sprifcl-
andi í bátnum, blóðgað-
ur. Þetta hlýtur að vera
með stærstu þorsfcum við
strendur íslands og hann
er sýnilega öskuvondur
af því að einn plumpur
blýantsnagari 'hefur orð-
ið honum að fjörtjóni.
En svona geta örlögin
verið tákarleg.
Það eru komin nær 50
kíló af fiski, þegar hald-
ið er heim. En steinbít-
urinn hefur ekki látið
sjá sig. Vonandi gefst
færi til að fara aftur út
með Albert í Gróttu og
hitta steinbítinn að máli.
Ef svona dagur getur þá
komið aftur.
Albert kominn úr róSri og leggur bát sínum að bryggju í Gróttu. (Ljósm.: JJ).
mWWHHHHWHWmWWWWWWWWiHliHHlilWimWWWWWWHWWmWWWWWmWWmiHtWmwmWWWWWWmmiHHHHimwmWWWiH